Shefqet Dibrani

SHKËLQIMI I HESHTUR…

Izet Duraku, „VEZULLIM HESHTASH“, poezi, botoi Shtëpia Botuese „DARDANIA“, Tiranë 2004, faqe 112. ISBN 99927-936-4-3

 

Poezia e Izet Durakut për nga tiparet është gege dhe me ndikime të tejdukshme të poezisë kosovare. Kjo poezi për nga cilësia është vlerë dhe standard, d.m.th. kjo që po përpiqemi ta prezantojmë është një poezi pak më ndryshe, me një strukturë dhe motiv të epikës veriore, por duke përdorur një lloj nënvetëdije gjuhësore autori ka prodhuar standardin e tij poetik, ku “pastaj mbi gjithçka rrëzohet/ ngadalë dëbora e bardhë/ edhe nën të me ngulm toka/ e ruan krenarinë e saj”, (f. 28). Pikërisht këto “gjurmë të ngrira”, kjo krenari “nëpër ashtin e fortë të maleve”, qofshin këto Veriore, e bënë më pikëlluese dhe krenare poezinë e këtij libri.

Në kuadër të këtyre dy skajeve, dhembjes dhe krenarisë, hasim vargun simbolik “malet janë gjithkund, para dhe mbas meje!” një refren i cili te poezia – poemë: “MALET JANË GJITHKUND”, (f. 15 – 18), përsëritet dhe riciklohet të paktën gjashtë herë, duke i dhënë epikës legjendare një refren krenarie dhe poezisë shtjellim melankolik të dhembjes pasi “putrat e natës mbështeten në truallin/ ku me përndezje sysh ngrehen pusitë”, dhe secila e “gjen shtegun e ikjes”,qoftë nga krahina e Lumës, në të cilën vazhdimisht, “bora e re shtron mbi të vjetrën”, edhe atje ku “malet janë gjithkund, para dhe mbas meje!, të cilat “s’dihet kur u ngulen”, por dihet se “soji i thneglave/ gjithë verën e lume kullot/ flakët e ferrit/ e dimni sheh parajsën andërr”. Kjo semantikë shprehëse që e përshkruan epikën dhe tragjiken e një populli, mbetet si krijim i bukur dhe vezullues.

Po me këtë motiv dhe me nuanca të ngjashme janë edhe një varg poezish të këtij libri në mesin e të cilave po përmendim: “Motra ime”, “Drini i bardhë”, “A u zgjua”, “Bora”, “Lana”, “Lumë, 1913”, etj. Ndoshta ia vlen për t’i veçuar edhe disa lirika të mira, përmes të cilave kuptohet një botë tjetër ideoemocinale: “Krisma”, “Shorti i dridhjes”, “Vjeshtë a fillim dimëri”, “Një krah zogu”, “Etja”, “Një qerre”, “Dimri i zogjve”, Më ka marrë malli”, “Autobusi i parë i mëngjesit”, “Midis gjethesh si duar”, “Një natë të ndritshme”, “A u zgjuam”, “Merremi vesh”, “2 prill”, “Nëpër trup të pemëve”, “Yje” e ndonjë tjetër që e përbëjnë mozaikun poetik të librit.

Përmbledhja poetike “VEZULLIM HESHTASH“, është konstruktuar mbi simbole të caktuara të cilat janë vjelë nga natyra veriore e Shqipërisë, përkatësisht nga krahina zulmëmadhe Luma, atje ku është vendlindja e poetit, duke ndërtuar një epikë për: malet me lisa të gjatë, për gurët e përrenjtë të cilët do të marrin përjetime emocionale, madje krejtësisht tjetërfare nga ato që i njohim, që i kemi prekur dhe i kemi përjetuar. Në këtë plan janë edhe disa shprehje dhe nocione të cilat kanë ndërtuar një simbolikë meditative: “pylli i pikëpjekjes”, “vramendja e stinës”, “honi qorr i jetës”, “gjijtë e brengës së vjetër”, “veshjezhveshjet e motit”, “drunjëzohem”, “gurëzohem”, “qielltavani i dhomës”, “kremi i fjalëve”, “dryn e shulandryshkur”, “terri na ndrin, qorri na prin”, “lapëvyshktë”, e disa të tjera. Ndërsa në një bllok tjetër mund të futen edhe disa karaktere mitologjike: (Hyu, Orakujt, Olimpi, Adami, Eva, Ora, Qoftëlargu, Shilla dhe Haridba etj.), të cilat marrin frymim shqip, komunikojnë si njerëz të gjallë dhe kanë ndjenja, e madje kanë edhe aftësinë e të menduarit thuaja në shqip.

Jo pak, simbolet në poezinë e Izet Durakut, imitojnë një lloj vetëdije, e cila hapëron nga vargu në varg, por ne jemi të vetëdijshëm se këtë shpirt poezisë ia ka dhënë vet autori, siç mund të duket nga këto katër vargje që ia kushton qytetit të tij të fëmijërisë, Kukësit të Vjetër, i cili është përmbytur në ujë: “Fort e dhimbshme kjo baladë e Drinit/ fort krenare/ në themel të kalasë së saj u përmbyt/ një qytet e dhjetra fshatra”, (f. 32).

Perceptimet tematike te poezia e Izet Durakut janë të nduarduarta. Ato shoqërohen edhe me konotacione filozofike që bëhen si pjesë e jetës reales, e bëmave të Zonës Veriore e ndarjes së Lumës nga Kosova, ku determinohet një tragjikë e dhembshme: “Ja, dëgjo britmën e motrës sime/ për vëllanë e vrarë kosovarë”, (f. 31), ose vargjet kushtuar revoltës së minatorëve kosovarë që e kanë bërë epokën e vet: “Të harruar pas detantës/ grindjeve nacionale// klithjesh të Stari Tërgut…/ u lodhe duke pritur”, (f. 79).

Nuk mund të flas për arsyet pse autori brenda këtij libri ka futur edhe një sprovë poetike, e cila si “pjesë dramatike me një akt”, si strukturë letrare (sado interesante), më duket se lë për të dëshiruar. Megjithatë krijimi letrar, “MESNATA VJEN NË PIKË TË DREKËS”, dëshmon se Izet Duraku, absurdin jetësor e ka regjistruar në art me një mënyrë të komunikimit alegorik që do ta bëjë poezinë të lidhur drejtpërdrejt me jetën dhe me formën e të mbijetuarit, në këtë tokë përplot dhembje, përplot sfida, tamam ashtu siç shprehet poetikisht: “S’i mund të shkojmë tash te njëri – tjetri/ na i kanë rrëzuar urat/ por ne do të shtrojmë zemrat”, (f. 108).

Titulli i librit “vezullim” lë për të kuptuar se autori ka investuar kohë në planin gjuhësor, sintaksor dhe fonetik, duke e bërë librin më me interes, ndërsa veten si autor i ndjenjave dhe përjetimeve të thella, i njohjeve dhe dijeve të shumta, të cilat ndeshen me bollëk. Ky përkushtim e bënë atë si krijues me një individualitet të spikatur dhe mjaft origjinal. Poezia e tij fekson si një kohezion në mes të interpretimit dhe të artit të shkruar, përkatësisht poezia e këtij libri mund të interpretohet edhe si një diskurs poetik me simbolikën e vet, me nuanca dhe motive që e përbëjnë universin letrar mjaft meditativ, i cili nuancon nga shprehja e bukur poetike që “krap – krup, si pyka (që çan) mes maleve”. E, më pas duhet të “merremi vesh për mëkatet tona/ për virtytet tona”, jo për gjë tjetër por “për t’u derdhur heshtja”, ka shkruar vet autori.

Struktura e poezisë mundëson për të kuptuar më mirë anën tematike të librit, e cila e profilizon këtë autor veriak të Shqipërisë si poet jo edhe aq të zakonshëm, pasi bota e interesimeve të tij, mënyra shprehëse, aspektet fonetike, ato sintaksore dhe elementet gjuhësore që janë futur në përdorim, janë tipari më karakteristik i këtij vëllimi poetik i cili është dashur të zgjojë interesimin, të paktën e “grupeve militante”, të cilat kohëve të fundit po trajtojnë “pa lidhje?!” aspektet gjuhësore, duke mos e ditur se “zjarrvënsit (një ditë) i zë gjaku”, (f. 89).

Në disa raste, shihet se autori ka investuar kohë rreth një fjale të vetme, rreth një shprehje të caktuar, rreth një frazeologjie, qoftë edhe në dëm të perceptimit poetik, për të cilin si duket ka më pak mëshirë. Sa për ilustrim po sjellim disa fjalë të rralla të cilat gjenden në libër:irnosë – murrëtehem nga të ftohtit; kaike – anije ose ishte bërë kaike (kur dikush dehet dhe puhatet si anija mbi det), humboj – fundosem; shituem – ndëshkim; prajshëm – qetë; soset – mbaroj; kikël – maje; kërshe – kodër me gurë; zhaurimë – shushurima e ujit; trueme – mallkim;karmë – shkëmb i madh; mazgallë – vrimë ose e çarë; vrundull – dallgë; zbërdhulë – zbardh; ndragiesh – ndyj, etj. etj.

Sipas këtyre shembujve që i theksuam më lart, mund të pohojmë se Izet Duraku, ka mbetur rob i kërkimit të shprehjeve gjuhësore, (madje ai me fanatizëm i ka futur në leksikun poetik), edhe disa fjalë të rralla, që mund të jenë shprehje lokale nga variantet e gegërishtes arkaike, ndoshta ka pasur qëllim për ta bërë më të veçantë poezinë e tij, në të kundërtën (të paktën kështu mendojmë ne), për të karakterizuar debatin mbi aspektet gjuhësore, qoftë ky edhe vetëm brenda poezisë së tij, p.sh: (vuvosun, orrle, shkrapsë, zamekun, feftoi) etj, përbëjnë atë leksikun karakteristik dhe origjinal të Izet Durakut.

Për shkak të këtij kolazhi – fjalësh, pse të mos ndodhte një debat?! Bile i ashpër, pasi debati i bën mirë librit, poezisë dhe autorit, po më shumë do t’u ndihmonte aspekteve gjuhësore, qofshin ato të shqipes standarde apo të variantit të gegërishtes. Këto tipare të të shkruarit gjakojnë me përpjekjet e autorit për një lloj sistemi të brendshëm, nga i cili buron dufi, ku më pas i ka shpërthyer edhe guximi intelektual.

Poezia e Izet Durakut perceptohet si një imazh i profilizuar për të sjellë diçka më ndryshe se e rëndomta dhe ky perceptim vjen nga përzierja tematike, veçmas nga perceptimi figurativ i ngjarjeve e ndodhive të shumta, të cilat shfaqen herë si epikë, e herë si tragjikë, ku bashkë me indikacionet reale dhe të skemave sociale vijnë tek lexuesi përmes vargut poetik si një preokupim letrar, apo thjesht si një angazhim intelektual në këtë plan.

Në planin gjuhësor, poezia e Izet Durakut, tek përmbledhja “VEZULLIM HESHTASH”, duhet të shikohet në tri aspekte: 1. Aspekti fonetik; 2. Aspekti sintaksor dhe 3. Aspekti gjuhësor:

 

ASPEKTET FONETIKE:

Kjo veçori dallon për përdorimin e fonemës dhe të fenologjisë në funksion të ndërtimit të vargut poetik, ku përmes strukturës fonetike ka dhënë një kolazh foljor dhe tingëllor me interes për veriakët dhe kosovarët dhe mjaft karakteristike edhe për toskët e jugut dhe ata që rrihen si standartizues të shqipes. Autori, duke përdorur fjalë e shprehje tipike të variantit të gegërishtes me atë tingëllimën natyrore dalluese, vargut të poezisë i ka dhënë “VEZULLIM” prandaj, për shumë aspekte, veçmas për shkak të strukturës fonetike do të duhej nga njohësit të merrej parasysh. Në anën tjetër, nëse këtyre aspekteve do t’ua shtonim afinitetin e artikulimit, pastaj të analizojmë “formën e idesë”, bashkë me leksikun dhe fondin e diftongjeve të shumta: (vramendja, mezidukshme, lughije, drunjzohem, gurzohem, varrdritaret, shkumëzuem, shulandryshkun, përtruellsi, shitueme, pragmbrëmje, rrëshqanet, spërdredhet, sferohet, jermija), do të arrijmë në një përfundim shërbyes në lidhje me disa aspekte fonetike, të cilat na shtyjnë të mendojmë se struktura e tekstit, qoftë si njësi apo si tërësi ligjërimore poetike, e kanë bërë poezinë edhe më karakteristike, përkatësisht vlerën tingëllore dhe akustikën e saj më të pranueshme.

 

ASPEKTET SINTAKSORE:

Rima dhe ritmika në poezinë e Izet Durakut, janë shprehje të kujdesshme, ku na detyron të besojmë se autori lëndën poetike e ka shtrydhur dhe përpunuar gjatë. Dhe, nëse shprehja e përdorur në këtë libër do t’i nënshtrohej një laboratori gjuhësor, sidomos në aspektin e përdorimit të togfjalëshit karakteristik, fjalëformimeve të reja dhe lidhshmërisë së tyre, të cilat do të shikoheshin në planin sintaksor, padyshim do të dalloheshin finesa sintaksore që mund të jenë ndikuar si karakteristikë e të folmes veriore nga na vjen autori. E nëse lëndën e këtij studimi do ta kompletonim edhe me elemente të leksikut gjuhësor, ku janë gërshetuar norma letrare me atë gege, si një shkrirje e pa definuar (ndoshta edhe nga vetë autori?!), e kanë bërë sintaksën e poezisë edhe më të dallueshme. Një ndihmesë në këtë plan e kanë dhënë shprehjet metaforike dhe sinonimet e shumta, të cilat i kanë dhënë një lloj fuqie dhe gjallërie shprehjes poetike!

 

ASPEKTET GJUHËSORE:

Nëse poezia e Izet Durakut analizohet në aspektin e ndërtimit leksikor të fjalëve e të shprehjeve, të kuptimit e interpretimit, të shumësisë dhe varfërisë së ideve, mesazhin poetik që e karakterizon këtë poezi do të ishte lëndë e mirë për një studim krahasues në mes gjuhës standarde, përkatësisht ndikimit të saj, si dhe të folmes gegërishte, respektivisht rezistimit dhe mos asimilimit të saj.  Gjuha shprehëse, me gjithë fanatizmin e tij për të ruajtur fjalë e shprehje edhe arkaike të gegërishtes, është ndikuar dukshëm nga shqipja standarde, e cila në masë të caktuar te ky autor ia ka asimiluar shprehjen arkaike të gegërishtes, ku përveç paskajores dhe disa tipareve të mbaresave “ue; ie; on; na; me” që janë të ruajtura, lidhëzat, numërorët përcaktor “të; në, një”, në tërë tekstin poetik janë shkruar në standardin gjuhësor, duke dhënë një përzierje të gjuhës poetike, shembull tipik i ndikimit, dhe evoluimit pozitiv të normës së shqipes letrare, gjë që do t’ia vlente, (të paktën për këto ndikime), të merrej në shqyrtim, kurse në anën tjetër do të dalloheshin edhe shprehjet dhe normat tjera të gegërishtes, të cilat standardi dyzetvjeçar i shqipes së shkruar nuk paska arritur t’i asimiloj.

 

BIOGRAFI: IZET DURAKU

U lind në Morin të Lumës në vitin 1956, fshat ky që i takon brezit kufitar me Kosovën. Shkollën fillore e kreu në Morin, kurse të mesmen në Kukës. Më pas Izet Duraku studio për letërsi në Universitetin e Tiranës ku u diplomua në vitin 1981. Në vijim të studimeve pasuniversitare është në proces të doktoraturës në fushën e etnologjisë pranë Qendrës së Studimeve Albanologjike në Tiranë.

Për 5 vite ai ka punuar mësues në fshatin Domaj-Has, të qarkut të Kukësit, më pas filloi punë si gazetar në gazetën “Bashkimi”, kurse për shumë vite, pas shembjes së diktaturës. Në saj të Izet Durakut,  Radio Kukësi u vu në shërbim të Kosovës dhe lirisë së saj. Në vitin 1997, ai do të vendoset në Tiranë dhe do të vazhdoj punën në Radio Tirana.
Aktualisht është drejtori i Qendrës Kombëtare të Inventarizimit të Pasurive Kulturore, pranë Ministrisë së Kulturës në Tiranë.

 

Librat e botuar:

“Drini i Bardhë”, Tiranë 1985.

“Vezullim heshtash”. Tiranë 2004.

“Pragu”, Tiranë 2002

“Agim Spahiu, metafora e lirisë së munguar”, Tiranë 2008

 

Cikël me poezi nga vellimi i Izet Durakut  VEZULLIM HESHTASH

 

IKU VERA E MIRËSIVE

 

Iku vera e mirësive,

Zjarri i syve u shue,

S’ka Vezuv dashnie,

Ka qetësi.

Pakëz hi plehnon trëndafilin e rrashtës teme.

Mos e trembni paqen varre,

Pse pa gajle,

Bri jush endet e për endet nji njeri.

S’ecën vetë, orëvrami,

E shtjell era,

E ka marrë malli për shi.

 

Shurdhni. Shok i shkretë veç etja,

Binë e kallet nëpër eshtna,

Shpirtin pa e mrri.

 

SHORTI I DRIDHJES

 

Short’ i dridhjes n’fill t’erës

Nji degëz shelgu,

Si shelgu dridhen n’fund t’tij

Blerimet e vjetra që moti s’i treti.
Mesi i zhveshun, irnosë prej ngricash,

N’majë sythat e ri t’nisjes

Nga fillimi. Nëpër njana-tjetrën

Stinët në nji degëz shelgu.
Shinat e vjeshtës s’na mlodhën, retë

E dimnit hapen e mlidhen,

Ne veç largohemi, a do t’jemi n’pranverë

Si kjo degëz shelgu n’fill t’erës?!
T’i dridhim bashkë verë e dimën.

 

VJESHTË A FILLIM DIMNI

 

T’verdhat e plepit para shpis teme

Shpirtit tem po shkunden pikllime t’zbehta,

Përndritjet e funit pa frymë kputen n’heshtje

Ku shuhen pastaj,

N’vjeshtë a fillim dimni.

 

Nji gjysmë ftoi i ngranë,

Flakë anash udhës

Mi gazeta t’vjetra, shkelë e stërshkelë,

Rrotat e makinës,

Ah këto dreq frenash,

Përgjakin t’dielën dëshirën e prehjes.
Gjethe t’verdha,

Kalamendje e zbrazët,

Ene pak nalt, ene pak pezull…

T’qëndrosh a t’biesh –

Vramendja e stinës

Aspak s’e ndryshon vendimin e qiejve.
Si unë kqyr dielli shtatet e zhveshme.

Dhimjet e holla t’degëve,

Rremat e kaltër,

Treten,

Harrohen pa i pa askush

T’humin n’ajrin e qetë t’pasdites,

Sa t’merr malli për erën e mjegullën…

 

MALET JANË GJITHKUN

 

Malet janë gjithkun, para dhe mas meje,

T’hutuem prej dritës, ditët ngjajnë

Kaq t’pavëmendshëm,

Gjujt e prrojve t’thamë

Sikur i luten qiellit.

Putrat e natës mshteten n’truellin

Ku me përndezje syshë ngrehen pusitë

E ditës,

Rrathët e hanës plotë honeve

Derdhin mrekulli kërcënimi.

 

Malet janë gjithkun, para dhe mas meje,

N’veshjezhveshjen e motit,

Shkreptimën e reve,

Kurriz harkuem e t’çatalluem

Shkrepash. Zoti i verbtë

Përplaset si n’jerm sa n’ nji brijë

N’tjetrën.

Para dhe mas meje

Përhidhet vjedhtas jeta

Sa mezi e shoh n’shpatull.
Si drenushës,

Brinat e kohës mërthehen

Mas degshë.

Asnjë kamë përpara,

Por as prapa s’kthehesh.

Rrufeja ngrin, s’ka

Ulurimë ujku, as rënkim t’pritshëm

Gjaku t’ngroftë,

Presin me le andrra

Nji turmë pret kosën e mortjes,

Po jeta e gjen shtegun e ikjes

Botës tjetër ku gjithçka asht ndryshe.
Malet janë gjithkun, para dhe mas meje,

S’dihet kur u ngulën,

Ku duen me shkue

N’viset ku ikjet dhe ardhjet vështrohen,

Ku avullohet

A shkrin harkut t’vetllave,

Ku përdridhet e rrxohet për mue nji gjethe,

Plagë e verdhë ta ndezë qetsinë teme

T’digjem s’paku,

T’ndjej paksa dhimjen.
Malet janë gjithkun, para dhe mas meje

Ndërrohen ernat,

Mjegullat.

Bora e re shtron mi t’vjetrën.

T’blertën man bredhi,

Atje ku si drutë e preme

Stivohen shekujt,

Hingllima e shpata

T’veja shahen e shkulen për floksh.

Si gur mi gur, kobi,

Piramida e plojës –

Pa gojë e klithma drejt qiellit.
Mund t’lahesh n’t’njajtin ujë

Sa herë t’duesh,

T’flasësh vetë me Heraklitin…

Po truelli i kujtesës

I shkretë metet,

Askush nuk ngjitet,

Nuk mundet.

Lutje e thoj dëshprimi

S’të bahen flatra…

Veç savani i bardhë i borës

N’pasqyrë sheh vetveten,

Zbardhet.

Malet janë gjithkun, para dhe mas meje

Gjamën kanë për emën.

Fjalën e amël

Truejnë sa del buzve t’tamlit

Humnera bahet kodër e kodra

Humon n’bark t’dhevit,

Soji i thneglave

Gjithë verën e lume kullot

Flakët e ferrit

E dimnit sheh parajsën andërr

 

Malet janë gjithkun, para dhe mas meje

S’dihet kur u ngulën,

Ku duen me shkue

N’viset ku pritjet dhe përcjelljet urohen,

Ku avullohet

A shkrin harkut t’vetllave,

Ku vjeshta e rrëzon për mue nji gjethe

Plag’ e verdhë e ndezë qetsinë teme

Digjem s’paku,

E ndjej paksa dhimjen.

 

ETJA

 

Me gurin Cerber n’qafë

Lodhet etja pas Kroit t’Bardhë

Dhe gjen gjithnji Kroin e Kuq

 

NJI LUGHIJE

 

M’duhet nji lughije,

Bar a lule,

Gjeth i njomë

Ku ta përplas shkamin tem

Pa kërkue ndjesë.

 

T’ngulem atje,

T’fle

Andrrën e livadhit t’paprekun.

 

Përroit t’vogël t’gjumit,

Turbullirës s’amël,

Mos t’shoh si drujzohem,

Gurzohem,

Paqes t’heshtun.

 

Mos t’më shohin dreqnit e parajsës,

Brinat e engjëjve…
M’duhet nji lughije, hije

Këndelljesh,

Bisqe aromash,

Valë që lajnë përherë ranën.

 

TI HAP HERË PAS HERE

 

Ti hap herë pas here derën e harresës,

Për t’më kujtue gjithnji ekzistencën e zanave,

Shtatore t’ngrime Adamësh,

Metë pa gojë prej teje.
Ka ngri tash lëvizja nëpër arteriet e qytetit,

Zhurmat dhe grimcat e pluhnit pezull kanë metë…
Gjethja e shkëputme prej degës ka shtangë,

Si goja e djalit që qeshi,

Meti haptë.
Tullat nuk shkuen tek muri,

As ranë prej tij,

Plumat e vdekjes metën n’ajër.
Vetëm ti je para meje,

Heshta jote m’ka shpue edhe kur t’kam harrue.

Vjen t’më përmendësh se jam ende n’jetë

I aftë t’thithem prej teje.
I shituem prej syve n’pikë t’drekës,

Mesnatës,
Ti je mëngjesi jem,

Darka jeme e vorfun.

 

NJI QERRE
Nji qerre n’pasqyrën e syve,

Qiejve t’dridhshëm

Si gjethet e plepishtes buzë rrugës.
Zbardhja e beftë e dhamit t’dhimjes

Mes kremit t’fjalëve.

Nji qerre

N’pikë t’drekës së shtrime plazheve përvëluese.
Loja e përjetshme e ujit me bregun,

Sulm e tërheqje,

Rrota e fatit

N’dorën e ngashnjimit t’fmijës,

Fanitja e muzgut

N’mëngjezin e qelqtë, t’thërmuem prej erës.
Nji qerre,

Shtegtim i krojeve n’andrrën

E shkretinës.

Rikthimi i fluturimit

N’pullazin e vjetër,

Ylli që bie,

Shuhet ngadalë

Brenda meje.

Pa kalorës, pa kuaj, nji qerre…

 

Hija e brinave t’qeve, shatërvanë avulli,

Lërimi,

Mjellja,

Kallijtë e shpresës

N’shtregull. Oborri me pemë,

Pragu,

Gjurmt e ngrime t’hanës shtegut t’ballit.
Nji qerre,

Gurve me myshk t’Drinit,

Vetmisë t’shelgjeve,

Cicërima t’tremuna pa zanafillë…

 

Nji qerre kur thyhet, thonë,

Gjendet udha.

Uudhaaa, mrekulli e zotit,

Po çfarë duhet udha, zot, pa qerren?!

 

PRAJSHËM E PJERRTË

 

Prajshëm e pjerrtë, tymnajës t’plumtë

Hapsina gri kullon,

Rrjedhin përrojtë e lodhun prej vetvetes

Pellgje,

Farka vetimash…
Mumrimë e zgjatun qiejve t’zotit,

Pikëpjekja jonë e avullt soset

Ende pa le, qerpikut tand

Po shkas i kristaltë…

 

MOTRA JEME

 

N’majë t’malit, motra jeme,

Mu n’kikël-

Borë e papranueme,

Rreze dielli që rrshet n’akull.
Mjegulla e mërzisë u mshtillet gurëve,

I ban t’përhimtë.
Rrufeja plakë kullotë grykat,

Pjell rrufetë e reja…

 

Pranë prekjes t’engjllit

Pa qenë Moisiu