Lutem       

Qiellin dhe Tokën desha ti puth,

Lirinë, Paqen e Dashurinë gërshet ti bëj,

Njerëzit ti ofroj sa më shumë me mujtë,

Nata dhe Agimi përqafuar të qëndrojnë pa fre,

Të mos bjerë shi kur dielli kuqëlon,

Deti dhe yjet të mos lotojnë më,

Universi i deformuar të marrë formën e duhur,

Zotit ti përgjërohem në lutje,

Të më thotë,

Përherë Shpreso!

    Asnjëra botë s’më pranon

Pashë hartën ku marr frymë.

O, o, o, dëshpërim i madh!

Universi jetësor më kishte fshirë,

Yjet ishin shuar nga qielli,

Shpresa qëndronte e varur pa identitet.

Thirra në dialog botën tjetër.

–          Ç’farë kam bërë, nuk po e kuptoj?!

Qeshi me të madhe bota parajsore,

Shpërtheu në oshëtima të fuqishme.

–          Bota jote është rrafshuar,

Është mbushur nga krundet,

Je sjellur më mirë se ç’duhet

Shiko : Vërtetësi hipokrite, teatrale, skenike,

Shpifje, masakra, premtime “magjike”,

Drejtësi kudo e thurur si pëlhurë cinike,

Metastaza ku shtrihet e pisët mbretëria pa relike.

Ndotu pak, se ashtu të pranon!

Do gjesh veten besoj më  kupton?!

U largua përsëri në oshëtimë.

S’po kuptoja si është më mirë…!?

Nga edukata e puna në vite mbarta vlera,

Po ato fluturuan i mori era.

Nga trashëgimia krenari,

Por vitet e shkrumbuan sikur i bënë magji.

Asnjëra botë kështu nuk më pranon,

Truri apo mendja diku po gabon.

 Ujit rrudhat e fisnikërisë

Nga dita në ditë tentojnë të më godasin momentet e trishta

Shtypi si pavetëdije pedalin e kohës për tu larguar sa më shumë

Nuk dua të futen në këtë  refren jetësor

Më ngjan si një plak kërcun i pangopur

Që rri me bastun buzë rrugës

Me buzëqeshjen e ngrirë që shiu e lag kohë e pa kohë

Nxirë nga zjarri i viteve që shpojnë si rrufe

Si një pëmë e  shkrumbuar  që vetëm rënkon

Por një ditë fort vetes do i flas 

Të ndal netët e acarta me stuhi

Rrënjët t’i  ujit përherë me lëng shprese

Rrudhat e fisnikërisë

t’i ushqej me oksigjenin e pakursyer

Jetën t’a stiloj me petale shumëngjyrëshe

Vitet e vyshkura t’i  fshij për hapësirën e shumëpritur

Duke besuar në ndihmen e Universit

Ti thur  gërshet me besimin dhe forcën që kam.

   Zëri nga shpellat e ndjenjës

Një zë më vjen nga shpellat e fshehta të ndjenjës,

Në petkun shumëngjyrësh mjel zërin tim.

Sytë gozhdohen e shtrihen në blerim të çastit,

Në vezullim të çuditshëm të natës hipokrite.

Emocionet dashurore si anije ngrejnë velat drejt dëshirës,

Kridhen në një pus të thatë e brengat lëshohen.

Thyej ndjenjën në copëza kristali,

Ndërsa yjet si margaritarë të rremë ndriçojnë.

Partiturat e zemrës përplasen me shkëlqimin mistik,

Si rrëfenjë e shpirtit tim në monologun e pasionit.

Si fanar hapen nota gëzimi në lakuriqësinë e kohës.

Ndërsa kalon në ribërjen e sfondit të kërkuar.

Fjalët  formojnë figura në gjergjefin e lumturisë.

Në çarqafët e errëta hëna hedh yjet papushim.

Ëndrrat derdhen në vargmale të rrezeve të argjendta.

Gjuha ishte  lidhur, e fjalën e zinte në lak,

Sepse Perënditë tashmë kishin rënë nga froni.

Ishim Ne,

Bënim atë çfarë Perënditë nuk dinë.

Pushtuam melodinë e mëngjeseve të panumërta.

Ndërsa agimet fluturonin në vijim,

Pritnin muzgun e ditës pasuese si një kujtim i bukur.

       Kthehu në realitet 

Dikur në lotin tënd kishte kripë prej detit të kaltër,

Furtuna ishte krahasimi me Ty,

Uragan ishte gjendja jote në ëndërrat suferinë,

Për tu kthyer ngjizur rishtazi,

Ashtu me plot nur bukuria thërret.

Tani loti yt është  i ëmbël si ujërat e kristalta,

Ku fluturojnë mëngjeset si veriu,

Zbuten acaret e dimrave të egër,

Duket se gjethet e dashurisë akoma nuk ishin vyshkur

Anija e ndjenjës ishte ankoruar në shpirtin tim,

Llavëndezur  përmbysi mallet,

Bëlbëzima jote u bë ulërimë fluturuese,

U përpëlit në zhdukje,

Lotët që zbritën faqeve,

Pa u tharë akoma i zura në pritë,

Zëri yt ishte bërë valë me energjinë e heshtjes,

Derisa muzgjet tretën dhimbjen,

Atje ku netët u gdhinë me buqetën e përjetësisë.