DU FU

           (712- 770)

Du Fu, është një nga poetët klasikë më të mëdhenj kinezë

 të pokës Tan  e viteve 600-700.

Përkthyer  nga Agim Xh. Dëshnica

Era e vjeshtës

 Fryn-fryn me furi.

Me bëmat e mbrapshta

Ia nisi pa mëshirë.

 Iu sul kolibes sime,

Katër shtresa me kallam,

I rrëmbeu në çati,

Dhe nga rëndesa

Dy lëshoi matanë lumit

I përhapi shkurreve.

Disa fluturuan

Pellgjeve e gardheve.

Një tjetër,

E vërviti lart-lart.

Dhe çatia u hap e ra

Ashkël, copë  e fije.

Çunat çamarrokë

Nga fshatrat fqinj

Qeshin e tallen

Me mua plakun

E posi vjedhës,

Në mes të ditës

Togje  me kallama,

Tërhoqën zvarrë- zvarrë

I fshehën  skutave

Diku në pyll.

 Më në fund, u mburrën

Se, ishin trima.

Gryka m’u tha,

Gjuha m’u mpi.

Çamarrokëve,

Nuk iu bërtita më.

Tashti me shkop

Të pleqërisë, çalë–çalë

I topitur në dritare

Ndalem prapë e rri

Era heshti

Në hapësirë mbi dhe

Retë e zeza sterrë,

Vrik, u shfaqën lart.

Kupë e qiellit

U mbulua anembanë.

Veçse në atë muzg

Nuk shihet asgjë.

Shtrihem nën jorgan,

Në qetësi.

 Veçse, mua plakun,

Nuk më groh aspak.

O bir! Në ëndërr, kruspull

Duke u rrotulluar,

E zhvata, sa gjatë e gjerë,

Shumë kohë më parë,

Ja, edhe shiu

Nisi e zhaurin,

Ma lagu krejt

Shtratin tim.

Ujërat rrjedhin

Çurk në kthina,

Shiu -rrebesh

Bie e nuk pushon.

Unë i gjori

 I sëmurë,

I pangrënë,

E pa gjumë

Natën si mundem ta kaloj

Gjer nesër në mëngjes?

Oh! Sikur,

Të ndërtohej një shtëpi

Dhe nën çatinë  e saj

Madhështore,

Të ishin plot

Një milion kthina

Për të varfërit

Nga fati i mbrapsht të fyer.

Një shtëpi e madhe

Të  mos trembej

As nga era,

As nga shiu

E si mal i lartë

Të ish e fortë.

Ah! Sikur,

Të arrija atë dite

Dhe të mundja

 Ta shihja i lumturuar.

Atëherë le të shembej

Vatra ime nën oxhak.

Nga e ftofta le të ngrija

Po të ndodhte vërtetë ashtu.