Irma Kurti, Itali

 

Në gjuhën amtare

 

Kur mbrëmja ulet mbi degë pemësh

dhe lodhja në trupin tim hedh rrënjë,

më ndodh aq shpesh në gjuhën time

të shqiptoj padashur një frazë të tërë.

 

Kur natën endem në botën e ëndrrave

e ankthi më merr frymën e më mbyt,

nuk kërkoj ndihmë në gjuhë të huaj,

më nxjerr “nga rreziku” një fjalë shqip.

 

Në ato çaste nuk mundem ta kuptoj,

ajo ç’kam thënë është në gjuhën time,

se aq natyrshëm nga shpirti më buron

siç rrjedh e qetë rrëkeja mes shkëmbinjve.

 

Dashuri e vështirë

 

Dashuria ime për këtë qytet të largët

është e fortë, oksigjen për mushkëritë,

por shpesh më heq dëshirën ta vizitoj,

e befas shndërrohet në mllef, zemërim.

 

Kujtimet e trishta zgjohen nga kllapia

-molat që shpirtin fillojnë të ma brejnë,

si ajrin dikur e ndotnin fjalë e skorie,

jetën time e spërkasin plot me helm.

 

Bota e fëminisë e kthjellët si kristal

krisej nga furia e thashethemeve pa fund.

Më vjen keq për vitet që në kalendarin

e zemrës, nuk lanë më të voglën gjurmë.

 

Kalon kohë e qyteti më tërheq si magnet,

më shkundin zëra e nota muzikore plot,

shoh veten me flokët e mbledhur gërshet,

tek këndoj në skenë e dridhem me emocion.

 

Në ëndrra më del parku i madh i qytetit,

ku me prindërit përdore shëtisnim bashkë,

nuk di pse parajsën e imagjinoj të tillë,

me ato lojëra të pakta që humbnin mbi bar.

 

Mllefi e trishtimi zbuten, s’i ndjej më,

dua ta vizitoj veç një çast tokën e tij,

të përulem, të mbaj në gishta e të puth

dheun ku shkelën përditë prindërit e mi.

Dashuria për këtë qytet është e vështirë…

 

Nuk shitet kjo shtëpi

 

Nuk shitet, as nuk blihet kjo shtëpi,

aty flenë e zgjohen miliona kujtime,

si thërrmija të bardha enden në ajër

bisedat që lamë atje dhe ëndërrimet.

 

Në korridorin e tkurrur nga vetmia

jehojnë ende hapat e prindërve të mi,

ecejaket e lehta të nënës e mbushnin

si simfoni hyjnore të gjithë shtëpinë.

 

Hyj në kuzhinë: divanët  e lodhur –

njëri prej tyre ku mbështetej im atë,

mund të duket i vjetër, gati i rrënuar,

por ai praninë e tij ende e mban.

 

Në aneksin e vogël, dy hapa më tutje

ndihet aroma e kafesë së ngrohtë,

s’e krahasoj me parfumet më të mira

që shiten nëpër dyqanet pafund sot.

 

Ky kuadër me bojëra vaji mbi mur,

ku në ishull strehohet një shtëpi-vilë,

përmbledh dëshirën time për të jetuar

tok me familjen në një botë më të mirë.

 

Kujtimet i japin një vlerë që s’llogaritet,

e bëjnë shumë të shtrenjtë, jo si çmim –

po për shpirtin, zemrën, ndjesitë e mia.

Nuk shitet, as mund të blihet kjo shtëpi!

 

Dridhem si gjethe

 

Më ndodh shpesh, gati çdo ditë

që nostalgjia më troket në shpirt

e pas çdo zileje të celularit, Nënë,

më duket sikur do t’më flasësh ti:

 

“Shpirt i mamit vishu, bën ftohtë,

mos u lodh, kujdes për veten ki!”

Ndihem e mbrojtur e s’kam frikë,

më transformon në fëmijë zëri yt…

 

Nëna ime nuk mund të kthehet më

e ndihem e dobët, e vetme në botë,

s’më përkëdhel dot me vështrim,

dashuri e saj s’mund të më shpëtojë.

 

Ka ikur, ka ikur, ka ikur pa kthim,

askush në zemër s’ma zëvendëson,

s’mund të ndajmë së toku një gëzim,

as një dhimbje dhe as një pikë lot.

 

Përjetoj gjithnjë ndjesi të çuditshme,

dridhem si gjethe vjeshte dhe pres

që pas çdo zileje të telefonit, Nënë,

zëri yt t’më ledhatojë si fllad i lehtë.

  

Prag Krishtlindjeje

 

Ti këtë mbrëmje je duke i rënë kitarës

në një skenë të improvizuar me shokë,

gishtat e tu dridhen më shumë se telat

mbështjellë nga acari i dimrit të ftohtë.

 

Nuk munda të vij dhe pse jemi pranë,

të shëtisja atje këtë prag Krishtilindjeje,

më mirë të them, s’doja të shihja erën

teksa fytyrën tënde pa mëshirë e rrihte.

 

Ti pret kalimtarët të ndalin, të dëgjojnë,

shumë prej tyre ikin, zhduken në heshtje.

Si ndihesh tek shquan shpinat e tyre?

Indiferenca të godet si kamzhiku i erës.

 

Dikush ndalon, të hedh ndonjë romuz

e ti me siguri hesht o buzëqesh me zor.

Nipi im, zërin e butë e delikat të shpirtit,

ta dish, pak njerëz arrijnë që ta kuptojnë.

 

Njerëzit që do të dashurohen me tingujt,

ata që do ndalin hapat në atë shëtitore,

ata që do kuptojnë dridhjet e shpirtit tënd,

do të jenë aq të rrallë, sa gishtat e një dore.

 

Mos u trishto, kështu ndodh dhe në jetë,

do takosh njerëz meskinë e të vegjël plot,

të tjerë cinikë që do përpiqen me një fjalë

pasionin tënd për muzikën ta helmojnë.

 

Një ditë ti do interpretosh në një skenë

me drita verbuese e me publik elegant,

por kurrë mos e harro minikoncertin

në rrugën pa emër të qytetit, atë natë.

 

Sa do të doja këtë mbrëmje të isha atje,

por dije që megjithatë të mendoj shumë,

pak trishtim e mallëngjim më ngërthen,

teksa tingujt e kitarës mbërrijnë tek unë.