VAJ E DITË PËR DRITËN
Udhëtojmë rrugës së bardhë qumështore,
Por vështrojmë frikshëm
Sfondin e bukur hënor,
E shkujdes’shem vibrojmë
Nëpër vrima të zeza hapësinore
Dhe në baticën e hënës së plotë,
Të tkurrur rrimë në guacën tonë
Sa shumë shpirti ynë vuan e përballon
Errësirën e kundërt të natyrës sonë!
Të tkurrur e të trembur rënkojmë,
Të mbuluar në guacë,
Të jemi vetvetja nuk guxojmë,
E prapë nuk çlirohemi
Nga këto ndërhyrje negative,
Në simfoni të vallëzojmë,
Me mbarë trupat e gjithësisë,
Në një frekuencë perfekte,
Edhe atëherë kur kuptojmë,
Se diçka na mban të frenuar,
Duke na trembur
Me frikën për jetën,
Për bukën e gojës,
Me frikën e nxehjes globale,
Me frikën e kataklizmës e të vdekjes.
Çfarë të bëjmë?
A të jetojmë kështu,
Apo t’i flakim gjithë këto mashtrime?
A të jemi të lirë në hapësirë,
Apo të bëhemi zhurmues i valëve të jetës?
Shihni!
Koha ka rritur shpejtësinë
Dhe vitet ikin sa çel e mbyll sytë,
Disa thonë: Ajo nuk ekziston!
Të tjerë e ndërtojnë si krijim!
Nën perden e errësirës,
Dhe nga yshtjet djallëzore,
Të frikur rrimë e të mbyllur,
E koha ikën me vrap,
Apo ne e vrasim kot?
A ndoshta na e rrëmbejnë ata,
Që na mashtrojnë e na gënjejnë
Që të mos shkrihemi natyrshëm?
Andaj, eja të tretemi,
Në të pafundmen dritën tonë,
Të lirë në qetësinë hyjnore,
Jetën e shkurtër ta mbulojmë.
RRUGË VARGJESH
Sot dëgjova liqenin
Se si dremit ngadalë,
Se si valët trazojnë mallin,
Se si plagët e shkronjave
Lidhin fijet e vargjeve
Në sfondin e një koloriti vuajtjesh.
Dëgjo ritmin,
Atje ku diellit i beson
Dhe vezullimës së hënës,
Kur zbardhin agimet,
Shkodra,
Kosova.
Dallëndyshja vjen e këndo shqip
Në shenjtërinê e valëve të atdheut
E vargjet e Shirokës bëjnë hije,
Rrinë e pinë kafe liqeni me ne,
Rrinë e kujtojnë dorën e butë të nënës.
Vijnë vargjet e na i lajnë sytë,
Me mallin e dallëndysheve,
Në këtë puhizë pranvere,
Derisa me jetë të tërë,
Po perëndonin zvarrë brengat tona,
E detit i fshint ai kalloja
Bajlozët e historisë,
Të rinjë e të vjetër,
Me thekë të shamisë.
URATË NGA MESHA IME
Ja trupi, ja shpirti
Dhe gjethi lëkunden pa pushuar,
Do të kujtosh me mote
Freskinë që të kam dhuruar.
Të ëmblit sy që të shihnin,
Sa e sa bukuri të kanë dhënë,
Matur me tiktaket zemrës,
Që fjala dot s’i ka thënë.
Duart e mia aq larg,
Drejt teje rrinë shtrirë,
Sot gjithkah pergamenave të tua,
Kambana po bie me të gdhirë.
Të të gjejnë kudp që të jesh
E të marrin në meshën time të rrallë,
Qoftë edhe një herë
Të muzgjeve atë përrallë.
Të shoh në pikë të ditës,
Hënën të derdhur në dritën e diellit,
Thellë nga varri fus në gji
Të gjithë yjet e qiellit.
Të takoj vetëm edhe një herë,
Jo nuk do të jetë vonë,
E me ata gishtëtinjë zjarri e malli
Të shpupuritim hirin tonë.
Në vatrën legjendë piqet
Vetëm molla e dashurisë,
Me vetëtimat e shiut të verës,
Me bekimin tonë e të Perëndisë.
NË UJËVARËN E SYVE TË TU
Sytë e tu
Më erdhën si gurgullim ujvare,
Më trazuan si valë deti
E u futën në urnën time të bërë hi.
Desha të pi gjithë atë ujë,
Ku laheshin ata sy çdo mëngjes
E të shuaja etjen
Me zjarrin e gjirit.
Eh, ike ti,
Ike bashkë me sytë
Bashkë me ujin
Drejt oqeanit të pafund.
Pa pikë force
Të ndiqja gjurmen tënde
Në mesin e një koloriti valësh,
Vala mbulonte gjurmen,
Unë shpupuritja valën
Qindra kilometra larg detit e bregdetit.
Zëri yt melodik u mishërua
Me melodinë e Orfeut,
Buçet mbushur me dashuri gjigande,
E zemra ime e vogël,
Verbon terrin e natës,
Verbuar nga drita e ditës,
Por ata sy
E bënë aq të ndjerë,
Më të ndjerë
Sesa dashuria e pafund.
Aty u rilinda,
Ndeza flakën në cdo gurrë
E në cdo ujëvarë.
Vallë,gjithë ato zana të jenë shuar
Në atë ujëvarë,
Që shikimi yt kaq i thellë
Kaq i thellë
Të rilind shikimun tim.
MASHTRIMI
Oh, ndjenjat janë zjarr i ndezur,
Gjemba të mprehta trëndafili,
Djerrinave vjeshtës me shi.
Mashtrimi shtrihet me brymë,
Frymëmekur tradhtia,
Shkun yjet pamëshirë.
Oh, shteroi qiellin e tempujve hynorë,
Se mashtrimi sonte perpiu shpirtin tim
Thitha të panjohurën e zemrës sate?
A thua dashuria qenka krim?!!!
