ENKELEJDA KONDI, ANTOLOGJIA POETIKE 1991-2023

NE PARIS

U mbyta në dallgën e mendimeve të tua,
Në mbrëmje ngjyrë blu dashurish.
Hodha hapa të ngatërruara anës Senës,
Përqafova qiellin tënd
Dhe lëshova ajrit frymën e shpresës.
Vallëzova me melodinë që më shushuriti
ëmbël te veshi,
Dashurova fytyrën tënde në dehjen e pranverës,
S’u lodha së prituri prekjen tënde…

Le të humbas tani në gjirin tënd, Paris,
Në frymën tënde le të humbas.


G R U A

Unë jam grua,
Butësi puthjesh,
Zemërdashuruar
Flokëlëshuar,
Aromë lulesh,
Ndjenjë e qëndisur
Pëlhurash të bardha.

Unë jam grua,
Kënga e jetës
Melodi e pashterrur.

Unë jam grua,
Gjysmë dashurie,
Muza e vargut,
Loti i dhimbjes,
Unë jam grua,
Dje, ëndrra e një vajze…


DJALIT TIM

U rrite, biri im,
U bëre burrë.
Vitet ikin
Dhe unë s’i vura re,
I kuptova vetëm
Kur u ngrita në majë të gishtave
Dhe të putha
Dhe ndjeva një tjetër parfum.

E turpëruar, puthja ime
Mbi faqen tënde
Si zog i trembur fluturoi
Dhe iku e u ndal
Mbi degën e një ëndrre.

U rrite, djali im, u bëre burrë!

 

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *