PËRJASHTOMA NDËRHYRJEN

Kam ditë të tëra që i iki shtratit tim, endem me ty jashtë qytetit, nëpër ca kodra të panjohura, me erë toke dhe mersine.
Kam një javë që nuk fle dot. Sa mbyll sytë, toka hap një gojë, më tremb kur ia shikoj brendinë. Sikur të isha një zhardhok, do ta ndiqja biskun tim drejt dritës, do t’ia dilja ta shihja si një shtrat të ngrohtë tokën. Do t’ia lidhja një fjongo të kuqe mendimit, se unë e gjej një shteg dhe çel.
I kam të gjitha mundësitë për të kuptuar lodhjen time të vazhdueshme, për t’i ikur këtij qyteti me duar të zbrazura dhe këmbë të ndotura nga balta. Nuk kam asgjë. Sa e lumtur jam që më janë thjeshtuar të gjitha.
Ah, kam! Kam plot ëndrra dhe përfytyrime.
Ti fëmijë, atëherë kur për mua nuk dihej në do të isha, i kishe rënë fort derës së një dollapi, ku të kishin harruar e të kishin mbyllur me çelës. Sepse ndjeva erë ftonjsh me mendje, pa nuhatje. Ah, ç’fëmijë me hundë të bukur! Ka për ta kujtuar gjithmonë ajo rripë si shpëtove nga vrapi i një kafshe inferiore në luftë me një insekt të ndyrë.
Shiko ç’më ngjet. Në ethe shkruaj. Ç’fat që kanë përfytyrimet e mia. Nuk jam e zbrazët, madje nuk e kisha kuptuar kurrë ç’lëndë i qenka derdhur trupit tim. I dashur, kam paaftësinë për të kuptuar, mos prit që nga pesha ime mbi tru të dalë ndonjë përrua drite. Sa i tmerruar vështrimi im mbi foto. Sa qava! Ku di unë ç’rrugë të mundimshme paske shkelur kah vetja. Sa shumë të është dashur t’i durosh për mua.
Të dua, dashuria ime!
Jemi shtrirë të dy te kodrat, në një mriz bliri. Rrezet e diellit na bien mbi trup dhe na ngrohin brenditë. Ndërtojmë fjali, me parimet tona fonetike, dhe prekemi me duar. Jemi futur në një fjali mes kllapash, sqaruese, dramatike sa bota. Njëzet e pesa më është bërë e vetmja vepër arti, të gjitha të tjerat i kam shkatërruar. Në qoftë se të shfaqem e mangët dhe e paditur, shpëtomë, kjo vjen se kam vuajtur shumë për të të gjetur ty.