NDAL

Veshët dëgjojnë plumbin e një pushke

Teksa bombat shpërthejnë larg diku atje

Edhe sa kohë do zgjasë kjo makabër lufte

Ku inati vishet me fishekë gati për goditje

Asgjë nuk është më e sigurt, dua të ik

Një botë e rrezikuar ku ka vetëm frik

Një bombë kercet këtu e një tjetër në erë

Tytat e një pushke të mbushura me vrerë

JO, JO, JO nuk jam e mbrojtur aspak

As kokën se nxjerr dot as në parmak

të shoh diellin teksa ngrihet në mengjes

në ajrin e pisët të tres brengat porsi vesë

Gjithçka ka marrë ngjyrën e një korbi të zi

s‘ka asgjë të mbetur pas shpirtit s‘ka më rini

as buzëqeshje lumturie, apo ëndrra në dritë

të vdekurit e luftës me lot në sy duke i thërrit

Të gjitha lotët i thithi errësira me mjergullën e vet

Nën qiellin e vrenjtur zi atje ku buçasin fort rrufetë

Ëndrrat dhe shpresat porsi shkëmbinj të fortë, gur

Të zjarrta porsi një vullkan ku damarët u bënë mur

Me mendimin se një ditë kjo luftë do mundet me paqe

Ku forca e syve të dashurisë s’do ndalte së thururi vargje

Për atë botë të shtypur ku miliona njerëz u dergjen të vrarë

Kur gjakftohtësia e hakmarrësve i morri të gjithë për mbarë

JO, NDAL, mjaft pushkë dhe bomba përsëri

Ulni armët, mendoni pakëz për këtë njerëzi

Ndalni luftën e dëgjoni teksa qajnë dashuritë

Dhimbjet që pas lotëve fshihen thellë në çdo shpirt

MALL

Oh sa pikëllon pandërprerë ky mall… buron nga shpirti,

ashtu si mungesa e cicërimave të zogjve në pranverë.

Në shkëmbinjtë e jetës pritja vargjet skaliti,

në mijra rreshta ajo qan një dashuri që s’shuhet asnjëherë.

Vetmia gotën kthen e etur, mbushur me zjarrin e mallit plot shend

oh sa vret ky mall, kur jeton në largësi… sa rëndë që vret !

e derdh lotin e fundit… pritja thur ëndrra.

dhe me sytë nostalgjikë në agoni buzëqesha ashtu heshtur

për një çast, një jetë, kujtime e puthje që dehin,

Shpirti qau i vetëm, gjersa muzgu erdhi brënda mallit tretur

 e sytë shuar rrinin në netët pis, se malli është thikë e mprehtë

pas xhamash pritjesh, e stuhi me shi.

BUKURI FEMËRORE

Ylli mbrëmjes ëmbël praruar mbi qërpik

Engjëll aromëvere, muzë shtruar në mendime

Vallëzim verbimplotë që sytë i kthen perendimit

Univers ndjenjë e përkryer që frymon në kujtime

Gjithçka reflekton është një agim qiejsh të perltë bukurisë rrëzuar

Shend i shenjtë i dlirtë që prehje gjen ku derdhet pres qetësia

Fytyrë hyjnore me petka adhurimi, bekim në sy për tu dashuruar

Mrekulli fenomenale që tërheq, në hijet e natës kur flet qënia e saj