Dhimbje kohe …

Me dhimbjen e kohës, po jetoj! 

Me dhimbjen që jeta më servir! 

Në kornizën bardhë e zi më ka futur, 

Ku drita, humbet në errësirë! 

Mes dhimbjes së kohës ,jetoj, 

Mes plagësh, që nuk kanë shërim

Nën çatin e qiellit të kaltër, 

Jetoj e mbytur në dëshpërim. 

Si erdhi kjo kohë, kjo jetë, 

Me furtunën e saj më mbështolli! 

Ka kohë, zemra është lënduar, 

Tani rreh, me dëshpërimin e kohës. 

Dielli i artë, shigjetat hedh mbi botën, 

Ato shigjeta që tokën shkëlqejnë, 

Por shpirti vrarë, po jeton, këto kohra, 

Me një plagë të kthyer në kolerë. 

LIBRI DASHURI MË VETE

Ju shoh në raft, tek rrini heshtur, 

Pluhuri kohës, sot ju mbuloj

Se sot jetojmë në botë moderne, 

Shoh, lexoj, çka dëshiroj. 

Por shoku im ,sot me ty flas, 

Ashtu siç kam folur më parë, 

Në botën magjike, shpesh më ke futur, 

Kur ty të kisha, unë ndër duar. 

Tek ty, unë gjeta dashurinë! 

Aty mbi rreshta, përmbi fjalë! 

Me ty në duar gjumi më zinte, 

Si bija, bashkë me nënën pranë. 

Për dashurin, sa herë më fole, 

Me ëndje, të shikoja unë! 

Sa herë pik loti , mbi ty lëshova, 

E shumë herë, qeshja pafund. 

Ti bardh e zi, mbete gjithë jetën, 

Se jeta është e bardh e zezë, 

Por brenda teje ,gjeta thesarin

Gjithë jetën e pata një vlerë. 

KJO JAM UNË

Ajo që isha dje, jam dhe sot, 

Se s’mundem dot, të dal nga vetja, 

I madhi zot, kështu më krijoi, 

Të eci mbi lule, jo përmbi gjëmba. 

Të fal, dhe kur se meriton! 

Të flas dhe pse më injoron! 

Se kjo jam unë, sdi aty më sheh? 

Fjalë pak, me kokën lartë mbi dhe. 

Zemra ime , fole me porta, 

Hyn dhe del, plotë shkëlqim! 

Mbushur me gjak të kulluar, 

Nuk është si hiri, si borë e shkrirë. 

Shpesh lutem, zemra të ketë veç derë

Dritare jo ,le mos të ketë! 

Se po u plasaritën muret, 

Dritarja jashtë, me shpejtë të nxjerrë. 

TRËNDAFILI I DASHURISË

Dhe sytë sot ,nuk paskan gjumë, 

Kanë marrë shkëlqim edhe më tepër, 

Bllokun e kujtimeve të tua , unë hapa, 

Mes fletve trëndafili i dhuruar, 

Para shumë vjetësh. 

Eh sa vite s’mbahen mend! 

Kur nga një lule, shkëmbyem të dy, 

Unë se mbajta për shumë kohë! 

Ti, për shumë vite me radhë

Kishe kujtimin e parë nga unë! 

Sa më doje, e besoja, e ndieja

Ëmbël më flisje, ti në çdo çast! 

Thell në zemër ,ti më kishe futur 

Trëndafilin e tharë ti e puthje, 

Kur unë prej teje, ndodhesha largë. 

HARROJMË QË JETOJMË

Na ikën jeta, pa e kuptuar

Harrojmë, ekzistencën tonë, 

Në rutinën e ditës të harruar, 

Marrim frymë dhe nuk jetojmë. 

Ditën se shijojmë, plotë dritë, 

Errësirën, mëllefin, afrojmë pranë, 

Dëshirat, strukim, thellë në shpirt, 

Harrojmë që jemi qënje e gjallë. 

E keqja na pushton shpesh, 

Mirësinë nuk e lëmë të dalë, 

Urrejmë, xhelozojmë, njëri-tjetrin, 

Harrojmë, që zoti, një jetë na ka falë. 

Harrojmë, se siç erdhëm, do të ikim, 

Pa jetuar jetën që na është falur 

Atëherë dhimbja do prek shpirtin, 

Do qaj i vdekuri, mes të gjallve. 

Marjola Salati, Patra Greqi