ATA DY PLEQ TE DASHURUAR!

Një plak. Një plakë. Dhe një park.
Edhe një stol. Dhe bëhen katër!
Dhe një neon që ndizej,shuhej,
Sikur ta shkelte syrin natën!

Po pas një viti mbetën tre.
Një plak.Një stol.Një park i gjelbër.
Dhe një neon që më nuk ndizej,
Që mbeti si një sy i verbër!

Në vjeshtë, ah,mbetën veç dy.
Një park. Një stol krejt i vetmuar.
Që pret mos kthehen prap’ aty,
Ata dy pleq të dashuruar!…

DY BOTËT

I numërova një nga një, të gjithë,
Dhe më dolën të vdekur më shumë,
Ata vërtet të dënuar janë,
Po shtëpizat i kanë me mermer dhe gurë!
Më shumë se gjysma e kësaj bote rri shtrirë
E gjitha kjo ngjan me filma surealë,
Megjithatë unë e di se ç’bëhet
Me ata, të vdekurit e gjalle!
Kjo botë erdhi dhe do të ikë,
Pa i pyetur fare krijuesit e saj,
Është një rrugë ku ec pa frikë,
Më lini të qaj!

SYTË E SAJ

Ti më dhe sytë e tu të mëdhenj
me ta gjithë botën kam pushtuar,
nuk më duhen syzet, do t’i hedh
qelqe që më thyhen nëpër duar!
Nuk të dua më shumë se kaq të bukur,
sytë e tu dhe bota janë në harmoni,
brenda meje, ti atje rri e strukur
Pret të bësh me mua dashuri!
Të tillë sy s’mund të ketë të tjerë,
Shoh njerëz të verbër o njeri,
Por nuk dua bota të përmbyset
e bukura me sytë që më dhe ti!