Vargjet poetike të   Poeteshës së njohur Ardita Jatru të përkthyera në gjuhën angleze nga Raimonda MOISIU

 

Ardita Jatru was born on April 1972 in Tirana Albania.  She was able to publish four poetry books and a novel during her lifetime. In 2018, Transcendent Zero Press published her collection of poems, entitled “66 kilos of solitude”. Her poems have been translated into English Greek, Romanian, French and German and Ardita Tartu’s poems have appeared in Albanian and international anthologies and poetry reviews, and in many literary journals around the world. The poems in the collection are mostly personal and lyric poems. Her city is called “City of serenades, which transformed Korca into the host city for the International Poetry Festival “Korca Poetry Evenings” (“Netët Korçare te Poezisë”) in Korca, Albania and she was awarded the prize “The most beautiful poem”. She’s an active member over the years in f14 Thessaloniki community of photographers and has been participated in several group exhibitions.
She is the general secretary of the Association of Albanian Immigrant Writers in Thessaloniki “The Green Branch”. She lived in Thessaloniki since the fall of the communist regime in 1990

 

A bird’s pecking on my window

On a cold frosty morning, it’s a bird

pecking on my window.

The sun slips beyond the horizon,

And then it comes,

With a sunbeam in its tongue,

Pushing a little further the wildness

Of the deeper twilight’s shadow…

It comes and it goes,

Somewhere among the noise,

Till the sun shines from another kingdom, 

And leaving some breadcrumbs on the ledge,

at night!

On that ledge,

That an angel has bowed her head, 

As holding a loaf of bread in hand,

And waiting for her mother to come home,

by the night shift!

Then walking hand in hand with her,

Selling mother’s blood at the nearest lab!  

I guess that’s my fate,

Sleeping secure, on a quiet conscience,

And time after time, hitting the glass  

in his own image!

Dielli kalon në anën tjetër dhe

vjen ai, me një rreze diell në gojë

për të shtyrë edhe pak

kllapinë e bujshme të muzgut.

Ikën, vjen, në mes të zhurmës

gjer të ndizet dielli në tjetër mbretëri.

I lë natën ca thërrime buke në parvaz.

Në parvazin që ka ulur kokën një ëngjëll

me bukë në dorë

e pret t’i shfaqet nëna nga turni i natës

e për dore

të nisen të dyja, në këmbë

për tek laboratori i gjakut.

E marr me mend, që fati im

kërkon të flerë me ndërgjegje të qetë

dhe herë pas herë godet xhamin me

shëmbëlltyrën e vet.

 

Old Wounds

 

Talked about anxiety, hidden thoughts

and our fate,

In some way, we talked about the old wounds

Which came rushing back in,

That none could tear the bandages away!

 

With those shriveled hands that she could

care more,

Saying that wrapped around the fingers,

on the back and tied up in knots,

knots, knots…

Started grieving as if she was dead

before her eyes,

Why these broken hearted men kept coming 

back into her life,

Why she’s healing their pain and bandaging

their wounds,

When none of them, tossing and

turning in her bed at night!

 

Suddenly, a singer burst out singing, 

In an improvised scene round the corner

of the tavern,

Started singing a mournful wail, 

For the survivors and victims,

Some of them cutting into the veins,

While others clapped the hands,

and shedding tears together!

 

Plagë të vjetra

 

Flisnim për ankthin, mendimet dhe fatin.

Gjithë biseda sillej rreth plagëve

që s’u gjend kush t’ja ndërronte fashot.

 

Por me duart e rreshkura që ajo duhej

të kujdesej më shumë, thoshte

i ngatërroheshin nëpër gishta

prapa shpine dhe krijonte nyje, nyje, nyje.

Dhe nisi të qante sikur i kish vdekur vetja e saj para syve,

pse në jetë i afroheshin burra të plagosur në zemër,

pse duhej kjo t’u mëkonte plagët kur asnjëri prej tyre

nuk gjindej tani në shtratin e saj natën.

 

Një çast del një këngëtar në

skenën e improvizuar në qosh të tavernës

dhe nisi të qante dhe ai një këngë

për të mbijetuarit nga fatkeqësitë.

Ca prenë damarët

ca duartrokitëm me dënesë.

 

The sky beyond the glass

 

Some day, I gazed up at the sky each night,  

Through a tiny broken glass in my window,

That’s brightening up the right side,

By a faraway star in the grey twilight,

 

I thought it was a fragile spirit, 

Or the God’s eyes on me,

But I never asked;

Why there’re no curtains on the windows?

It’s all understood!

It’s a fine kind of freedom,

Not being known by all of us!  

 

Built the stairways,

And spread my dreams above the clouds. 

 

But the dreams came back again,

Tied up in the rain ropes,

Falling down from my sky

Where the airplanes never fly!

 

Counted up the years on my fingers,

I couldn’t wait to grow up,

To become my mother’s unreal dream,

But I kept on changing my desires,

Just like the seasons change, the seasons flow!

 

Now I watch the rain,

that’s raining ropes the same like then,

And still I write about deep blue skies,

As a grown-up girl, that never became

her mother’s unreal dream!

 

Qielli përtej qelqit

 

Dikur shihja qiellin

nga katrorja e vogël prej qelqi e dhomës

dhe fekste qartë në të djathtë të saj

në muzg një yll i largët,

pandehja se qe shpirt që qeshte

a zoti vetë që më ndiqte me sy.

Nuk pyeta asnjëherë

pse dritaret s’kishin perde.

Ishte e vetëkuptueshme.

Ishte një lloj lirie

që nuk njihej nga të gjithë.

Ndërtoja shkallë

dhe zbarkoja ëndrrat

mbi barkun e reve

Por ëndrrat ktheheshin sërish

me litarë shiu

nga copa ime e qiellit

ku aeroplanë s’kishin kaluar kurrë.

Numëroja vitet me gishta

dhe mezi prisja të rritesha

Të bëhesha ëndrra e pamundur e nënës

por unë, dëshirat

i ndërroja sipas stinëve.

Tani shoh shiun

që bie njëjtë litarë

si atëherë dhe shkruaj

për qiej të gjerë, të qartë e të thellë

vajzë e rritur

që nuk u bëra ëndrra e pamundur e nënës.

 

Just beyond the river shore

 

As it seems this frosty wind,

It’s dripping so hard freeze in

a hedge of thorns around the wall 

that’s between my eyesight and

the whole field, which is stretched too far,

just beyond the river shore!

 

Maybe, we did not “ask” to come

this icy wind and fall of the frozen rain,

But they came out blowing all around,

For saving us from the cold!

 

In the meantime, 

Let the animals playing and

let the birds singing in the yard!

 

They’ve been waiting for this moment,

All their life,

‘Which we call it, a big effort as well! 

 

…tej në breg të lumit…

 

Mbase kjo ngricë, do të ngrijë dhe ferrat

në murin që ndahet me fushën

dhe shikimi im, do vrapojë të shtrihet gjer

tej në breg të lumit.

Mbase kjo ngricë që s’deshëm

por erdhi

na shpëton vërtetë nga të ftohtit.

Ndërkohë, le të lozin kafshët dhe shpendët

në oborr.

Kishin pritur për këtë çast

që ne e quajmë mundimin më të madh.

 

The Mirror

 

Sometimes,

There’s someone you’re longing to see,  

And walking in the street,

You meet a man, a dying man,

Someone you used to know,

Barely, 

Greet him:

“How are you?”

I am dead!

I’m dead too!

Just like you!

Then you take a chance on him,

Talking in emotions;

“You look handsome,

but your face has turned pale

as deadly pale!

 

And then you go back home,

And push the door,

The stomach flips across the threshold,

Shuffle your feet, 

And you give a hug to a priest!

 

Then standing right in front

 of the mirror,

Suddenly you see the dead man,

The dying man,

That you met him before

Across the street,

Felt like you had known him forever…

 

Pasqyra

 

Ndonjëherë

Të merr malli të takosh dikë.

Del në rrugë.

Takon një të vdekur që njeh.

E përshëndet.

Si je?

I vdekur.

I vdekur dhe unë!

Dhe shfrytëzon rastin

t’i thuash përmallshëm,

dukesh hijshëm

por i zbehtë.

Kthehesh në shtëpi.

Shtyn derën,

stomakun e nxjerr në prag.

Heq këmbët,

var krahët mbi një prift,

shkon para pasqyrës

papritur

sheh të vdekurin

që takove në rrugë më parë.

 

Written in Albanian by Ardita Jatru

Translated in English by Raimonda MOISIU