1-Ne u mblodhëm
Në sofren e mallit
Këmkryq u ulëm
E ligjëruam ,thurēm vargje
E lot derdhëm shoqëruar me pengjet
Qē lamë në atdhe

Ne u mblodhëm
Mallin e shpirtit e sheshuam
Bashkuam zërin e përvajshem tē bilbilit
Me vargjet e poetit
E pejzat e brengës së madhe
I zgjatëm pafundësisht
Deri aty ku malli bëhet hymn
E shpirti bëhet pendë
Herë e lehte flutur
E herë e rende plumb mbi kurriz
Ne u mblodhëm ,vargjet e Fishtës
Dridhshëm tingëllojnë
Përmallshem na ftojnë
Vargjet e Ndocit a të Kadaresë
Mall shpërndajnë
Në formen e resë
Përhapet kudo e qenia fisnikërohet
Ne u mblodhëm
E mallit krahē i dhamë
Vargjet lartësuam shoqëruar me muzikën e shpirtit
E ndali fëshfërimën gjethja e pemës
E kokën krenar e ngriti trëndafili
Muza embêl mbështjelle me poezi
Mallin ëmbël cpo përcjell
Ne u mblodhëm
Poetë qē ne strehen e poezisê gjetëm ngushëllim
Ndonjëri udhëve te botës mbeti
Por tek këto vargje gjeti paqe
Gjeti ngushëllim
Prapë ketu u mblodhëm
Në sofrën lezhjane
Me vargje dhe me dashurinë e madhe

2-Nusja dhe koha

Nusërova n’oborrin kalldram me gur të fortë
Secili vit prej fjalës së rëndë ua rriste peshën
Nga e vona do baheshin aq t’randë
.. sa s’kish njeri ti mbante
Gaca guri shkrepnin njerëzit
Sa flakë merrte aroma e pishave në shpirtin e njome
Me fjalë guri ligësia e zakonit godiste
Farën ndryshe që po mbinte

Sa gurt e bardhë shkëputeshin nga zemra e malit
Në breg të lumit në këmbët Urës Zogut
rrjeshtu si ushtarët në luftë
ti ndalnin rrëketë, të mos turbullonin
Krojet e shpirtit të kthjelltë

Fjala vret ma shumë se plumi
gruja në përballje me brengat
ku njolloset nuri
nga sytë këmbët s’e merr turrin
me guxu me qenë trimneshë
në emën të rritjes dhe të rese…

3-U deha….

U deha në flladitjen e kandshme
Të erës që fryn butësisht
Si me dorë ëmbel mi shtroi flokët
Më pëshpëriti mijëra fjalë dashunisht

Më përkëdheli buzë dhe sy
Me duart prej ajri e frymë bashkë
M’pushoi në faqet kuq si mollë
Freskia me hyri thellë në asht

Më dehu me aromën e detit
përzier me jod e me freski
Dallga e bardhë e detit
Më fali paqe e rehati

U deha nga pikë e vesës
N’fund të gotës së gzimit
E u çila si gonxhja
Si rrezja e diellit
Mbas shiut ylber ndjenjash

U deha me aroma e me lule t’stinës
Butësisht mu përkedhel shpirti
Në shtrojet e harresës
E u kredha ne gjumin e paqes
Sa u qetësova
Tan shpirti mu flladit
E u preha pafundësisht