We Left, Father!

(Written just after the last one left the village)

Father, we left…abandoned the house,

A time of gypsies, the whole world live in

Even we took your picture off the walls,

And shut the gate with a string of tears!

We left off! Ah, we left off! Razed the homeland,

And we gathered around the metropolis,

As if the hedgehogs are chased!

(Bear in mind, when picking out the trees,

That shrivels and twists into string figs?)

Even more worries, ramping up our effort,

Lost our leaves, no song and sleepless nights,

In fact, everything shines in the luxury stores,

The psychological scene that tames the heart!

We left and thus recorded your gravestone,

On Sundays we talk on the glass visual, 

In mind, like putting flowers, shed a tear,

At your graveside, smoking a cigar,

We live in symbols…. by the world manual.

We don’t go to our village anymore,

Saved in the box, it’s in us everywhere,

This box, Father, which we call “laptop”

On its glass screen, we greet everyone!

On its glass, we find bride and get wedded,

Kiss your brother’ sons, on the other mainland, 

Crying over late mother, a thousands miles,

As low in the grave, during a videoconference!

We’ll get together, when we come down there,

Here we separated forever and always,

Even I can’t write anymore, you know better,

That I feel weak and shedding my tears!

Go without knowing, there’s no time to think,

But we’re in a hurry, just because old fashion,

A time of gypsies, the whole world live in

Ah, leave and weave the basket of burden

Written by Petrit RUKA

Translated by Raimonda MOISIU

BABA, NE IKËM

(shkruar kur nga fshati iku dhe i fundit…)

Baba, ne ikëm,… shtëpinë e braktisëm,
një kohë arixhinjsh jeton gjithë bota
dhe foton tënde nga muret e zbritëm,
si kyç një palë lot vendosëm tek porta…

Ikëm, or ikëm, vendlindjen e vramë,
në metropole u mblodhëm si punë e iriqëve,
(e ke parasysh kur e vjelin një pemë
dhe mblidhet e ngjishet si në vargjet e fiqve?!…)

Ne ikëm dhe varrin ta futëm në një video,
të dielën të takojmë në xhamin vizual, 
me mend i vëmë lulet, dy lot, një cigare,
jetojmë me simbole… botë me manual.

Në fshat nuk shkojmë, e kemi me vete,
tani gjithçka e mbajmë në kuti,
kjo kutia baba e ka emrin kompjuter,
në xhamin e tij takon çdo njeri.. 

Në xhamin e tij gjen nuse, bën dasmë,
puth djemtë e vëllait në tjetër kontinent
dhe nënën e qan nga mijëra kilometra
tek e fusin në varr, me video – konferencë.

Ne bashkë do bëhemi kur të vijmë aty poshtë,
këtu lart u ndamë për jetë e për mot,
s’të shkruaj më shumë, se ti e di mirë,
qëllova i dobët dhe mbytem në lot. 

Nuk dimë ku shkojmë, s’ka kohë të mendohesh,
nxitojmë nga që thjesht është në modë nxitimi,
një kohë arixhinjsh jeton sot tërë bota,
ah, ik edhe thur kanistra pikëllimi…

Shkruar nga Petrit RUKA

“Diktatori”, poezia e Pjetër Jakut  përkthehet në anglisht nga Raimonda MOISIU

The dictator 

Eh, Monarch, with a stamped face,

In a cave of illusion and deceit,

A cunning monster for his own homeland!

No guests, no friends and no feelings, 

The howl of metamorphoses,

Of a great change for the worst!

Through a woe amplitude

Of a thickhead,

That would only serve to the cruppers!

Symbiosis of the molecular monstrous,

That never loved the sun, just as

Promised the light!

Freedom and the weight of words,

Excused his devilish minds,

Filled with Byzantine emperor’s deeds,

And his folks, siblings and emblems,

Were sent to the guillotine!

The way he came, squatted, 

With macbethean perfidious,

Kneeled down with bizarre tricks

With an instinctive hatred,

Of the biological triangle!

Thoughtless and weird,

He came into our lives,

To our blessed land,

As a liberated destroyer!

Where to go to complain?

That he came uninvited

Seated on the monarchy throne,

On a throne that in vain,

Laid the blame at the doors,

Through the horizontal movements,

Due to devilish burden!

The wall of a dictatorship was everywhere,

Among the poorest people, without certain,

That bore the burden of it!

Placed the slogans around the corner 

from everywhere,

Carrying on our shoulders, even

on our graves! 

Due to the bridge remains, better than

a strange revenge, tit for tat,

That used to rule the human beings,

Living in constant fear

Of receiving the prize

Of his dictatorial sins!

He came from the mountains,

All stolen mind, 

Convincing the smartest victims,

That the hell darkness was based on ignorance,  

Of the monstrosity in males, with just plain manhood!

And letting them on butchers’ hands, as told in ballads, 

Boundless by the time, without years and no mind!

And the sword of his word, which was his Sword of Shame,

Of a nation that’s endured him over the head!

To whom should Padre Zef complain?

Who’s found hanging from a peach tree?

With the upside-down head,

Shivers ran down the man spine,

Tormented himself beyond the cesarean boldness,

And then later they would torture themselves!

All are mortal! – Beloved Padre Zef confessed,

One day, the dictators would run to the end,

All we need to show a little restraint!

Decisions made by the elbows on the table,

Toward strengthening the dictatorial regime

Self-eating itself as the cancer does,

That’s gnawing on the bones, 

And sending any of those to hell!

Just because they’d served this dictator,

The dictatorship became powerful,

Behind –the-scenes of the cruelty macabre dream, 

And other predictions of the black spider,

Poisoned by deceit, so ever near
the death of desire!

The dictator, yet survived, he didn’t die,

 It was a slow death, that turned his mind away,

Left him crawling like a dog, keeping a watchful eye on,

That’s how his evil deeds worked,

More and more of the medieval tragedies,

Not only the graves burned,

But also sepulchers were profaned,

Leaving to alive mortals, that his bones

Wanted to be buried in an upright position!

Surely he should have known,

That Luigi, the most persecuted man in town,

All his life, he’s dreamed of a caravan”,

But he had turned the back on his law,

To welcome him to the place, where Skanderbeg died,

A few years before his soul went into hell!

 He knew that the Pantheon still exists 

With nonexistence!

Lost in the ozone, 

Where he returned to join his children,

And his loved ones!

If ever there was one that tried

To erect the monument of shame

With reptiles that roared

Of a profanity that’s been hypnotized,

By the banality of monotheism!

As well as trusted in the oracle 

Without ears and eyes,

The one and only ideal!

The Lilliputians from modern times,

The unnecessary memories of the Ancient Rome,

An ornery old man with an awkward smile, 

Never witnessed that storm and other hurricane

With thunderous knocks, 

With only one line, monsters of the same kind, typical,

Infighting to take his throne!

Known for his sharp tongued at fateful congresses,

Much against everyone’s, filled with rough lies, 

And with Russian and Chinese freaks,

In all types of dictatorial regime around the world,

Before and after, by passing and overtaking the win, 

On a tears’ parade,

Of a nation! 

We let him to pass away quietly,

Couldn’t pushed him away,

No hurt and no harm, without torturing him,

He didn’t even get a splinter in his foot!

An exhausted nation suffered extremely,

Except how to survive!

And even them, the heirs without morphology,

That’s holding his head on their hands,

That sat either of them on his throne. 

As long as we’ll let them be…

Translated from Albanian into English

By Raimonda MOISIU

Diktatori

Monark me fytyrë të patinuar,

Me pabesi shpellash,

Monstër ogurzezë për  vendin e tij.

Pa miq, pa shokë, pa ndjenjë.

Metamrofozë e keqe

e një ndryshimi të madh,

amplitudë e ndrydhur

e një koke gjeometrike,

që do u shërbente

vetëm vitheve!

Simbiozë e së keqes molekulare,

Që se deshi diellin, duke

Pohuar dritë.  

Liri e fjalë me peshë

I rendonin kokës së tij djallëzore,

Mbushur me perandor bizantin,

Kur mikun, vëllaun dhe emblemat

I dërgonte në gijotinë.

Ashtu erdhi, galopthi,

Me pabesi makbethiane,

Me termete  të gjunjëzuar,

Me një urrejtje fotosintetizuese,

Të trekendshit biologjik të pamenduar,

Erdhe në jetën tonë,

Në vendin tim të bekuar,

Si një shkatrrimtar i çliruar!

Ku të ankoheshe me këtë ardhje

Të pathirrur,

Hipur mbi fronin monarkik,

Në një karrige, që më kot

U ankohej dyerve,

Me levizje horizontale,

Prej peshës së djallëzive?!

Diktatura e mureve u fut kudo,

Brenda njeriut të mjeruar me pasigurinë

E mbjatjes së  peshës së  tij ,

Që dukej kudo, në parullat e vëna

Në  shpatullat tona, në varret tona,

Në urat e mbetura, për një hakmarrje

Misterioze, të mbajtjes së njeriut

Në frikën e larjeve të mëkateve

Diktatoriale.

Zbriti nga  malet  me mendjen e vjedhur,

Viktimave të mençme t’u tregonte

Skëterren e  ferrit, i mbështetur në injorancën

E përçudnimit të burrave me burrni të njëkolorshme,

Për t’i futur në duar të kasapëve, si në baladat

E kohëve pa numër, pa vite pa kokë.

Shpata e fjalës së tij, të ishte shpata e turpit

Të një kombi, që e duronte mbi krye!

Kuj t’i ankohej At Zefi, që varej nën pjeshkë,

Kokëposhtë me  dridhje të qelizave  burrnore,

Deri në durimin cezarian nga mjeshtra të tortures,

Që më vonë do torturonin veten.

Të gjithë janë njëlloj të vdekshëm,

Do thontë At Zefi ynë,

Diktaturat kanë një fund në këtë dhe,

N’se ne do kemi durim!

Vendimet e bërrylave e shtynë diktaturën,

Të haj vetën si kanceri, t’u brej kockën

E ti çoj një nga një në skëterrat e ferrit,

Vëtëm pse i bënë fresk diktatorit.

U rrit diktatura në prapaskenat e mizorisë së ëndrrave

Makabre dhe projekteve të merimangës së zezë,

Ushqyer me helmin e  fallsitetit,

Deri në vdekjen e shpresës.

Diktatori nuk vdiq, atë e mbyti cofja tëper vonë.

E bëri të zvarritej si qen, t’i shihte si shkojnë

Bëmat e tij, më shumë se në tragjeditë mesjetare

Të djeg’jeve dhe përdhosjes së varreve,

Duke  i lënë të vdekshmit e mbetshëm,

Kockave të tij,

T’u bëjnë spostime  vertikale!

Sigurisht, e dinte se i përsekutuari Luigj, që

Gjithë jetën ëndërroi një sharabajkë*,

Do t’i kthente shpinën, pas urdhërit që kish ta priste,

Në vendin e vdekjes së Skëndërbeut,

Pak vite para se shpirti t’i shkonte në djall!

E dinte se s’e kishte Panteonin në  mosqënie.

Në ozon u kthye për fëmijët e tij, për të dashurit,

Nëse kishte diken të tillë, që  përpiqen t’i ngrenë

Përmendoren e turpit me mjaullima zvarranikësh,

Të një profanie hipnotizuese, të një monoteizmi banal

Në besimin e një orakulli pa sy, pa veshë,

Në vetëm një ideal!

Patric liliput në kohët moderne,

Një kujtim i panevojshëm i Romës së vjetër.

Nopran i vrugullt me një buzëqeshje hipokrite

Stuhi  e paparë, shkatrrimtare, me rrufe që binin

Veç në një vijë, dalluese, përbindshe në luftën e llojit,

Për  karrigen e tij!

Ligjeronte  shpata në kongrese fatzishë,

Kundër e kundër gjithkujt, mbushur me rrena shkembore

E me granit rus e kinez, të të gjithë modave të ulta të globit,

para e pas fitoresh parakaluese, në sfiladat e dhimbjes

se një populli!

E lejuam diktatorin të ikte, pa e përzënë

Pa e tortutuar, pa e vrarë, pa i hy ferrë në këmbë.

Një popull i lodhur, i palosur nga vuajtjet,

Veç për të mbijetuar.

Edhe pinjollet pa morfologji,

Që ia mbajten kokën në duar dhe zunë karrigen e tij,

Kemi për t’i lejuar….

*karrocë kuajsh me kabinë