Qyrku  i lutjeve

E ndesh bukurinë çdo ditë në udhë!

Herë duke qeshur! Herë duke qarë!

Hipur mbi vagonin e trishtimit!

E përditshmja e vranët të vë në garë!

Herë shfaqet si bukuri hyjnore!

Si rrezja e fortë kur del nga kthina!

Kushdo që e sheh, mbetet mahnitur!

I terren sytë, i merret fryma!

Ah! E përditshmja e këtij vendi!

Me lashtësinë lindur, barabarë!

E njeh antika me Antigonën!

E njeh dhe plisi, ende pa tharë!

E larë me gjak kjo tokë pellazge!

Gjyshërit nën dhe rënkojnë ende!

Në këmbë mes kohërash vjen Naimi!

Në këmbë vetmuar dhe Zef Serembe!

Mjekra e thinjur e Ali Pashës

Pikon akoma për këtë vend!

Nga Misiri me kalë vjen Tafil Buzi!

Mijëra burra ti ngrejë në këmbë!

Veç historia i ka mbetur ende!

Këtij vendi mjellmash, por të mjerë!

Cili shqiptar e pa të tretur?

Dhe nuk lëngoi me mijëra herë?!

Merri me vete lutjet e mia!

Ti erë që brigje s’le pa kaluar!

Shpërndaji e qyrk gjithkujt ti bëhen!

Se vendi im është i bekuar!

Tiranë, më 06.10.2020

Bukuri nga vendi im

Një kala! Një kala aty në Jug!

Ku me vrunduj resh qan era!

Qan e pastron rrugën e lashtë!

Si vet ai, Pashai nga Tepelena!

Gurët e saj, fshehin thellë historinë!

Me kujë pyet era? A ka më të tillë?!

Thellësia e tokës sjell si pëshpërimë!

Vetëm gurët mbajnë mend dhe e dinë!

Atë e solli koha se vendi lëngonte,

Shqipëria hallet po mbante në shpinë,

Dhe Vjosa e hershme rrjedhën ndryshonte,

Përderisa bota kish shpikur tradhëtinë.

Të mëdhenjtë e lënë kohën mbrapa,

Ashtu siç lë gjurmë dëbora në brinjë,

E bardha mjekër dhe në sini shkëlqente:

Ëmbël!  Me bukuri pashai nga vendi im.