Ne foto; Kopi Kycyku

Intervistoi: Ing.Ahmet Collaku

 

-Talenti qellon cakun qe askush tjeter s’mund ta qelloje, gjeniu qellon cakun qe askush tjeter nuk mund ta shoh-

 Arthur Schopenhaur

 I nderuar Akademik Kopi Kyçyku,

 

Nuk e di me cilën valencë t’ju thërras më parë, me atë te profesorit apo të doktorit; me atë të akademikut apo me atë të shokut a mikut, apo me atë të gjeologut? Ju falenderoj shumë që pranuat të bëjmë këtë dialog, ku personi i parë jeni ju, shumë ndryshe nga unë. Eshtë një kënaqësi e papërfytyrueshme, një tundim i madh. Ju u përkisni fushave të studimeve akademike. Nëse pasuritë natyrore janë krijuar nga natyra dhe manaxhohen nga njerëzit, këto tuajat kryen dhe manaxhohen nga ju, me një punë intelektuale titanike. Në këtë drejtim ju i keni shokët të rrallë, jo vetëm në Shqipëri, por edhe përtej saj. Gjithsesi, bëni gjithçka për Shqipërinë. Jeni një mozaik brenda një perle. Akademiku Kopi Kyçyku i do njerëzit. Ai i qëndron fjalës së shenjtores sonë, Nënë Terezës: ” Nëse ndaleni të gjykoni njerëzit, nuk do të gjeni kohe t’i doni”. Personalitete si ju numurohen me gishta. Unë jam admiruesi juaj! Ka shumë si unë që ju admirojnë, sepse ju nuk shtireni; ju jeni si një orë e madhe qe kolaudon të gjitha orët e tjera, me qindra apo me mijra.

Ju keni kohë edhe të qeshni, të hidhni edhe romuze, se kështu ju i qëndroni asaj që thotë artisti: Dita më e humbur nga të gjitha është ajo në të cilën nuk kam qeshur”. Zakonisht për këto ju mbaheni mend më lehtë. Ku nuk e gjen akademikun Kopi, vetëm në fushën e futbollit të luajë me top nuk e gjen. Numuri i njerëzve që ai njeh është më i madh se i një qyteze.. Po t’i shtojmë edhe të huajt, nga e gjithë bota? Do të ngelemi pa mend!

Akademiku Kopi Kyçyku, për vlerat e mëdha vetjake, të testuara në veprimtarinë letrare dhe në zbulimet historike, është një pikë referimi, kurse citimet apo referencat janë ekuacione algjebrike të paderivuesheme. Mesa kam kuptuar, akademik Kopi nuk i është qasur politikës. Siç duket, ai i është përmbajtur me përpikmëri Albert Kamy-së, që shprehej: “Fatkeqësisht politika dhe fatet e njerëzimit merren në dorë nga individë mediokër dhe pa ideale. Njerëzit e mëdhenj nuk i futen kurrë politikës”.

Akad. Kopi Kycyku te cilin une e pashe i pari ne horizont, qe nga Bukureshti me poston kete perle, ndjere dhe shkruar ne dy gjuhe, ne shqip dhe ne rumanisht, simetri pa aks, ne pasqyre.

Me dysh

Në Bukuresht sërish,/Ky vend plot mall më grish,
Më shpesh t’i vij në gji,/Nga Mëma Shqipëri.                                                                                                                                                                    I ndarë jam më dysh,/S’e di as si, as qysh:
Të parët kam atje,/Këtu – ëndrrat pa fre!
În două
La Bucureşti din nou,/Mă invită un ecou,
Din Ţara mea să vin,/Şi dorul să-mi alin.                                                                                                                                                                          Sunt împărţit în două,/Ce să vă spun şi vouă?!
Acolo sunt ai mei,/Aici – visuri cu tei!

A nuk ndiejme edhe ne keto pak rreshta, parfumin e Lagush Poradecit? Parfumet e mira ikin me shpejte se zeri a plumbi, ato ne Pogradec shkojne dhe vine si valet e atij liqeni magjik. Lasgush, Kuteli, Kycyku!

 

Shkurt, shqiptari Kopi Kyçyku, në ekranet elektronike është një ikonë e madhe, ndërsa nëpër salla, rrugë e parqe, apo duke udhëtuar jashtë, është një “përbindësh”. Ai është “shkundur” dhjetra herë nëpër intervista të shkurtra dhe të gjata, nga të katër anët, por ai nuk mbaron kurrë së lëshuari fruta, ashtu si ritmet në Boleron e Moris Ravelit.

 

– Po e filloj me Pogradecin, me këtë qytet, jo larg fshatit tim, Rrajcës. Kur vij këtu ndihem gjithmone i drithëruar nga bukuria sublime. Këtu nuk ngopesh së vështruari rretheqark, së thithuri ozon, sepse bota përtej po mbytet nga smogu. Shkurt, si qëndron Pogradeci në shpirtin tuaj si ndjesi poetike dhe lirike? 

Kopi Kyçyku: Duke ju shprehur mirënjohjen për nderin e madh që po më bëni përmes marrjes së kësaj interviste, lejomëni, miku dhe kolegu im i vyer, Ahmet, të huazoj karakterizimin, sa lakonik, gjithaq të saktë, që sapo i bëtë Pogradecit. Shqiptari i madh, Vasil Zhapa, pat thënë se vendlindja është pikëtakimi i shenjtë i njeriut me Zotin. Këtë të vërtetë të pakundërshtueshme e përjetoj, si kur ndodhem në Pogradec, ashtu edhe, – madje shumë më shumë, – kur jam larg tij. Pogradeci është pjesë e pandashme e krejt qenies sime fizike dhe shpirtërore. Ai është njëherazi realitet dhe poezi, truall dhe ëndërr. 

– E mendoni kthimin një ditë në Pogradec? Kthim për t’u çlodhur, për të përsiatur për fëmijërinë në kontekst me familjen, fqinjët, miqtë, shokët; me qytetin, pasqyruar këto edhe në artin tuaj? 

– Katër vitet e fundit, – jo vetëm beharet, por edhe dimrat, – i kalova pikërisht në Pogradec, me mendimin jo vetëm për t’u çlodhur, për të përsiatur e për t’u çmallur me banorët e tij – farefis, shokë, miq, fqinj, por për të ndenjur atje deri në fund të jetës. Rrethana gjithfarësh, që nuk është rasti t’i zbërthej këtu, më diktuan që, pas mbledhjes së një pasurie të madhe të dhënash, që do të përpunohen në laboratorin tim krijues, të marr sërish udhën e mërgimit. Por një gjë mund ta them me siguri: kur do të rikthehem përfundimisht atje ku pashë sëpari dritën, tani për tani nuk jam në gjendje ta përcaktoj, por uroj që ajo ditë të jetë sa më e afërt. Edhe elefanti, kur ndjen që po e lenë fuqitë, kthehet në strofkën ku është lindur!

– Përse zgjodhët Rumaninë për të shpalosur talentet tuaja, kur me atë bagazh mund të shkonit edhe në vende të tjera shumë më të zhvilluara, siç kanë vepruar mjaft të tjerë, para dhe pas jush?

– I dashur Ahmet! Unë e ti kemi studiuar në të njëjtën shkollë të lartë, në të njëtin fakultet, në kërthizë të Bukureshtit. Koha që kaluam atje ishte e shkurtër, por mbresat që na la mund të krahasohen me pirjen e vetëm disa gllënjkave ujë në shkretëtirë, të cilat ta fashitin etjen për një çast, ama pastaj ta shtojnë pa kufi. Kisha mall për Rumaninë, të cilën, mbase jo rastësisht, e patën parapëlqyer edhe kolosët pogradecarë e mbarëshqiptarë, Lasgushi e Mitrushi. Kështu, me të shkuar për studime në Bukuresht dy djemtë e mi e me të m’u krijuar mundësia për të dhënë mësim në Universitetin Shtetëror të kryeqytetit rumun, pranova pa ngurrim. Këtë vendim e mora edhe duke pasur parasysh se me rumunët kemi mjaft pika të përbashkëta e na lidh një miqësi e hershme, e pacënuar as sot e kësaj dite. Sa për vendet e tjera shumë më të zhvilluara, sapo ua zemë emrin në gojë, na kujtojnë, para së gjithash, mirëqenien lëndore. E, pra, unë paratë nuk i kam fetishizuar asnjëherë. I kam quajtur gjithmonë si një të keqe të domosdoshme. Në fund të fundit, hamë që të rrojmë, nuk rrojmë që të hamë.

– Jeni perfeksionuar në shumë gjuhë të huaja. Cilën gjuhë do të radhitnit pas gjuhës shqipe? 

– Italishten, rumanishten, frëngjishten… Pasojnë të tjerat.

– A takohet arti me shkencat konkrete? Vjen fjala me gjeologjinë? 

– Arti ka në themel fantazinë, shkenca – konkretësinë. Por, jo vetëm kanë lidhje mesveti, por edhe ndërplotësohen. Me gjeologjinë ilustrimin e kam më të lehtë: Që të jesh kërkues i mirëfilltë i thellësive, duhet ta dashurosh natyrën e vendit tënd, të kesh shpirt poeti.

– A keni ndonjë kujtim apo mbresë, që nuk e keni rrëfyer deri më sot me të madhin Lasgush? 

– Miku ynë i përbashkët, i ndjeri Dhimitër Xhuvani, që na donte të dyve, ngulte këmbë që “të vilja” nga goja e Lasgushit sa më shumë “perla”. Mblodha jo pak, por ja që ma mori në kthesë arkitekti Petraq Kolevica, i cili botoi një libër aq të bukur për Lasgushin, saqë nuk mbeti gjë e madhe për mua. Gjithsesi, për t’i dhënë përgjigje pyetjes suaj, mund të përmend një bisedë me Lasgushin, në korrikut 1966, tek po dilnim nga Kisha e Shën Prokopit, në fshatin Vërdovë, jo larg Pogradecit. Ishte edhe i ndjeri profesor Dh.S.Shuteriqi, atëkohë në krye të Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë, i cili na foli me minuta të tëra për ikonat e Konstandin Shpatarakut, të varura në muret e asaj kishe. Kur dolëm jashtë, Lasgushi më “mërmëriti” (fjalë e parapëlqyer për të!): “O kushëri, ky na mbajti një konferencë të tërë /për piktorin, pa thënë asnjë llaf për shënjtorin! Po shenjtori e frymëzoi Shpatarakun, ay ia bëri penelin shpatë!”

– Kohën me studimet dhe me punën ne gjeologji, e quani kohë të humbur, apo edhe kjo shkencë aplikative e pasuroi spektrin tuaj?

– Gjeologjia më hapi një dritare të madhe për ta këqyrur botën deri në thellësitë abisale. Por me të ka kohë që nuk merrem drejtpërdrejt. Natyrisht lexoj jo rrallë vepra të kësaj fushe dhe materiale të tjera që lidhen me të, përfshi artikuj shkencorë, si ata që boton ti herëpashere, me kompetencë dhe me dhemshuri atdhetare për çka po ndodh me pasuritë e nëntokës sonë, në veçanti me naftën – arin e zi! Jam anëtar i Shoqatës së Përgjithshme të Inxhinierëve të Rumanisë (AGIR) dhe në simpoziumet e përvitshme të saj marr pjesë me kumtesa, të cilat janë botuar në përmbledhjet përkatëse.

– Çfarë pasurie nëntokësore dhe rezerva ka zona e Pogradecit? 

– Ka vendburime hekur-nikeli, kromitesh dhe qymyresh. Me sa di, rezervat industriale për të tre mineralet e mësipërm meritojnë të jenë në qendër të vëmendjes të qeverisë shqiptare. Por, mjerisht, siç e keni theksuar fort në shkrimet që keni botuar në shtyp, edhe gjendja dhe mënyra e trajtimit të problemit madhor të pasurive të nëntokës në rrethin e Pogradecit nuk është aspak më e mirë se në zona të tjera mineralmbajtëse.

– Ju keni qenë në malin e Shebenikut, që i përket Rrajcës. Çfarë mund të thoni për të? 

– Në masivin ultrabazik të Shebenikut kam kryer praktikën e diplomës, të cilën e mbrojta me një temë që trajtonte daljet e kromiteve dhe praninë e mikroelementeve në to. Kam dëgjuar me kënaqësi se disa pjesë të temës sime janë konsultuar nga specialistët që janë marrë gjatë viteve të mëvonshme me zbulimin e detajuar dhe shfrytëzimin e kromiteve në Shebenik, konkretisht në Përroin e Govatës, në Përroin e Gobillës etj.

– Cilin vend të botës do të dëshironit ta vizitonit përsëri? 

– Indinë, ku jam akademik nderi, qysh më 1997.

– Në një gazetë lokale kam lexuar një shkrimin tuaj brilant për elitën në përgjithesi. Si e gjykoni pozicionin dhe vetëveprimin e elitës së sotme shqiptare? 

– Që ta meritojë cilësimin “elitë”, ajo duhet të sillet e të veprojë si e tillë në të gjitha drejtimet: dijet t’i verë me përkushtim atdhetar në dobi të kombit, pa u ndikuar as për nga larg nga erërat politike që fryjnë nga të katër anët duke ndrruar kah jo rrallë sipas interesave të ngushta, meskine.

– Cili është studimi juaj që e mendoni si më të mirin e që do t’ua rekomandonit edhe të tjerëve? 

– Këtë e le tërësisht në dorë të atyre që kanë pasur mirësinë dhe durimin të më lexojnë. Theksoj se, në nivelin e punimeve të miat, janë shkruar e botuar edhe shumë të tjera nga kolegë të mi, në të gjitha fushat. Kështu që, duke lexuar ç’kam shkruar unë, jo medoemos kanë për të përfituar ndonjë gjë të madhe, sikurse edhe duke mos lexuar, nuk kanë për të humbur ndonjë gjë të madhe.

– Ju keni studiuar për gjeologji. Si e shpjegoni gjeologjikisht formimin e Liqenit të Pogradecit, të kësaj parajse që, hipsometrikisht ndodhet 695 metra mbi nivelin e detit? 

– Ky liqen, me sipërfaqe 360 km2, me thellësi maksimale 286 metra dhe ku objektet mund të shihen me sy të lirë deri në thellësinë 100 metra, është me origjinë tektonike.

– Ju jetoni në Rumani prej disa vitesh. Çfarë fenomene negative të përbashkëta ka midis dy vendeve tona, Shqipërisë dhe Rumanisë? 

– Korrupsioni, papunësia, qëndrimi i papërgjegjshëm i klasës politike ndaj fateve të vendit përkatës, dobësimi i tri prej shtyllave të shoqërisë: arsimi, shëndetësia, drejtësia.

– Si e gjykoni procesin e privatizimit të pasurive nëntokësore të Shqipërisë? Më konkretisht të naftës? 

– Si nga pikëpamja e konceptimit, ashtu edhe e mënyrave e mjeteve të realizimit, procesin e privatizimit të pasurive nëntokësore të Shqipërisë e quaj të dështuar dhe antikombëtar.

– Po shteti rumun, si e ka zgjidhur këtë problem? 

– Diçka më mirë, por jo aq sa për ta marrë si shëmbull që do të duhej ta ndiqnim.

– Cilin shkrimtar rumun të të gjitha kohërave pëlqeni më shumë? 

-Poetin kombëtar, Mihai Emineskun (1850 – 1889), dashamirës e simpatizues i shqiptarëve.

– A ka ndryshuar Parku Çishmixhiu, aty në qendër të Bukureshtit? 

– Ka ndryshuar, por pa cënuar magjinë e dikurshme që ia ke njohur edhe ti, i dashur Ahmet.

– Po godina e Institutit tonë të Naftës e të Gazeve (IPGG), aty është apo ka ndrruar vend? 

– Me përjashtim të Gjeofizikës, pra të fakultetit tënd, pjesa tjetër është mbartur gjetiu: Gjeologjia e Naftës, Shpim-Shfrytëzimi, Utilazhet e Naftës, Teknologjia e Prodhimit të Naftës kanë shkuar në Ploiesht, ndërsa minierat në Petroshan.

– Ju keni pësuar aksident të rëndë në një pus miniere, jeni shtruar edhe në spital. Si u përfshi në bisedë kjo ngjarje midis Dritëro Agollit dhe shkrimtarit turk Jashar Qemal? 

– Kur po e përcillte Jashar Qemalin në aeroportin e Tiranës, pas një vizite dyjavore në vendin tonë, Dritëroi, për të cilin kam respekt të veçantë, i tha: “Kyçyku di gjuhë pa hesap ngaqë kur ra në një pus miniere, iu çlirua një vidë – burgjia e gjuhëve. Ishte një shaka që Dritëroi e përsëriste shpesh dhe me të cilën të gjithë të pranishmit, që ndrroheshin shpesh, shqyheshin së qeshuri. Por këtë radhë dikush nuk qeshi dhe ky ishte pikërisht Jashar Qemali. Dritëroi kujtoi se Stefan Vuçani nuk bëri përkthim të saktë dhe kërkoi t’ia përsëriste Jasharit pyetjen edhe një herë. “Anlladëm, anlladëm!” (E mora vesh, e mora vesh!) u përgjigj shkrimtari i madh turk. Pastaj shtoi me ironi miqësore: “Stefan efendi, thuaju se do ta anuloj nisjen. Do të qëndroj edhe ca ditë që të shkojmë të biem bashkë me kryetarin, Dritëro aganë, në pusin e Kyçyk beut, që të na vihet në lëvizje burgjia e gjuhëve”. Dhe nuk i qeshi buza deri sa u hipi shkallëve të avionit.

– Mësimi i gjuhëve të huaja, sipas jush është punë, aftësi apo proces metodik? 

– Të tria bashkë.

– Ju bëni shaka, hidhni romuze… Humori është dhunti e njerëzve të zgjuar. A ka qëlluar ndonjëherë t’ju ketë sjellë telashe? 

– Më ka ndodhur që të qesh ngaqë nuk kam qarë dot. Më ka ndodhur edhe të bëj shakara pa kripë. Rëndësi ka që asnjëherë nuk e kam bërë me qëllim të keq. Nuk kanë munguar as rastet kur ndonjë nga “të sulmuarit” e mi të ketë reaguar brutalisht. Por më pas është tulatur.  

– Ju mbani Urdhërin e Kavalierit të Shën Silvestrit. Ç’është ky Urdhër? 

– Shën Silvestri ka qenë papë, që u shenjtërua në fillimshekullin XVII, ashtu si Papa Gjon Pali II në ditët tona. Pata fatin që ky nder m’u bë krahas Rita Levi Montalçinit (e fesë mozaike), nobeliste në mjekësi, dhe gjeneral armate Roko Panuncit (katolik), komandant suprem i Forcave Logjistike të Ushtrisë Italiane.

– Ç’është Kongresi i Shpirtërimit Rumun? 

– Është një forum ndërkombëtar, me pjesëmarrje të gjerë të personaliteteve rumune ose me prejardhje të tillë, nga të gjitha vendet e botës. Ky kongres, që ka në themel të tematikës trashëgiminë kulturore, traditat e virtytet e kombit rumun e lidhjet historike e tradicionale të tij me kombet e tjerë, mbahet përvit në kryeqytetin shpirtëror të Rumanisë dhe të rumunëve të kudondodhur, në Alba Iulia, ku më 1918 u bë bashkimi i të gjitha principatave rumune. Në të 16 edicionet e këtij kongresi, qysh në fillim e në vazhdimësi, jam zgjedhur një nga zëvendëspresidentët e tij. Ky është nder i pazakontë po të mbajmë parasysh se jam i vetmi i huaj në këtë post. Kongresistët kanë pranuar pangurrim që të më paraqitin ashtu siç jam, pra përfaqësues të intelektualëve shqiptarë.

– Në një intervistë të gjatë, që keni dhënë kohë më parë, ju shpreheni shumë qartë se gabimet në politikë janë krime. Keni gjë konkrete për politikën shqiptare?

– Natyrisht. Sa herë që bëhen gafa me pasoja të rënda, duke dëmtuar të sotmen dhe duke errësuar të ardhmen e kombit e të atmëmëdheut, kemi të bëjmë me krime. Përgjegjësia për këto veprime bie mbi politikanët, e të dy krahëve.

– Është një shqiptar “terrible”, do ta quaja unë: Kasem Trebeshina, i cili qëndron diku, si njeri i vetmuar. Çfarë mund të thoshit për vlerat që ka në fushat e artit? 

– Për herë të parë e kam takuar në Prishtinë, ku ishim ftuar në Seminarin Ndërkombëtar të Gjuhës Shqipe. Më pëlqeu modestia e këtij njeriu që ka vuajtur për shkak të vertikalitetit të tij në gjithçka që ka menduar e vepruar. Por kryesorja janë veprat e tij, sa të vëllimshme, gjithaq edhe cilësore.

– Po për Akademikun Rexhep Qosja? 

– Një tjetër personalitet i mirënjohur në fushën e vet.

– Si e shpjegoni atë që thonë disa të tjerë se juve më shumë ju kuptojnë dhe ju çmojnë të huajt sesa shqiptarët?

– E kam konstatuar me dhimbje këtë të vërtetë, por nuk e shpjegoj dot, siç nuk e shpjegoj dot as qëndrimin e akullt ndaj tim biri, Ardianit, edhe ai akademik evropian, shkrimtar dygjuhësh, autor i rreth njëzet romaneve në gjuhën shqipe dhe i po aq të tjerëve në gjuhën rumune, i cilësuar nga kritika e specializuar si një nga tri penat më të shquara të letërsisë rumune. Njëkohësisht, Ardiani është i pari i huaj në historinë e arsimit të lartë rumun, që është zgjedhur rektor i një universiteti të rëndësishëm të Rumanisë, bash në Bukuresht.

– A do të ishte interesante sikur librin “Zinxhiri i anktheve” ta rishkruanit, për t’u hapur në ato situata ku mendoni se keni akoma për të thënë, akoma për të përshkruar situata, karaktere, aksione, dashuri dhe urrejtje? Me “Zinxhiri.”, mendoj se keni rastin më të mirë të shpalosni më me frytshmëri edhe artin tuaj, ngaqë njerëzimi është lodhur dhe mërzitur me formën pseudoklasike të të shkruarit. “Arti zbulon”, më duket se ka thënë dikush.

– Çka sapo thatë, është një grishje dhe nxitje që më bëni me dashamirësi prej miku të vërtetë, për t’iu rikthyer temave të rrahura tashmë, duke u dhënë frymëmarrje më të gjerë, sidhe qëmtimit e zhbirimit të të tjerave, që ende nuk i kam shtjelluar.  

– Jeni besimtar? 

– Po, Ahmet! U bëra besimtar “i thekur” sidomos pas kapërcimit të disa vështirësive, të cilat me kalem “tokësor” nuk ishin të mundura as të përballoheshin, pa le të kapërceheshin!

– Si vazhdon të vlerësohet revista juaj shumë simpatike “Haemus”? 

– Përderisa vazhdojmë ta botojmë me çdo kusht, kjo vjen edhe si jehonë e vlerësimeve inkurajuese e dashamirëse që na bëhen nga lexuesit anembanë botës.

– Çfarë keni në shtyp, në dorë dhe në mendje? 

– Dy monografi, një vëllim poetik, një përkthim, një tekst universitar…

-Miku im, mos jeni shumë i shpërndarë? 

– Keni plotësisht të drejtë. Duhej që, si në luftë, “grushtin” kryesor ta jepja në mes të frontit, jo në gjithë gjerësinë e tij. Krahas temperamentit tim, këtu kanë ndikuar edhe faktorë të tjerë, që lidhen me punët e ndryshme që më është dashur të kryej gjatë jetës. Tani, edhe sikur të desha të ndryshoj, është vonë, i dashur Ahmet!

– Çfarë do të ndodhte sikur emrat e identifikuar me rrokje në librin tuaj, “Zinxhiri.”, të shkruheshin të plotë? 

– Siç mund ta keni vënë re, emrat “me zarar”, pra të politikanëve të të gjitha kahjeve e ngjyrave, i kam vënë të plotë, ndërsa disa të tjerëve, të fushave të ndryshme, ua kam “censuruar”. Këta kanë qënë dhe kanë mbetur të mbrapshtë ndaj meje, ndaj të tjerëve, por edhe ndaj vetvetes dhe jetës në përgjithësi. I kam emërtuar me rrokje, me emra të përgjysmuar, ngaqë i konsideroj gjysëmnjerëz. Nga ana tjetër synoj që këto kujtime të përcjellin një kumt mirësie: lexuesit të dënojnë veprimet e këtyre të paudhëve, pa marrë vesh se si quhen.

– Çfarë dini për pogradecarin Qani Çollaku?

– Ka pasur ide përparimtare, demokratike, që guxoi t’i shfaqte me zë të lartë pikërisht në vitet kur dikatura ishte ngjitur në kuotat më të epërme të egërsisë.

– Si e ndërtoni planin ditor? 

– Në pajtim me kërkesat dhe detyrat që më ngarkohen ose që i ngarkoj vetes.

– Cili është pasioni juaj pas studimit? 

– Leximi, dëgjimi i muzikës, i paraprirë nga Himni i Flamurit dhe nga kënga atdhetare: “Dragonjtë e Shqipërisë”.

– Çfarë do t’u thoshit Për Vitin e Ri 2013 shqiptarëve në përgjithësi dhe të rinjve në veçanti? 

– Të gjithëve urimin tradicional: “Nga mot gëzuar!”, ndërsa të rinjve edhe këto: “Jini të drejtë e të ndershëm dhe mos harroni se, mbi ambicjet dhe intrigat, mbi lakminë dhe smirën, qëndron Përjetësia e Kombit, qëndron Dashuria për Atdheun. Aty duhet ta lini pikëpjekjen gjithmonë, paçka se heraherës nuk mirëkuptohemi me njëri-tjetrin!”.

– Nga do t’i vijë e mira kësaj Shqipërie, nga vetë shqiptaret, nga elita, nga të huajt, nga resurset natyrore apo nga rinia? 

– I zoti e nxjerr gomarin nga balta, na mëson populli. Dhe ky zot jemi të gjithë: të rinj e të moshuar, qytetarë e fshatarë, punëtorë e intelektualë… Po nuk deshëm veten, si mund të presim të na duan të huajt?

-Si e mendoni Shqipërinë pas dy dekadave? 

– Shumë më të pasur ekonomikisht e sidomos shpirtërisht!

FALEMINDERIT DHE SUKSESE

Faleminderit edhe juve