MIMOZA BICI

Një ditë ndryshe

Ika dhe unë
si shumë të tjerë,
kohëve humbas.
Pa vënë re
se vitet janë patericat,
ku ulesh për shlodhje.
Tërhequr pas yjeve,
litarkëputur mbeta,
gjurmë të zbehta lënë pas.

 

A bëjmë një lojë të re i dashur ?
Mjaft luajtëm                                                                                                                         me ndjenja dashurie
flluskuar shpirtit !
Ja tani të them :
Lindja e një dite
është një yll në qiell.
Mos qesh zemër,
dikush shkatërroi mendjen
Në një cep të saj
kërkoj dijen…

Ndaj fillojmë të numërojmë
nuk ka problem…
Ehhh , yjet nuk i gjejmë
asnjëherë sa janë
derisa nuk dimë ditën e parë !
Por ,
unë di ditën e fundit
i dashuri im.
Sa planete janë,
aq shekuj këtu do të rrijmë
Lutu , lutu
të shfaqen të rinj.

 

Ndez shpesh qirinj
ndryshe nga ato që shohim, dim’
I dashuri im!
Gjithshka është si një lojë.
Por ti qesh..qesh..qesh..
Ke të drejtë
Ç’të duhet fillimi, fundi
kur më ke mua pranë
dhe disa para mënjanë!

Po unë ç’të bëj
Mendimet trazoj,
në cep të saj
vegimet zgjoj,
monotoninë sfidoj.
Shumë jetë jetoj
Litarkëputur janë,
qirinjtë i shkrijnë
Por shpirti im
i lidh me frymë
Me sytë tek ndrijnë
Për dashurinë.

 

Pagjumësi

 

Ndonjëherë,
dita
është më e bukur se ëndrra.
Ëndrra,
ka më shumë ngjyra se dita…

Ndonjëherë ,
dita dhe nata
më ngjeshin mes tyre,
tek ndjej drithërima frymëmarrjesh
duke më ngritur shpirtin peshë ,
më shumë …
se kur bëj dashuri
me ty i dashur !

Kujt i përket trupi im ?!

Ndonjëherë
nuk jam Njeri.
Bluaj mendjet
i përtyp
e si shkop i drunjtë
ngulem
thellësive të harresës
për t’u përpirë
pas një rrënje
Përse ?!
Përse kur dua të harroj…
të vdes?!

Ndonjëherë
Unë jam Ti
Dhe pse nuk të njoh
Ndaj lindin tradhëtitë ,
ëndrrat , pagjumësitë…

Ndonjëherë malli më ndez,
përqafuar krahëve të drunjta
Ku je ?!

 

 

Në krahë xixëllonjash

 

Në krah xixëllonjash
lehton ajrit
shpirt i përmotshëm.
Dikur,
vizatoi format
e djaloshit të dashuruar
parë se ku !!!
Nga hidhërimi
përshkon trupin e mishtë.
Ndez mendimet nën lëkurë
Bota lëviz.

 

Ngashërimi u bë frym’
duke u fikur
pëlhurave të rreckosura,
endur
nga duar dhimbjesh…
Asgjë e bukur
nuk ekziston në vetmi !

 

Në krahë fluturash
lehton ajrit
shpirt i përmotshëm.
Dikur,
vizatoi format
e vashës së dashuruar
parë se ku !!!

 

Nga lumturia
përshkon trupin e mishtë.
U ndezën ngjyrat
pjalmon bukuria
Bota lëviz.

 

Diku,
shumë larg…

djaloshi dhe vasha e harruar
pikëllojnë në vetmi.

Kërkojnë shpirtrat e tyre
tretur se ku !!!
…nën trupat e mishtë…
Ky mall i përvëluar
mbi tokë
lind , shemb –dashuritë.

 

Fija  e  jetës

 

Shoh veten
tek tjerr kohën…
Fija e jetës
lëmsh eshtrash përpin.
Me pas vesh hijet
shtroj vitet,
gjithshka me trupin tim.

Mbi pëlhurë end fantazit…

Nje ditë…u zgjuan të gjithë …
Ishte fryma
apo buzëqeshja ime
ku ndezi magjitë !

Unë vazhdoj kohën tjerr,
dashuruar nën të njëjtin diell !

 

Jam bijë burimesh

 

Jam bij’ burimesh ,
përtej malit të vdekur.
Sodis  skelete
të veshur , të zhveshur.
Ngjyra trazuar
mbi trupa , baltra
Ulërima tingujsh
përplasur rrymave .
Dhe ndonjë përbindësh
tek gjuan me llastik,
atë që s’do të mund
të shohë asnjëherë.

Mos rrëmoni më në mëndjen time
… dua të fle …

 

Mendove se..

 

Mendove se…
do vuaja tradhëtin tënde!!!
Atë marrëzi
e flaka në tjetër shpirt.
Unë them se…U kënaqa.
Po , po …u kënaqa !
Sa ishe i imi,
e jotja
ditë-natë hojesh të zjarrta.
Paduruar
gonxhe në shpërthim,
zemrën plasa.
Rrënjë e etur
tek thithin pikla shiu,
zhurritur nga vapa…

 

Ti se ke menduar
kështu
asnjëherë dashurinë!
Por tharrje petalesh
nën duart e mpirë.
Ka miliona lule
krijuar për ty plot,
ti nuk sheh asnjë
lakmia të verbon,
gjemb mbi to qëndron.

 

Ahhhhhh!
Unë tash
lutem,
vuaj për ty.
Se për fat,
për dreq…
me ty jam dashuruar keq!

 

 

Vuaj kur ikën

 

Ke harruar
duart e tua
mbi trupin tim,
ende përkëdhelin.

Ke harruar frymën
mbi lëkurën time,
mishin pushpuritin,
gjakun nxehin.

Ke harruar
të vishesh i dashur.
Endesh lakuriqsuar
askush nuk të sheh.
Veçse sytë e mi
harruar tek ti…
Ka shumë tym cigaresh,
smok makinash.
Hijen të kanë holluar
askush nuk të njeh.

Herë tjetër,
që t’ mos harrosh asgjë
Më vdis ëmbëlsisht
Vuaj kur ikën,
thahem si degët,
kërcas dhimbjet.
Kjo botë,
nuk paska vend për dy
Njëri dashuron në çmënduri
Tjetri vrapon tundimeve,
groposur vetminë.

 

Po bie shi

 

Po bie shi…

Nën një strehëz

shtrydh dashurinë e humbur

Këmbët e njomura,

piklat e shiut,

thatësirës së tokës

nuk ia shuajnë etjen.

Aq shumë…

Aq thellë

vret , lëndon

një ikje,

mister fjalësh të pathëna.

Duke hapur zgavra

brenda pemë jetësh.

Derisa gërryerja e çudisë,

pikëllimit,

ta këpusë  e rrëzuar,

bërë pleh diku…

Më pas

gjelbërimi do freskojë

Shkelur

nga trupa të tjerë dashuruar

por jo më nga ne të dy,

nga unë!

 

Sot në shi,

shtrydh dashurinë time të humbur

 

Janë retë më pas

do më mbulojnë lakuriqësinë,

ku unë pa turp

tregoj hiret

transformuar

fërkimeve të epsheve.

Akoma më pas

ylberi ,

do më dhuroj  plot ngjyra,

për t’i treguar

një tjetër mashkulli,

sa e bukur jam!

Dashuria vazhdon.

 

Dashuria është vargshirash

Shtrydhur epsheve të tokës

Për të hapur

zgavra të reja.

Mes pemëve jete

Thahet…përsëri gjelbëron

Kështu bota frymon…

 

 

Yll     i   shuar

 

Më kilometra

renda tek ti

të puthja buzët

duart

sytë.

….  Të isha ylli më i ndriçuar ….

Kilometra

rrugë

u kthyhen në hi

kur mbi trupin tënd

drita m’u shua,

pas një komete

rrije hutuar.

Lotova!…Veten

Se nuk  isha ylli

i dashurisë  – qiell mbuluar !