KAFJA DHE NENA

Para teje nënë dhe para kafes
gjithmonë erdha e bukur…flokët krehur plot kujdes
vendosja gruan e lumtur mbi takat të nisej
dhe me një rrip të hollë,shtërngoja dhimbjet në bel

kafja ishte si nje tokë e butë ku ti dhe unë ecnim plot delikatesë
herë duke zbutur fytyrën tënde të lodhur
timen me dështime aq shpesh

me kafen dhe mallin nëpër duar, koha ikte shpejt
pjestuar me nënën…gruan…bijën
dhe tani lotët për kafen me ty i kam në grykë
shkundem e tëra…e tëra rrëzohem si një vjeshtë

a më dëgjon nënë,
a zgjohesh dot ?

thonë: se ke vdekur
thonë…se nuk ngrihesh dot
por unë nuk e besoj…jo…jo
ti nuk ke vdekur, nënat nuk vdesin dot kështu
kur bijtë janë larg

Mos… !

Ti nuk ke vdekur !

ndaj me një re po ti dërgoj avujt e kafesë
që nga Los Angeles e deri në Korcë
Zgjohu nënë !
Eshtë mëngjes !

*************

PERANDORIA E BUZEVE

mrekulli ndonjëherë bëhet vetëm një njeri
vjen të dhuroje përsosmërine e tij
në truallin e hapësirave të tua

… kështu erdhe ti !

sa shumë thanë puthjet zbarkuar mbi buzë
ishte natë e paqte, e nxehtë në mes Gushti
nxitonin gjethet, kafshët e egra të gjitha
shtratit të pyllit shtruan eksitim…ndjellje nga puthje buzësh

arti i puthjes takoi mrekullinë
unë pashë puthje transparente në trupin tënd vizatuar

me buzën e sipërme masja vibrimin mashkull
e poshtmja me takt të rrëmbente zjarrin
nga një panterë e bindur me ndrojtjen e herës së parë
nuk kisha më turp të ulërija

goja – galaksi e vogël
sulej trupit tënd me aspektin e dallgës
kristal i lëngët çdo puthje … më pas bërthamë !

thellohej mbi buzë shija kozmike
shtyheshim në entitete të panjohura hapësire
cdo puthje që linim kish ndjesinë e magjepsjes
cdo puthje që merrnim – ndjesinë e krijimit

Peisazh i nevojshëm … kaq atraktiv !

në pasqyrat e dridhura mëndafsheve të natës
modelonim forma, faleshim formatimeve
nuk ishim më qënie efemere
kupa tingujsh pinim, simbole, grimca
si yjet gjysëm të çmendur flirtonim, me vese të përqiellta

Ah… ! Ato klithma qiellore…netë të dëshirës shpirtërore !
nga zjarri zig-zag brenda vetes, tretën një akullnajë qielli

Në retë e mbarsura me ide, diku të humba
ylbere nate kurrë s’kisha parë…m’u afruan…zëra spektri dëgjoja
Re a … Re a … Re a a a !!! …çudi…nga sa larg, ti më thërrisje
kështu më kishe thirrur, kur ende nuk më dije

gjurmë drite mu bë ky emër … mike jam me cdo subjekt ajri
asgjë nuk vjen më nga bota e së thjeshtës
fytyra e universit, kaq e ngjashme me timen !

Rikrijuar në shpirt …romancë drite frymojme udhëve
tejdukshmëri për të dyja botët jemi
sapozgjuar shohim Tokën…të dy lumenj vlimi në shtrat
netëve lart në kozmos … në Perandorinë e Buzëve

*************

LAVDIA E NDJENJES

Netëve tejnetëve…në pakohësi
Mendohem të përze errësirën brenda vetes
Për gjërat që nuk jam… që nuk di

Guxoj të pyes terrnajës së universit ku drita ende s’është nisur
Pse mbeta gjithë jetën te habia e dyshimi
Pse mbijnë njëherësh dashuria dhe tradhëtitë
Bota është Mono-Mono nuk janë Dashuritë

Se Mono -(Një ) është vetëm Zoti !

Në botën rrumbullak gjithçka është në lëvizje
Koha dhe njerzit nuk përsërisin vetëveten
Gjërat nuk mbijetojnë vetëm pse erdhën nga marëveshje të ëmbla
Ka ditë e natë…gjithësi e gjithçka
Çdo njeri ka një vetë të dytë me të cilën flet netëve
E ndershme… është vetëm nata

O Padituria ime ! Dyshimi im !

Ku është filozofi…ku është poeti ?
Është koha të shkruhet…Lavdia e Ndjenjës
Asnjë nuk është i mbrojtur nga rrënia në dashuri
Edhe në shtratin bashkëshortor zgjohen mëkatet

zgavrat e shtratit mbushen me dhimbje…shtohen ritualet
Gruaja duke zgjatur flokët…burri duke thërmuar heshtjen
Bashkëjetesa rrënkon erresirës në numrin njëjës

Sa e frikshme vdekja e Dritës !

E vetme, netëve largohem realitetit…lodhem së qëni arsye
Hapësirave boshe të universit ngjitem
Yje të veshur për flirt…të ngrohtë e të ftohtë vallzojnë rreth meje” !
farfurijnë ngjyrat e molekulës
Përjetim kënaqësie që ndizet dhe nuk digjet

FLIRTOJ ME UNIVERSIN … ndodh mrekullia !

Universi ky artist i madh më nis mijra vite drite larg

Kuptoj pse dashurojmë !!!

Në kthim shkund fara drite gjithë rrugës
Në univers mësova të puth gjithmonë si për herë të parë
Dashuria që vjen te jetë më e bukur se ajo që iku

Nuk di ç’do thoni ju kur të më lexoni…do dyshoni për mua
Mund të sugjeroni se duhet të flas me një Zot…por kjo nuk jam unë
Kam zgjedhur ju dhe poezinë… netëve nuk fle, shkruaj letra për të
gjithë

Zoti një ide e vjetër…
Me zotat flas vetëm kur nuk kam njerëz më të mençur afër

*************

PERENDIA JONE ESHTE..E GJELBRA

Me barin ti nisa sot puthjet në agun e mëngjesit
Ti c’bën qe nuk zgjohesh akoma
Vazhdon të puthësh sytë e mi ?
Ende në qiell…te Re-ja ku u njohëm bashkë

Dil nga ëndrra ! E hapa derën…është ditë jashtë

Kam veshur fustanin jeshil për ty
E mban mend ditën kur u njohëm
Unë bëja sikur shkundja dritën nga supet
Zëndrojtur fola : Dukem bukur në jeshile ?

Ti mbillje vështrimin në gjoksin tim të bardhë
Me kujdesin sa më afër qendrës
Sa më afër erës së qumështit

Si ta them këtë ndjesi …këtë frymim të gjelbër
Lëndinë e blertë bëhem një zakon i bukur jeshil
Shndruar në formën më të përkryer të qartësisë
Cdo fije bari…si cdo fillim jete

Xhelozuar era thellon flirtin
Rrëmben me puthje belin…e ndjej pushtimin
Ndryshe nga burri mencuria e gruas qëndron te beli
Thellë tij planeti magjik i mitrës ku ngjizet njeriu

Besomë… një fije bari nuk ka më pak mendim më pak punë
Më pak të fshehta se një univers
Dhe ka sy po kaq të medhenj drite…si nje G r u a !

Eshtë bukur të jetosh në mendjen e gruas, me lëndina të blerta