Shkresë vjeshte

Më shkruan një letër atje matanë mali

për ca pika shiu që rigojnë mbi ty,

aspak s’të vret reja që kohën ma ndali,

as njëmijë heshtjet që kyça me dry.

Më çon panoramën e vjeshtës së vonë

tek ecën mbi gjethe krejt qetësisht;

kësaj ane dhe deti prej kohësh rënkon,

qielli ul perden horizontit të brishtë.

Me gotën e verës që sjell nëpër gishta

vijnë fjalë gjymtake mbushur mëri,

Kambanat gjëmojnë në nota të trishta,

Olimpi i mallit na shembet ndër sy!

Kështu i sjell fundin përrallës pa emër,

kështjella e dhimbjes bie mbi ne!

Me ndoshta, s’ke bartur ndjenja në zemër,

s’ke mundur ta duash një qiell që ka re.

Ndaj, lermë ta ruaj këtë shkresë vjeshte,

plotpërplot ngrica, me shi dhe acar;

sa herë ta shfletoj do vras ndonjë heshtje,

pastaj, koha do m’vrasë si më parë.

Mehr licht

Prapë fjalët vërshojnë me lumin përposh,

një ëndërr rrëshqanthi tërheqin me osh;

ndër brigje ajo rreket të kapet pas guri,

po llavë e tërbuar dy duart ia zuri.

Në pritjen e agut minutat rëndojnë

dhe netët e gjata vetveten shumëzojnë;

sa nis e beson që sheh pakëz dritë,

nga hiçi ulkonjat ia behin në pritë.

Kur sytë kapin fundin mendon për ata:

ku ishin, si humbën, asnjë si s’u pa!?

Askush gjë nuk di, të gjithë të pafaj, 

si ra, si u shua, si vdiq fat’ i saj…

 Mbase…

Mbase, do pendohesh një ditë

e trupi të shembet nga dhembja,

nën diellin e vdekur te sytë,

me ndoshta, do rrojë vetëm mendja.

Kitarat do t’jenë çakorduar,

s’do këndojë as qyqja mbi pemë,

do mbesë poezi e pashkruar,

vajtimi që mbyll çdo poemë…

Mbase, kjo botë s’na përkiste,

s’mund të ishte e jona së gjalli,

do duhej që njëri të vdiste

dhe tjetri të mbytej nga malli.

Vallëzo

Mos pyet sonte për dhembjet!

Lëre ujëvarën e lotëve të derdhet,

shpirtin të zbrazet,

gjaku të kullojë pikë-pikë

bashkë me helmet e së shkuarës.

Zhytu në zhurmën e heshtjes,

ndiz një cigare,

kthe një gotë plotpërplot harresë,

mbyll sytë, dhe…

vallëzo!

Vallëzo me flladin e mesnatës,

zgjoje qytetin e përgjumur

me një tango hareje,

hapa çmendurie,

ulërima pasioni…

Vallëzo, gjer në dehje,

gjer në prehje!

Ndanë udhës së zagarëve

(buzë lumi),

një kor bretkosash

jep koncerte madhështore

natë për natë.

Ata do jenë spektatorët e tu,

udhëheqësit tuaj artistikë,

të qytetit pa aktorë,

pa teatër!

Do jenë melodia e qytetit pa muzikë,

fjala e poetit që ia vodhën poezinë.

Por ti, vallëzo!

Në djall muzika, teatri, poezia!…

Tregoji botës sa e lumtur je

mes natës së errët,

në qytetin e të vdekurve,

buzë lumit të zi!  

 NA I DINË MENDIMET E FSHEHTA

Jemi të vëzhguar i dashur!

Letrat e para, ata i lexuan të parët.

Tregëti fjalësh

transferta buzëqeshjesh

falsifikime mendimesh

këmbime mirësjelljesh të detyrueshme

ma patën zbeh dëshirën për ta çel kutinë postare

ndaj, të diktuan me një “klik” mbi ekran

para meje.

Po na mbikqyrin i dashur!

Na i dinë mendimet e fshehta

ndjenjat e kristalta

të thënat e hidhëta e të mjalta

të pathënat drithëruese…

na i numërojnë ardhje-ikjet

zënkat e pajtimet,

vuajtjet, dëshpërimet…

Janë kaq të përpiktë në oraret e takimit

sa të mrekullon përsosmëria e përgjimit!

Ua thamë të gjitha i dashur:

qysh se dashuritë i raportuam nëpër qelqe,

qysh se shprehitë i zdërhallem dritareve publike

qysh se iu falëm teatrit absurd,

duke i qesh vetvetes në paqyra ilustrimi!

Mandej, vjen zbrazëtia….

Qiell’ i vendlindjes sime

…të kam tradhtuar,

e di!

Prej kohësh jam duarlidhur

nga hekurat e shpëlara

të epokës së modernizmit.

Këtu nuk ka qiell,

horizonti është i mbyllur

nga ca përbindësha

që zmadhohen dita-ditës,

koha ndryshket para dritares sime

duke shqyer çdo copëz jete.

Bojërat e një piktori qesharak

lyejnë fasadat që nisen drejt teje,

imitojnë ngjyrat e fshatit tim

pa kuptuar se po bëjnë vetëvrasje.

Të mjerët!

Sikur ta njihnin kaltërsinë tënde,

aromën e sythit në lindje,

apo brengën e një gjetheje në rënie,

sikur të ta njihnin frymëmarrjen,

rrjedhën e krojeve

e lotin e vjeshtës së vonë…

Ah, sikur të t’njihnin ty,

qiell i vendlindjes sime,

me perëndimet – melhem zemrash

e lindjet – ringjallje biblike!

Askush si unë s’t’i njeh brengat,

askush s’t’i ka numëruar ikjet,

yjet askush s’t’i ka ndjekur si unë

pranverës njomëzake…

O parajsë shpirtrash!

T’i kam dashur të gjitha stinët,

t’i njoha gjithë lulet,

t’i numërova lisat rrënjë për rrënjë

e fije për fije ta preka barin.

Me gurët e tokës tënde

ndërtova një kështjellë ëndrrash

të cilën iluzionet e gënjeshtërta

ma shembën pa pikë mëshire.

Atëherë kisha puthur ikjen!

Si banore e fundit në tokë të bekuar 

u nisa në mallkim…

Ta ktheva shpinën

pa kuptuar se tradhtia

mbante çmimin e errësirës.