– Motra më solli ca para. Eja të kthejmë nga një birrë te “Tymi”.Ftesa e Ilirianit më erdhi e papritur.- Faleminderit shumë! Zëre se e pimë.- S’është me zëre. Jemi një gjak. Do festojmë ardhjen tënde në universitet.U preka. Me Ilirian Ganajn kisha qenë, vetëm një vit, në të njëjtën shkollë në Rrogozhinë. Ai erdhi nga një fshat i Vlorës dhe banonte te motra, kolege me nënën time në filloren e së njëtës shkollë. Iliriani u shqua në mësime dhe fitoi të drejtë studimi, të ndiqte Shkollën e Mesme të Gjuhëve të Huaja, degën rusisht. Ishin vitet në të mesmen, që na bënë miq të vërtetë. Djalë trim, trupmesatar të lidhur, inteligjent, tek ai ishte mëshiruar thënia: kur fshatari ndjek ëndrrën, lë gojëhapur qytetarin. Viti 75. “Neroni”, me gjykatën që kishte ngritur vetë, po shtypte heretikët brenda oborrit. Komunistët, tashmë, po ndjenin në lëkurë përdorimin e torturës. Inkuizicioni enverist nuk po i falte as ata. Ishte bërë përfundimisht një organ i qeverisë. Kriminale. Në njërën nga ato ditë, të rreshtuar përpara shkollës për kontrollin ditor, mësuesi më i zellshëm, që kish parë edhe botë jashtë, e nxorri nga rreshti dhe e urdhëroi të shkurtonte flokët. Ilirianit iu tendos fytyra. Muskujt e nofullave i kërcyen jashtë. E vështroi mësuesin në sy. Pa folur u largua. Fare i mitur, Ilirianit i ishte dëmtuar një pjesë e lëkurës së kokës prapa. Nuk i dilnin flokë. Për ta mbuluar i linte pak të gjata ato përreth.- O, Xhepà,- Iliriani e shqiptonte emrin tim duke theksuar zanoren “a”,- kur merren edhe me flokët e njerëzisë, këta e kanë humbur davanë. “Tymi”, Iliriani quante birrarinë te rruga Elbasanit, sapo të dilje nga rrugica e shkollës Pedagogjike, në të majtë. Një ndërtesë dykatëshe, e vjetër, e Tiranës para pushtimit komunist, shërbente si birrari. Në katin e parë ishin katër tryeza të lyera me bojë zmalte ngjyrë jeshile të thellë. Ashtu ishte e lyer dera dhe korniza e drunjtë. Në katin e dytë, pasi ngjitje shkallët e ngushta, gjysmë spirale, e shihje veten në një ballkon të vogël me dy tryeza. Edhe ato të lyera jeshile të thellë. Tryezat e katit të parë ishin të zëna. Iliriani, pa pyetur kamerierin, hipi në të dytin dhe bëri me dorë se ishte një tryezë bosh. Vendi i ndriçuar keq, mbushur me tym duhani, që vinte nga poshtë dhe kundërmimi i birrës së thartuar, derdhur në çimenton e lënë pa pastruar për një kohë të gjatë, menjëherë, më krijoi të pështjellë. Birra e dytë e ndryshoi gjendjen. Bisedat zunë njëra-tjetrën. Iliriani porositi edhe dy panine të tjera, rrumbullake, të vogla, me nga një shtresë djathi e sallami të hollë në mes.- Xhepà, gëzuar vëlla! Dhe, harroje të keqen që të bënë.- Gëzuar! Kishte të tjerë, që mund t’më kishin ftuar… por, siç e the, jemi të të njëjtit gjak. Nuk kam për ta harruar këtë birrë.- E di, je i lënduar, por mos harro, këta i bëjnë ligjet për të tjerët, se për vete, i shkelin me të dyja këmbët. Harruan nga kanë ardhur.Jo se nuk kisha besim tek Iliriani, por kahu i bisedës po bëhej i rrezikshëm dhe duke pasur në mendje nga vinte, familje me biografi të “mirë” e unë të “keqe”, vendosa të hesht. Sikur t’më kishte lexuar mendjen, vuri gotën në tryezë duke më vështruar ngultas me sytë inteligjentë, që i ndrisnin, shtoi.- E kuptoj që është me zarar biseda, por gjërat duhen thënë ashtu siç janë. I ke parë. E quajnë veten “djem Tirone”. Flokë të gjata, rroba të huaja, kur nuk janë të jashtme i presin si të tilla, kauboj… dhe, e di nga janë: Fshati, fshatarë, si unë. E kanë harruar origjinën, mohuar. Iliriani kishte të drejtë. Në fakultetin tonë ishte një grup, që u dukej vetja ndryshe, rrinin bashkë. Prindërit me pozitë të lartë në hirarkinë e “Neronit”, apo në vende të privilegjuara pune. Unë u qëndroja larg, jo se nuk e duroja dot snobizmin e tyre, por se më ndante një det i tërë me ta. Ndërsa Iliriani shihte diçka tjetër tek ata dhe s’i honepste.- Këta të lënë në baltë. S’kanë vatan… Atdhe. E shesin b… lehtë. Vetëm interesa kanë. I ke parë si po ia ngjeshin njëri-tjetrit nëpër hetuesira.Vendosa të flas edhe pse e dija që lokalet përgjoheshin.- Vëlla Ilirian të kuptoj. Mirë.Nuk do të shkonte shumë dhe përcaktimin do ta vërtetonte Iliriani vetë. Kishim vrapuar tërë ditën. Ndiqnim armikun nëpër kodra. Me pushkë druri. Stërvitje ushtarake. Në darkë ramë për të fjetur. Iliriani dhe unë në katin e parë të krevateve dykatëshe. Në krye të kapanonit, tre krevate më tej, në katin e sipërm, ishin mbledhur pesë “djem Tirone” dhe po dëgjonin muzikë të huaj me një radio dore. Zërin e kishin ngritur lart. Herë…, herë këndonin edhe vetë.- O Kekò,- Iliriani theksoi zanoren “o”,- ule atë dreq! Po na lë pa gjumë.Djemtë qeshën. Filluan ta imitojnë. Iliriani u ngrit nga shtrati dhe shkoi pranë tyre.- O Kekò, kam gjakun e Selam Musait unë, ule pak të lutem!“Djemtë e Tironës” qeshën me të madhe. Emri Selam Musai i argëtoi, si të kish thënë Skënder Sallaku. Sa hap e mbyll sytë, Iliriani mbërtheu Kekon nga bluza, e tërhoqi poshtë dhe e goditi me grusht në kokë. Menjëherë ajo u enjt. Në vendin ku ra grushti, u krijua një kokë e dytë. “Djemtë e Tironës”, të tmerruar, u tërhoqën në qoshe. Asnjë lëvizje të mbronin shokun. Iliriani e ngriti Kekon e përhumbur lart në shtrat dhe i kërkoi ndjesë.- O Kekò, t’u luta o derëzi. Nuk doja të të dëmtoja… është gjaku…