Poezi nga Pjetër Jaku

 

 

 

 

 

Përsonazh

 

Përsonazh i Servantesit ka dalë në skenë

I ka hypur Rozinantit dhëmbërënë

Me shpatën e mprehur të luftoi me

karkalecat e lagjes;

Vetëm në emër të paqes!

 

Të gjithë i bëhën armiq,

Të gjithë i bëhën të ligj

Njeriut të lig,

Hajdutit me duar prej bebi

Që i futen çdo xhepi!

 

Medet për madhështinë e tij minore

Përulësisë së tij prej zagari të vogël

Me sytë si gogël!

Rozinantët shohin me sy nga qielli!

 

 

Pleshti

 

Pleshti desh u bë gjeneral

Spaletat i vuri në hapsirë

I shihte në ëndrra të zgjuara!

Kohët e tij pleshtërore

U bënë  vite të mërguara!

Kërcen kot së koti

Si dëllenjat në zjarr.

Pleshti plesht do mbetet

Jo vetëm në të gjallë!

 

 

Metamorfozë

 

I pandryshuari s’ndryshon

Me hapat e tij brumbullor

Si kali i Don Kishiotit!

Deri sa të arrij majat e fitimtarit

I bien gradat ferrave

I bien “fuqia” e të fortit!

 

 

Këshillë

 

Nuk mund të jesh poet

Pa katër këshillat e Shkrelit,

As pesë këshillat e vetes,

Ndryshe do mbetësh

Një shtërzues i mendjes!

Kapsllëku mendor

është shumë më i keq

Se kapsi në bark,

Kur nuk je poet

Në asnjë fjalë,

Në asnjë varg!

Poezia është frymë

Nga një shpirt i mire, e dale

O njeriu shpirt e tru çalë!

 

 

Mars

 

Kur s’të bëri as Marsi poet

Ç’pret o shprtziu i vogël,

ç’pret?!

Mbyte  veten tënde

Me lapsin tënd!

 

23 Mars 2016