POEZI NGA ZEF PERGEGA 2019
MIKROBGJAKESI I PA NJERI
Nana me pat thene qe ne vogeli:
Laje mire ate pas vesh
Se me pesh pesh aty e ka strehen ai dreq!
S’kam pare vampire e baloza shtriga e djalle
Katallaj neper filma qe te hane te gjalle
Por njerez qe leshojne njerez
Si veze gjarperi ne shperganj te kalbur
Te te pashpirtit njeri
Ka ne dheun tim kriminele, me shume se kallinj gruri
Deputete, mafie tokash e ambasadoresh me te larte se muri
Morra te kyq ne pusht-et pa kupe pagezimi
Plumba qe lumenjt i mbushen me gjak
E me thonjte e ferrit kane kap qiellin e drites
Ka vetem mikrobgjakesiat e njeriut pa njeri
More bir…!
Gezhoja baruti e ke udhen ne sy
LEHAQENET HAM GAM GAM
Nen sqetulla te mykura te patriotizmit
Nje tavoline syqorre ne nje salle
Me yndyre “Hot dog-u!” zien pilafi shoven
Nen duf te alkolit klithin se jane gjalle!
Rrine kuvendojne per punet e te tjereve se togu
A ka ere e erz kjo lulethare shtogu?!
Misionari e pat lene nje fjale pa uje pagezimi
“-Ajo tavoline eshte shpirt cofet si nje gerdalle!
Ne komunitet hiqet si dash me lesh
Por s’kane qime sa nje viq
Ta flakim se po ban dam nga kjo kishe!
Veç po ju them, mblidheni ate mendje
Se nuk me kerset me ju permend me emer!”
Dhe mbidhen pra ca fodulle
Si uthulla mbi qull
Lemezojne nen qyrret e miut
Qimja e thiut!
Thone se eshte kryesia e mendjes e para
40 vjet lehaqene me gam gama
Negativet gjithmone belbezojne ne kete jete
Me te drejtet jemi rritur ne nje djep;
Ikni pisa,
Nuk jeni lisa!
DOLLARI
Zvarritemi ne lendinen e loteve
Si nje perrua i etur nen lekure te thate
Para syve si nje planc i fryer
Mbeshtjelle me pelerinen e dhjamit te parajses se ferrit
Ma merr frymen, pertej hundes s’mund te dalloj
As mikun as vellane
Para syve nje murane me gur
Pas shpina germadha me mur
Me ato gjethe te verdha
Ne pellembe te dores ujin e token
Dollari nje lekure mishi Shejtan e Perendi
Selvine e gjelberuar…
Dhe te shtremberen heshten liri!
PER TE JETUAR NE TE VDEKUR
Kemi kohe per te jetuar
Ne te vdekur
Se ne te gjalle
Edhe pak na ka mbetur
E shqyem lekuren me gerhane
Si egersira mbi coftina
Mishin e ndame nga kockat
Eshtrat nga gjaku
Cerdhe korbash thurem deri ne zanore
Ere kellire ne te gjalle pragu
Kemi kohe per te jetuar
Ne te vdekur
Ne te gjalle edhe pak na ka mbetur
E shkrime dashurine
Si dhjamin e dimrit per mbi tra
Prenjt e miqesise u shterren
Lumi i ndarjes rrjedh llum per mbi va
Ndjejne nje ndotje ne oxhak te shpirtit
As fija e hirit nuk na e la
Rrezet e diellit nuk bien ma
E mbi verberine e syve
Se njeriu ka marre fund si frymor
U djeg ne forxhen e cmires
Kemi kohe per te jetuar si te vdekur
Fal, veç pak fal dashuri qe na ka mbetur!
