Asaj që u rrit ne varreza …

 

Me jetë ta paguej buzëqeshjen

Jena kaq të forta bashkë anipse

nuk mbushim nji dhomë me frymën e sytë.

Si u gjetëm?! Kur ta kuptosh ma trego

edhe mue e të jetojmë bukur.

Të gjallët nuk mund t’shkelin mbi ne

t’gjallë s’ka…

 

 

 E du dashnine tande pa goje

 

Mbështetem n’diell si vajzë ortiqesh,

të ruej si yll dëshirash që shkëputesh pa t’pa.

T’kam rrëfim në dhomën e lutjeve,

dëshirë në strehën fjalëlidhun t’mëkateve t’pabame.

Të zgjedh ty si far që natën ma ruen t’virgjën,

si dallgë që ke qejf me u mbyt prej saj.

E du dashninë tande t’pagojë shtyn lirikën teme t’pacak.

Zgjou e ndijma frymën, dita s’fillon pa ty!

 

Si nuk te ndali fryma

 

Ai erdhi te unë pērmes fjalës së dridhun, të pathanë…

Më ndryshoi ma shumë se ditën,

m’bani me vuejt.

Bota ku më çoi ish pa hanë.

Anjezë moj tingull i zymtë soundit,

si nuk të ndali fryma

kur s’mujte me e përpi vranësinën tande.

Të ruej prapë sonte në atë kopësht qorr

ku muret ta thërrasin britmën pikturat tueja

të lanë pa bojë.

Aparati yt shkrep krisje zemrash.

Vij vërdallë me ta gjetë nji monstër tjetër,

mënyra jote e të dashtunit

e mund edhe djallin.

Moti nuk kam ndi urrejtje kështu,

gjithçka mundem me të thirr,

edhe e krisun veç njeri jo!!!

Endu në hapësinë tash,

helmi që ke mbrendë e bani punën e vet.

E di, nuk të mbërrijnë fjalët e mia,

kërkoj aty ku nuk guxojnë.

Une kurrë s’kam me të fal

se ëngjëlli që i bjen kresë me grushta

qeshë qeshë me gjithçka tonën.

E mu më vret vetja mandej

 

S’du me ik

 

S’ka shumë që i shtova dy vija në rrudha

Nyje të forta i lidha litartē e lumtunisë

Me dhambin netët e mia të fildishta

M’dhimbet dita që ec si e marrë e m’len vetëm me dëshirat

Vajza mbrendë meje,nuk flen me nji parfum pishet n’trup

shpirtin e lan me njolla drite përdore më merr e m’i tregon kufinjtë

Unë s’du me ik,du me kenë e gjunjëzueme

e ndalem si kohë n’rini

Ndoshta rrugës gjej diçka që prap

na ban me u dashtë mbi vogëlsina

Je dëshirë me u pa prapë

dëshirë që m’ban me u çu prej toket

Sa fillova me t’dashtë erdh koha me u nda

 

06 qershor 2016

 

 

BAJRAM CURRIT

(qytetit te lindjes)

T’kërkova sot në erën që lëkundet si hapat

Gjeta ngjyrë të haptë me u veshë me ty

Fije psherëtimash ikin e vijnë në lamsha pikëpyetjesh

Pranvera me sy të thamë mbrendë teje zbutet

në dhimbjet e ambla që i duron e pakoha jeme.

Qyteti ynë i shkyem n’komplekse, malok i mendjes

përtej e pa lidhje me vitet. Përralla e andrralla jeme,

Shkëlzeni që nuk më len me çu kry

I hupuni për me u gjetë

M’shtrëngo! deri sa ngërçi t’na kapin gjuhët

tu u puth

M’ke këtu

T’vogel para teje e të qeshunës tande prej femije!

 

Në kohën e librave të mi

Në kohën e librave të mi
kryet në thyesa e rreshta e kena plasë,
marrja dridhej si thupër në trup,
sot shkon e vjen pa i bâ përshtypje.
Në kohën e librave të mi
jena gjujt topa bore për mirakânde,
jo për smirë.
Kur çalote e majta
fajin nuk ia hidhte të djathtës,
stanet nuk bâheshin prej lepujsh.
Në kohën e librave të mi,festat
me dritë hâne i kena bâ.
Cubat nuk thirreshin heronj,
gungaçin nuk e përzinim prej loje.
Kufini te thana u vu me ardh rrotull qetë,
jo me thy qafën n’pragje tona.
Në kohën e librave të mi,
ishin të aftë me “vra” për një buzëqeshje,
Shpirti ish gjallë
Njeriu ish NJERI.
Sot,
dashnia ka hy në zgavra dhembjesh si korb,
qiell pa planete asht bä.
Kohën e librave të mi
ma kanë bâ t’marrë
Shkon udhës tuj i këndue betejat e humbuna.
Prej asaj kohe kam harru sa vjet i kam,
në çfarë moshe jam…