SHTETI KOMB I SHQIPTARËVE, IDEALI JONË I KAHMOTSHËM NACIONAL.
( shkrim ne dy kohe)
Republika e Re panshqiptare faktor paqje e stabiliteti nē Ballkan.
Azgan HAKLAJ
Historia e kombeve të civilizuara të përendimit ,e atyre që në gjuhën diplomatike janë emërtuar si fuqitë e medha, na kujton ne, shqiptarëve, se vetëm shteti i njësuar me kombin është një garanci për ruajtjen e sovranitetit politik, teritorial e kulturorë.
Shteti komb është garanci për liritë dhë të drejtat e individit, standarte të larta të mirëqenies, garant i funksionimit të shtetit të së drejtës, dinjitetit të njeriut, si shprehja më e lartë e vetë moralit politik e shoqërorë të një populli e civilizimi.
Liri- Barazi -Vllazëri.
Kjo është trinia e shenjtë e Revolucionit Francez, idetë iluministe të të cilit janë në themel të legjislacionit të shteteve demokratike në të gjithë botën.
Abraham Linkolni, Garibaldi, Bis Marku, arkitekti i realpolitikës, Napoleoni, Katerina e Madhe e Pjetri i Madh janë etërit themelues të shtetit komb dhe modeli politik që duhet të ndjekin popujt, të cilët për shumë arsye historike nuk kanë zgjidhur çështjen e tyre kombëtare.
Nëse i referohemi Historisë së Shqipërisë do të shohim se përpjekjet e figurave më të shquara për të unifikuar të gjitha territoret Iliro-Dardano-Arbërore në një shtet të vetëm datojnë që nga Lashtësia. Mbretëresha Teuta e shtriu sundimin e saj në fiset ilire, praktikisht në kufijtë e një perandorie.
Shteti i Arbrit, Principata e fuqishme e Balshajve e më në fund shteti i përqendruar i Gjergj Kastriotit (Skenderbeut), lindur në zjarrin e betejave antiosmane, janë gurë kilometrikë të kujtesës e të vetëdijes historike dhe asaj kombëtare.
Sot pas një shekulli të Shpalljes sē Pavarsisë të Shqipërisë shteti dhe Kombi Shqiptar janë realitete krejt të ndryshme dhe në antagonizëm interesash.
Kjo ka ardhur jo vetëm për shkak të politikës së Fuqive të Mëdha e interesave të tyre strategjike, prej ekspansionit ushtarak, ideologjik e kulturorë të armiqve historikë të Shqipërisë, por edhe nga fakti se liderët politikë shqiptarë kur kanë arritur të marrin pushtetin, interesat kombëtare i venë kurdoherë në plan të dytë. Disa prej tyre, shpeshherë i kanë shitur, me qellimin e vetëm për të ruajtur sundimin e tyre.
Shteti komb dhe Nacionalizmi, qoftë dhe në trajtën e tij më moderne të Patriotizmit, janē etiketuar si dy armiqtë e përjetshëm e të rrezikshëm nga pushtetarët e shtetarët utilitarë, pragmatistë e të korruptuar shqiptarë. Akoma edhe sot pas një shekulli të Shpalljes së Pavarësisë nga historianët, politilogët, apo nga Akademia e Shkencave, nuk ka asnjë projekt apo strategji për krijimin e shtetit komb, si një e drejtë historike, kulturore, e madje hyjnore e shqiptarëve, popullit më të vjetër, më homogjen të Ballkanit të coptuar në 5 shtete.
Rilindja Kombëtare Shqiptare dhe apostujt e saj: De Rada, Pashko Vasa, Vëllezrit Frashëri e projektuan Shqipërinë e të ardhmes si një shtet komb më një Gjuhë e Flamurë që na la trashëgim Heroi Kombëtar Gjergj Kastrioti (Skënderbeu).
Për ithtarët e ideologjisë m-l dhe asaj pansllaviste, për neootomanistët e sponsorizuar nga Erdogani, e më në fund nga kryepleqtë sorosianë, që përfaqësojnë ndonjë katund me 10 shtëpi pakicash, shqipfolisish jo shqiptarë, rreziku kryesorë na ka ardhë nga Evropa. Pra sipas tyre, Evropa ka coptuar Shqipërinē.
Në vitin 1912 shqiptarët ishin i vetmi popull në Evropë, madje nē planet, tē cilët ishin të ndarë në katër pjesë ( vilajete) që në gjuhën turke d.m.th. shtete. Kjo kishte ndodhur pas ri-organizimit të Perandorisë Otomane në vitin 1864. Shqiptarëve u mohoheshin dy gjërat më të shenjta dhe ekzistencialiste në të njëjtën kohë: Kombësia dhe gjuha.
Pas humbjes katastrofike të Turqisë në betejë me Rusinë Cariste u nënshkrua traktati i Shën Stefanit, me kushte të rënda për Perandorinë e sëmurë të Bosforit.
Lidhja Shqiptare e Prizrenit dhe Platforma e saj politike është përpjekja e parë, e madhe, e suksesshme e nacionalitëve shqiptarë për zgjimin e ndërgjegjes dhe vetëdijes kombëtare dhe ndarjen e fatit të shqiptarëve nga ai i Perandorisë shtypëse Otomane.
Korifejtë e nacionalizimit Pashko Vasa e Sami Frashëri evokuan lashtësinë historike, kulturën dhe aftësinë shtetformuese të shqiptarëve.
Botimi në frangjisht i librit të Pashko Vasës “E vërteta për Shqipërinë dhe shqiptarët” dhe i librit të Sami Frashërit “Shqipëria ç’ka qenë ç’është dhe ç’do të bëhet” i benë të njohur opinionit publik ndërkombëtarë dhe atij të brendshëm, kancelarive të Fuqive të Mëdha se kishte një Komb Shqiptar dhe një çështje shqiptare nga zgjidhja e së cilës do të varej dhe fati i ekuilibrave dhe i paqes në Ballkanin post-otoman.
Poetika patriotike e Anton Zako Çajupit ngriti peshë zemrat e shqiptarëve, preku sedrën e tyre, e zgjoi ndërgjegjen kombëtare .
Vargjet i tij u banë bibël e kuran i qëndresës shqiptare.
“Shqipërinë e mori turku i vu zjarr,
Shqipëtar mos rri po duku shqipëtar,
Musliman e të krishterë jemi keq,
Të ngrihemi që të tërë djem e pleq,
Erdhi dita të ngresh kokë ,të luftosh,
lirinë bashkë me shokë të kërkosh…
Ideologët e Rilindjes Kombëtare Shqiptare dhe Lidhja Shqiptare e Prizrenit, me Platformën e tyre dëshmuan se stërgjyshërit e shqiptarëve ishin mbartës dhe mbjellës te qytetërimeve evropiane dhe botërore dhe se ata i kanë dhanë botës strategët e mëdhenj Aleksandrin e Madh, Pirron dhe Gjergj Kastriotin – atletin e qytetërimit kristian që kritikët e krahasojnë me Karlin e Madh apo Oton që mbrojtën Perandorisë e Shenjtë Romake. Të tjerë e ekujvalentojnë me Frederikun e Madh.
Rilindasit treguan me argumenta se jemi atdheu i simbolit administrativ, Dioklecianit, Konstandinit, çertifikuesit te krishtērimit si fe zyrtare me Ediktin e Milanos, Justinianit – arkitektit Të Të Drejtës Romake. Ata dëshmuan se kemi qeverisur Egjiptin dhe Libanin, dhe se tani ka ardhë koha për krijimin e shtetit shqiptar.
Kongresi i Berlinit ishte para se gjithash një vendim i diplomacisë franceze, angleze, gjermane dhe i Perandorisē së Habsburgëve për t’i shkurtuar kthetrat Rusisë Cariste dhe për të mbajtur me paterica në kembë edhe për pak kohë Turqinë.
Shqiptarët e frymëzuar nga Platforma e Lidhjes dhe të udhëhequr nga ideatorët e saj, nē të katër anët e vendit organizuan beteja te fuqishme per çlirimin e trojeve shqiptare. Aq të pergjakshme ishin këto beteja sa në vitin 1879-1881 lumi i Limit në Plavë-Guci u skuq nga gjaku dhe krenat e të vrarëve rrokulliseshin si gurë në lumê. Heroizmi i trimave shqiptare të udhëhequr nga Ali Pashë Gucia dhe Jakup Ferri i kalon kufijtë e fantazisë Zhylverniane. Ky akt sublim përshkruhet bukur në vargjet lapidare.
” Jakup Ferri mor ku je therrasin malet me piskamë,
Tridhjet krena i ke pre, si bajrak qendron në kambë”.
Aq vetëmohues ishte vendimi, sa Ali Pasha porositë bashkëshorten kur niset për luftë per të mos e lanë fëmijën në djep te bien në dorë të armikut, por ta vrasë vetë.
Ekspeditat ushtarake te Perandorisë Turke shtypën me gjak Lidhjen e Prizrenit. Me dt 21 prill 1881 Lidhja Shqiptare u thye, por heroizmi ishte i pashoq.Populli e rrëfeu me vargjet:
“Në fushë të Kosovës u lidh jezeri,
Haj medet ka mbetë shumë njeri”.
Edhe pse u thyen, pasi beteja ishte e pabarabartë, shqiptarët nuk u demoralizuan, por organizuan Lidhjen e Pejës “Me Besa-Besë” të udhëhequr nga Haxhi Zekë Byberi, si vazhduese e platformës së Lidhjes Shqiptare të Prizrenit.
Homeri i ndjesive shqiptare Gjergj Fishta ka gdhendur me penën e tij këto vargje memoriale.
“Lesho kushtrimin, grishe Rekën,
Del e piqu n’Haxhi Zekën,
Lesho kushtrimin n’Toskë e n’Gegë,
Mblidhnu tok si kokrrat n’shegë”.
Edhe kjo Lidhje u shtyp me dhunë e gjak. Ideatori i saj Haxhi Zeka u vra me pusi,por shqiptarët vazhduan me kryengritje, kuvende e besëlidhje pa u stepur aspak. Dhimbjen për humbjen e tribunëve popullorë e kthyen në forcë për vazhdimin e luftës dhe realizimin e kauzës për çlirimin kombëtar dhe shpalljen e pavarsisë.
Kryengritja kundër xhonturqëve nē vitin 1910 tronditi Portën e Lartë. Kudo u banë pëleshje të përgjakshme. Mund të veçojmë betejat e zhvilluara në Karadak të udhëhequra nga tribuni popullorë Idriz Seferi. Kënga popullore e shpreh me madhështi qëndresën:
“Ka krisë pushka si n’Karadak
Gurë e dru janë la me gjak”.
Kuvendi i Verrave të Llukës vendosi vazhdimin e qendresës dhe rezistencës pa kompromis. Ai lëshoj kushtrimin me betimin;” Liri a vdekje”.
Në vitin 1911 populli i Malësisë së Madhe i udhëhequr nga Dedë Gjon Luli me 6 Prill ngriti ne Deçiç Flamurin Shqiptar për herë të parë pas 500 vjetësh. Udhëheqësit e Kryengritjes hartuan Memorondumin e Gërçes të ideuar nga Luigj Gurakuqi. Populli shqiptar këtij akti heroik i ka kushtuar vargjet refren:
“Kruja e dytë, Vlora e parë,
Ded Gjon Luli flamurtarê”
Në Kuvendin e Taksimit, janar 1912, patriotët shqiptarë u besatuan për vazhdimin e qëndresës.
Në Kuvendin e Junikut 21-25 maj 1912, ishin 250 delegatë nga të gjitha trojet etnike të Kombit Shqiptar që hartuan Platformën e Kryengritjes së Përgjithshme dhe lëshuan Proklomatën e ideuar nga Hasan Prishtina:”Shpëtim e vdekje “.
Kryengritja e Përgjithshme filloj me mbledhjen e 30 mijë luftëtarëve në Ferizaj të udhëhequr nga Hasan Prishtina, Bajram Curri, Isa Boletini, e cila e çliroj Shkupin dhe thirri Kuvendin. Motoja e Kuvendit të Shkupit ishte:”Bashkimi i katër vilajeteve në një shtet të vetëm me kryeqytet Shkupin”. Kjo kryengritje do të kurorëzohej me Shpalljen e Pavarsisë me dt 28 nëntor 1912.
Ideologu i Kryengritjes së Përgjithshme Kombëtare, Robespieri ynë, Hasan Prishtina, ishte thellësisht i bindur se vetëm bashkini i të gjitha trojeve etnike shqiptare në një Shtet e FLamurë të vetëm do tē garantonte jo vetëm tē ardhmen e kombit, por më tej paqen dhe lirinë në Ballkan. Ai ka meritën historike se e projektoi me vizion dhe e qartësi tempullin e shtetit-komb, ashtu si profeti Moisi tokën e premtuar. Ai nuk e pa të realizuar projektin gjenial të cilit i kushtoj jetën.
Vrasja e prijësit, e ikonës së Lirisë dhe Pavarsise së Shqipërisë, ashtu siç ishin vrarë me pusi strategët e kryengritjeve shqiptare Ali Pashë Gucia, Dedë Gjo Luli, Isa Boletini, Çerçiz Topulli, Themistokli Germenji, babai i Pavarsisë Ismail Qemali, Kolë Bojaxhiu, (babai i Nanë Terezës), plaku i maleve Bajram Curri, Robinhudi shqiptarë ,Azem Bejta, pikmeni i Pavarsisë Luigj Gurakuqi, tregon triumfin e skenarëve ruso-serbo-grekë për ta mbajtur të coptuar Shqipërinë.
Kjo dëshmon dhe është tregues i qartë i kontraditës themelore mes politikanëve që qeverisin gjysëmshtetin e krijuar në Konferenën e Londrës 1913, pra Shqipërisë Londineze dhe Shtetit Komb të projektuar nga rilindasit.
Për etërit projektues e themelues të shtetit të ri, Neçartania e Ilia Garashaninit dhe Megalidheja e Kotelist ishin skenaret e kolonizimit sllavë në Ballkan, me regjizorë ustallarët e Kremlinit.
Nuk ishte rastësi që në Qeverinë e Vlorës u përfaqësuan tē gjitha trevat shqiptare dhe u konstruktua si Qeveri Kombëtare. Shpërthimi i Luftēs së Parē Ballkanike dhe Luftës së Parë Botërore e ndërpreu projektin e Qeverisë Kombëtare të Vlorës.
Skenarë të shumtë u organizuan në kurriz të shqiptarëve ,ku spikatin Konferenca e fshehtë e Ambasadorëve në Londër, Protokolli i Korfuzit apo Qeveria e Vorio-Epirit, që kerkonin coptime të tjera nga trungu i Shqipërisë. Përfundimi i Luftës së Parë Botërore dhe krijimi i Mbretërisë Serbo-Kroato-Sllovene ishte rreziku më i madh qe i kanosej Shqipërisë për asimilimin e saj.
Shqipëria mbijetoj falë mbrojtjes dhe qendrimit të palëkundur të Presidentit Amerikan Uillson.
Mendjet diabolike antishqiptare do tē hartonin marrveshje, traktate, projekte edhe në vazhdim kundër Shqipërisë.
Do të veçoj këtu Traktatin e Lozanos për shkëmbimin e popullësive mes Turqisë dhe Greqisë.
Marrveshja Turko-Serbe e viteve 1927 dhe 1952 për ndërrimin e strukturës etnike përmes dëbimit të shqiptarëve dhe kolonizimit të trojeve të tyre banë që 500 mijë shqiptarë, burra, gra dhe fëmijë të braktisin trojet e të parëve dhe të përjetojnë fatin e tmerrshëm nē shkretëtirat e Anadollit.
Traktatet dhe projektet e Çubriolloviçit, e Andriçit, e Dibrica Qosiçit janë të njohura dhe të studiuara në themel dhe thelbi i tyre është asimilimi pjesë-pjesë i shqiptarëve.
Konferenca e Bujanit dhe Lidhja e Dytë e Prizrenit e rikonfirmuan qartazi se vullneti i shqiptarëve është bashkimi i trojeve të tyre etnike dhe krijimi i shtetit-komb si një e drejtë ndërkombtare, e njohur nga Karta e Atlantikut dhe e rikonfirmuar nga aleatët fitues të Luftës së Dytë Botërore Çurçill-Ruzvelt-Stalin.
Por oktapodi vrastar i nacionalistëve vazhdon.
Vrasja e simbolit të qendresës Shaban Polluzha dhe pushkatimi i Prek Calit nga qeveria tradhtare e Tiranës janë epilogu i strategjisë serbo-sllave për shfarosjen dhe asimilimin e shqiptarëve në trojet e tyre në Kosovë, Maqedoni e Mal të Zi.
Nuk ka emër tjetër veç tradhti sjellja e klikës hoxhiste ndaj veprimeve sllave pas perfundimit të Luftës së Dytë Botërore.
Klika hoxhiste vrau e burgosi qindra patriotë shqiptarë, prishi Marrveshjen e Mukjes, heshti ndaj anullimit që i bëri Tito dhe PKJ me Kongresin e AVNOJ-it ,vendimeve të Konferencës së Bujanit për bashkimin e Shqipërisë me Kosovën, heshti për vrasjen e udhëheqesve të kësaj Konference.
Ajo heshti për Masakrën e Tivarit 1945, ku u vranë në mënyrë barbare mijëra nacionalistë shqiptarë.
Klika hoxhiste heshti për debimin nga trojet e tyre dhe therjen në mënyrë çnjerēzore tē mijëra vellezërve çamë në eksodin biblik të vitit 1945.
Diktatura komuniste për 45 vjet, udhëheqja e saj, qeveritarët e majtē të Tranzicionit në mos qofshin direkt pjesë e skenarit antishqiptarë janë thjesht të padenjē për tē mbajtur, jo vetëm postin, por edhe kombësinë dhe stemën e pasaportave të tyre.
Në takimin e Kretës me kasapin e Ballkanit, Millosheviçin, Fatos Nano, atëherë kryeministër deklaronte; Kosova është çështje e brendshme e Serbisë.
Kryeministri Rama eshtë mik i ngushtë e nxënës i zellshëm i Vuçiçit për të zbatuar udhëzimet e tij dhe të gospodarëve të tjerë të Beogradit. Presidenti Ilir Meta në takimet me qeveritarët grekë, atëherë kryetar i Kuvendit të Shqipërisë u përpoq të varrosë çështjen çame, për hir të pushtetit të tij.
Pranë këtij binomi vepron një taborr mediatik dhe opinionist të mirëpaguar. Ata kanë për detyrë përbaltjen e figurave të ndritshme të historisë kombëtare, Gjergj Kastriotit, Nanë Terezes, Rugovës, Kanunit të Lekë Dukagjinit. Ata sulmojnë kulturën tradicionale, menyrën e jetesës, menyrën e tē folurit të gegëve se gjoja nuk bajnë dot shtet etj, etj.
Do ndalem pak kētu, jo për faktin se unë jam gegë. Shikoni sa injorantë të historisë tregohen, sa të vegjël e sa strucë prezantohen. Këta sharlatanë e ardhacakë, të paemër si Mustafa Nano, Mero Baze, çorapja, Lubonja, Plasari, pa përmendur mikun e ngushtë, të dikurshëm të Ramës, të ndjerin Ardian Klosi, të cilin ai e bëri kurban mendojnë se janē qendra e gravitetit dhe se bota sillet rreth tyre. Teuta e Genti, Gjini, Progoni e Dhimitri te Shtetit të Arbërit,Gjergj Balsha ,Gjergj Kastrioti ,e së fundmi Ahmet Zogu nuk paskan ditur të bajnë shtet pa u konsultuar me këta Monteskje të mëdhenj.
Dikur Noli i madh shkruante:
Ku e lamë e ku na mbeti
Vaj vatani e mjerë mileti.
Ka ardhë koha që të çlirohemi nga këta makiavelë që na kanë mbërthyer si oktapod, të çlirihemi nga pushtetarët dhe shtetarët panternalistë, këta zhurnalistë komercialë politikë dhe të bashkojmë potencialet intelektuale për hartimin e Platformës së Përbashkët, që realizon ëndrrën shekullore që kombet tjera e kanë kryer me kohë.
Bashkimi ban fuqinë, e fuqia drejtësinē. Shqiptarët kanë tashmë elementët themelorë për të realizuar ëndrrën e kahmotshme nacionale, Shtetin-Komb. Kemi Gjuhën, Flamurin, Të Drejtën Historike, Të Drejtën Hyjnore. Bekimin e vetë Zotit. Na lipset unifikimi i qendrimit. Mesazhi i thuprave të Gjergj Kastriotit tingllon edhe sot shumë kuptimplotë.
Lufta për çlirimin e Kosovës thirri nën armë të gjithē shqiptarët me devizën; “Një Komb-Një Qendrim”. UÇK-ja mbështetur nga NATO-ja mundi makinerinë ushtarake te Çengis Khanit të Ballkanit, Millosheviçit.
Serbia kapitullij dhe pranoj Marrëveshjen e Kumanovës.
Në Rambuje u nënshkrue Paqja dhe u zgjodh pikërisht vendi simbol i armëpushimit të Luftës 100 vjeçare të Francēs me Anglinë.
Gjatë kesaj periudhe 30 doktorrë shkencash u shpallen nga Akademia e Shkencave Serbe, se sulmonin shqiptarët si rracë e shëmtuar, pa kulturë shtetformuese, baritorë, shtegtarë, arkitektë të ndertimit të mullarit të barit dhe si faktmbledhës të ndertimit të tualetit në natyrë dhe se ata ishin autoktonë dhe shqiptarët të ardhur, zaptues.
Akademia e Shkencave e Shqipërisë u tregue e pazonja për t’u vërtetuar serbēve se ata janë ardhacakë, pasardhës të hordhive të Atilës dhe se ata janë shtegtarë dhe e ndezin zjarrin në mes të shtëpisë pa oxhak. T’u sillte në vëmendje se shqiptari Kara Gjergji (themeluesi i Dinastisē së Karagjergjoviçëve) kishte kontribuar për autonominë e Serbisë dhe kur u çertifikua autonomia në vitin 1868 më shumë kishte banues shqiptarē se serbë.
Edhe sot akrobacitë e Serbisë me Zajednicën dhe Prilluzhën po përpiqen që të ruajnē ndikimin mbi Kosovën, por kjo ëndërr është e shuar përgjithmonë.
Shqiptarëve ju desh tē rreshtohen në luftë pēr tē drejtat universale tē vellezërve tanë në Luginēn e Preshevës, aty ku është nyja gardiane e shqiptarizmit.
Pas shumē betejash me Serbinē u ulën nē bisedime per nënshkrimin e Armēpushimit,por pikërisht ditën e nënshkrimit të paqes serbët vranē në pabesi, me pusi komandanin e luftës, arkitektin e paqes, Ridvan Qazimi ( Komandant LLeshi)
Mesazhi i Skenderbeut u jetēsua në luftën e shqiptarëve të Maqedonisë.
Mijëra shqiptarë nga të gjitha trojet shqiptare u mobilizuan në këtë luftë të shenjtë dhe e detyruan Qeverinë Maqedonase të nēnshkruaj Marrëveshjen e Ohrit. Sot si rezultat i bashkimit të shqiptarëve ata kanë kryetarin e parlamentit. Me forcën e tyre shqiptarēt e Maqedonisë detyruan Qeverinë Maqedonase ta njohē Pavarsinë e Kosovēs.
Shqiptarët kanë kontribuar në Kryengritjen e Greqisë, madje kanë qenë truri udhëheqës i saj. Marko Boçari, Kolokotroni, Foto Zhavella, Laskarina Bubulina qenē strategët organizatorë të luftës për çlirimin e Greqisë deri në Shpalljen e Pavarsisë. Qeveritë greke jo vetëm nuk qenë kurrë mirënjohëse, por nuk hoqën dorë nga synimet shoviniste për copëtimin e Shqipërisë.
Shqiptarët në Mal të Zi janë përballur në historinë e tyre me shumë pushtues. Ata janë farkëtuar në kudhren e qendresës, kanë pērjetuar luftërat më gjakatare, por dhe torturat më çnjerëzore si kryqin e kuq të skuqur në shpinē për t’u konvertuar nè ortodoksë malazezë. Ata kanē qëndruar me stoicizëm e nuk janë dorēzuar kurrë.
Në historinē e re ata u banē percaktues me votēn e tyre pēr shkëputjen e Malit të Zi nga Serbia. E detyruan qeverinë malazeze të njohë Pavarësinë e Kosovës. Asgjesuan grushtin e shtetit nga ruso-serbët dhe shpëtuan nga marrja peng kryeministrin e vendit, Gjukanoviçin. Vota e shqiptarëve përcaktoj kahjen pro-përendimore të Malit të Zi dhe antarësimin e tij në NATO.
Çështja Çame, dega e thyer por jo e tharë e lisit kombëtar shqiptarë, është shtruar për zgjidhje. Ajo tashmë është kryefjalë dhe kallxues i bisedimeve të kancelarive perëndimore.
Pas kësaj analize antropologjike arrihet në konkluzionin se shqiptarët janë në zenitin e tyre.
Mirëpo sa herë që shtrohet për zgjidhje çështja shqiptare, dmth bashkimi i tyre në një shtet të vetëm, pra krijimin e Shtetit-Komb, qarqet antishqiptare të udhëhequr nga Kremlini organizojnē skenare ogurzeza pēr destabilizimin e Ballkanit dhe sabotimin e kauzēs së shqiptarëve, realizimin e shtetit komb.
Pengmarrja dhe mbajtja në Francë në mënyrë të paligjshme me fletë-arrest të një etniteti Serbi-Mali i Zi që tashmë nuk ekziston si subjekt i të drejtës nderkombtare të ish kryeministrit, komandantit të Rrafshit të Dukagjinit, simbolit të Luftës së Kosovës, z. Ramush Haradinaj, synonte destabilizimin e Kosovēs dhe krejt Ballkanit.
Adem Jashari dhe Ramush Haradinaj janë binomi udhëheqës i Luftës së Kosovës. Pasi kishin ekzekutuar Adem Jasharin bashkë me familjen, pas shumë vitesh u organizua ky skenar për eleminimin politk, pse jo fizik të z. Haradinaj. Falë mbështetjes e protestave popullore gjithëkombëtare dhe mbështetjes së Amerikës, aleatit tonë tē përhershëm, ky skenar mbeti në letër.
Tentativa e dytë pēr destabilizimin e Ballkanit ishte grushti i shtetit në Mal tē Zi dhe marrja peng e kryeministrit Gjukanoviç. Falē shqiptarëve dhe Amerikēs dhe ky skenarē dështoi.
Skenat e tmerrshme në tempullin e ligjeve në Parlamentin e Shkupit janë dëshmia mē autentike sē çfarē mund tē projektojnē mendjet diabolike pēr të realizuar qellimet e tyre kriminale. Pasi deshtuan në organizimin e vrasjes se Ali Ahmetit,skuqen Parlamentin me gjakun e deputetit Zijadin Sela. Me gjithë dhunēn e pashoqe, Gruevski me shokë i mbështetur nga Kremlini, dështuan, nuk e ndalēn dot konstituimin e parlamentit dhe zgjedhjen e Telat Xhaferit kryetarë të tij..
Përpjekjet pēr ta eliminuar nga skena politike Partinë Demokratike të Shqipërisë duke ju imponuar që ta lanë jashtë procesit zgjedhor dhe projektimi i vrasjes së liderit të opozitës, z. Lulzim Basha, ishte epilogu i këtij skenari gjakatar qē dēshtoj falē mprehtēsisē politike, intuitës intelektuale, vizionit perëndimorë tē kryetarit të PD-së, z. Lulzim Basha, i cili me mbështetjen e Amerikës i la regjizorët e Kremlinit me gisht në gojë, Presidentin Ilir Meta dhe Kryeministrin Edi Rama me dopio gjashtën nē dorë si aktorë të këtij skenari.
Ky elaborim modest pranon kauzën shqiptare tê shtetit komb si aksiomë.
Bashkimi i shqiptarëve eshtë i pashmangshëm.
Endrra jonë nacionale e kahmotshme do të bëhet realitet.
Repubika e Re panshqiptare po lind si faktor paqje e stabiliteti i Ballkanit.
Shteti komb, Republika e Re panshqiptare, është demon për pushtetarët, shtetarët pragmatistë, utilitarë, për qeveritarët e korruptuar, për politikanët e hipotekuar tek qarqet antishqiptare që po projektojnë Jugosllavinë e re.
2. SHTETI KOMB, FINALIZIMI I ËNDRRËS TONË NACIONALE
Platforma për jetësimin e tij, domosdoshmëri historike.
Gjuha, territori, historia e kultura janë elementët bazikë që e identifikojnë shtetin komb, apo shtetin nacional sipas përkufizimit perëndimor.
Kongresi i Manastirit ka meritën historike pasi krijoi Alfabetin Shqip dhe e identifikoi Shqipërinë para Evropës dhe botës si një komb kulturor. Me zgjedhjen e shkronjave latine, korifenjtë e kulturës kombëtare i treguan Perëndimit se Shqipëria është një popull me kulturë e histori thellësisht evropiane dhe se janë fara dhe rrënja e qytetërimit evropian. Ata dëshmuan se orientimi i tyre kulturor dhe politik drejt vlerave të civilizimit perëndimor është jo vetëm domosdoshmëri ekzistenciale, por dhe mënyra më e sigurtë për t’u shkëputur përgjithmonë nga kthetrat e Perandorisë Otomane dhe të asaj Ruso -Sllave. Gjuha, si simbol themelor i një populli, është faktor kohezioni vetëm atëherë kur ajo shërben për unifikimin e të gjitha teksteve që nga Abetarja e deri tek literatura universitare e ajo akademike. Një tekst i Abetares për të gjithë femijët në hapësirën etnike shqiptare është alfa e betejës për ta bërë sistemin arsimor mbarëkombtar, një gurë themeli dhe premisë të sigurtë për të ardhmen e brezave që vijnë.
Kuvendi famëmadh i Arbrit i vitit 1703, i mbledhur nën kujdesin e Papës shqiptar Klementi Xl Albani, është jo vetēm djepi i Rilindjes Kombëtare, por është interpret i dēshirës së flaktë të arbërorëve për ta mbrojtur gjuhën e kulturën e vendit të tyre. Hapja e seminareve dhe kolegjeve në zona të ndryshme me vendim të Kuvendit historik të Arbërit, ku mësimi jepej shqip dhe me tekste të unifikuara, na tregon jo vetëm mashtrimin trashanik e kriminal që historiografia komuniste e dirigjuar nga qarqet antishqiptare sllavo-greke, ka bërë për moshën e gjuhës shqipe, por edhe diçka tjetër themelore, kujtesën tonë historike dhe se jemi tre shekuj prapa së veni nē jetē Projektin e stërgjyshërve tanë. Një sistem i unifikuar i gjuhës e shkollës shqipe do të thotē që fëmijët, nxënësit dhe studentët në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Mal tē Zi, Luginë tē Preshevës, të kenë nē duart e tyre një tekst mēsimor, të kenë të drejta e kritere të njëjta për të hyrë në universitetet tona dhe diploma të barazvlerëshme në të gjithē hapësirën shqiptare. Njësoj si për universitetet publike ashtu edhe për ato private. Kualifikimet pasuniversitare, doktoraturat e gradat shkencore duhet te jepen sipas një sistemi të njësuar nacional.
Bashkimi shpirtëror i kombit me një Projekt Nacional i paraprin Bashkimit Politik dhe Ekonomik. Ai pregatit terrenin dhe shërben si gurë-themel i Shtetit-Komb. Trashëgimia kulturore dhe historike janë një e të pandara për të gjitha trojet etnike ku banojnë shqiptarët. Këtë na tregon më së miri folklori, etnografia e së fundmi historia e arkeologjia e epokës ilire, parakristiane dhe e mesjetës së hershme.
Dëshmi të pakundërshtueshme, historike dhe shkencore tregojnë se të Parët tanë kanë patur jo vetëm hemogjenitet përsa i takon gjuhës, mënyrës së jetesës, riteve, dokeve e zakoneve të dalluara qartë nga popujt e tjerë të Ballkanit dhe Evropës, por dhe një civilizim tē shkallës më të lartë.
Shqiptarët ndodhen sot përballë kërcenimit serioz të kuartetit antishqiptar Moskë-Ankara-Beograd-Athinë. Në këto qendra përpunohen taktikat e hartohen strategjitë për të groposur njëherë e përgjithmonë kulturën e vjetër shqiptare dhe kujtesën tonë historike.
Shkatërrimi apo tjetërsimi i monumenteve të lashta dhe autentike shqiptare, duke përfshirë edhe ato të kultit, përpjekja për të përvetësuar figura të shquara Iliro-Dardano-Arbërore dhe për t’i etiketuar ato si sllavo-greke, e së fundmi edhe përpjekja donkishoteske për t’u marrë shqiptarëve Eposin Kombëtar, trashëgiminë Ilire, Gjergj Kastriotin, Migjenin apo Nanë Terezën vërtetojnë katërcipërisht këtë teoremë.
Këto fakte dëshmojnë se siç jemi të ndarē në pesē shtete me qeveri tē paafta e të korruptuara, me akademi të shkencave që flejnë gjumë, akoma nuk e kemi krijuar nëse shprehemi nē gjuhën ushtarake mburojën raketore kundër armiqve tanë historik.
Ka 15 vite që Unioni Artistik i Kombit Shqiptar, si institucioni më i rëndësishëm i kulturës kombëtare shqiptare, vepron nē të gjithë hapësirën etnike të Kombit Shqiptarë për të promovuar artin tradicional, folkun, këngën, vallen, etnografinë si pasaportë autentike, si ADN-në e Kombit tonë. Festivalet kombëtare, spektaklet, koncertet tematiko-patriotike janë organizuar nën moton: “Një Komb, Një Kulturë-njē Gjuhë- një Flamurë-një Histori-një Atdhe dhe së fundmi në Plavë-Guci: “Një Komb – Një Shtet.
Këto manifestime janë kthyer në referendume artistiko-qytetare dhe se Unioni Artistik i Kombit Shqipëtar është laborator i Platformës së Unifikimit të Kulturës Kombëtare, pa diskutim mund të quhet “Parlamenti Shpirtëror i Kombit”.
Ky konstatim më vjen natyrshëm për shkak se është i shtrirë me aktivitete të rëndësishme në mbarë hapësirën shqiptare dhe se ka si lidershqip ajkën e artit shqiptar.
Mesazhet e tij kanë qenë domethënëse për kohën dhe iu kanë paraprirë zhvillimeve politike. Mesazhet a artit janë të fuqishme dhe se futen aty ku nuk futet dot politika dhe diplomacia.
Kombi jonë nuk përcaktohet tek kombet dinastike apo kombet politike, por tek kombet etno-kulturore, prandaj jetëgjatësia dhe shpëtimi nga asimilimi gjatë sagës së gjatë i dedikohet kulturës tone.
Nëse i referohemi historisë së bashkimit të Gjermanisë aspak më shumë nuk ka kontribut Bis Marku se sa Gëte për realizimin e ëndrrës sē popujve gjermanikë.
Profeti Muhamed na mëson se: “jetëgjatësia e një populli varet nga jetëgjatësia e trashëgimisë shpirtërore të tij”.
Nëse qindra-mijëra artistë të Unionit Artistik të Kombit Shqiptar i bien kryq e tërthorë Atdheut me diplomaci artistike e art diplomatiko-politik, ashtu si Shën Pali Ilirikumit për tē përhapur Ungjillin e kulturës tonë kombëtare, qeveritarët e ministrat e korruptuar me anë të marionetave të tyre t’i mbyllin dyert kur ju paraqet projekte madhore të kulturës kombëtare të kuvendeve të këngëve, të valleve shqipe. Ata shkojnē mē tej duke u bërë barrikada e parë për të dëmtuar e asfiksuar trashëgiminë kulturore.
Projektet kombëtare, festivalet folklorike dhe strategjia afatgjatë për të zbuluar e promovuar breza të rinj artistësh kërkon bashkëveprim mes qeverive shqiptare dhe mbështetje financiare e logjistike.
Ka më shumë se një dekadë e gjysëm që është shembur muri mes shqiptarëve dhe asnjë festival kombëtar i folklorit i mbështetur nga qeveritë e Prishtinës dhe të Tiranës nuk është bërë e me gjasa as nuk mendohet të zhvillohet në Prizeren apo Prishtinē, për të mos folur për Shkupin, Mitrovicën, Preshevën apo Ulqinin. Këto treva të shquara kulturore e historike të Kombit tonë kanë të drejtē të ngrenē pyetjen: -Përse Shqipëria Nanë na sheh me syrin e njerkës?! Çfarë bën Qeveria e Kosovës? Cilat janë frytet e takimeve pompoze dhe sfilatat qeveritare Tiranë-Prishtinë? A ka diplomaci kulturore mbarëkombëtare?!
Është paradoksale fakti që Shqipëria, një nga vendet me trashëgimi kulturore ndër më të pasurat e të vjetrit e Evropës krahas asaj (Greko-Romake), ka buxhetin më tē ulët nē kontinent në raport me XHDP-në për kulturën e vet kombëtare.
Hap tjetër i rendësishëm i Platformës së Shtetit-Komb është hapësira e lirë ekonomike, krijimi i komunuellthit ekonomik shqiptar. Politika të unifikuara të zhvillimit, të sigurisë kombëtare dhe të diplomacisë. Akoma me barriera doganore, me politika reciprociteti, në kufirin shqiptaro-shqiptarë.
Mendoni kur Princ Dhimitri i Shtetit tē Arbërit 800 vjet më parë bënte tregti të lirë me Raguzën dhe i merrte në mbrojtje në territorin e vet.
Kjo ka ndodhur dhe dy shekuj më vonë me Gjon Kastriotin dhe djemtë e tij, të cilët u zotoheshin venedikasve se do t’i mbronin dhe do të paguanin çdo dëm që pësonin në territorin e tyre.
Njē komunuellth shqiptar ekonomik duhet t’u japë garanci bashkëkombasve se nuk do t’u shfaqet si makth trau i doganave apo taksimi i dyfishtë. Hapësira e lirë ekonomike për të dhanë frytet e saj kërkon në rradhë tē parë lëvizjen e shpejtë të mallrave e sherbime me shpejtësi në hapësirën panshqiptare.
Kjo ndodh vetëm atëherē kur tē financohen projektet e mëdha të infrastructures: Rruga e Arbrit, Korridori Adriatik-Alpe, lidhja e porteve shqiptare me rrjetin hekurudhor të Kosovës, një rrjet i unifikuar i energjisë. Këto janë investimet strategjike pa të cilat shqiptarēt nuk mund tē pretendojnë tē hedhin bazat ekonomike.
Siguria kombëtare e diplomacia e përbashkët janë pjesë e rëndësishme e Platformës së Shtetit-Komb. Përtej slloganit: ” Një Komb-Një Qendrim” qeveritë e Tiranës dhe të Prishtinës duhet ta kuptojnë se FSK dhe ato të ushtrisë në Shqipëri duhet të trajtohen njësoj, tē shkollohen në njē akademi e me një program të vetëm. Të kenë të njëjtin sistem gradash dhe të njëjtën strategji të përbashkët në luftën kundër terrorizmit apo kundër rreziqeve që vijnë në mbarë hapësirën etnike shqiptare nga fqinjët shovinistë.
Politika e Jashtme ka qenë nyja gardiane e shtetit shqiptarë për 100 vjet. Çlirimi i Kosovës ka sjellë një realitet të ri, të cilin u detyra ta njohë edhe presidenti serb Vuçiç. Është koha tē presim me shpatën e drejtësisë këtë nyje të djallit. Shqiptarët duhet t’i flasin Botës me një gjuhë. Diplomacia duhet tē jetë mbarëkombtare.
Shqiptarët nga komb etno-kulturorē duhet të bēhen komb politik. Ka ardhë koha që ata të kenē Shtetin Komb.
Një mik i madh i shqipëtarëve, ish-ambasadori i Amerikan në Kosovë, Willam Wolker, në 20 vjetorin e spektaklit “Mirë se vini në Alpe” dhe në Festivalin e Dytë Kombëtar: “Kënga dhe Vallja Shqipe na Bashkon” tha: “Unë nuk i ndajë shqiptarët të Shqipërisë, të Kosovës, të Maqedonisë, të Çamërisë, të Malit të Zi, të Luginës sē Preshevës. Shqipëtarët janë Një dhe kanē Një Flamur.
Po e mbyll këtë opinion timin duke apostrofuar faktin se këto manifestime kulturoro-artistike u organizuan nga Shoqata “Alpet Shqiptare”, Shoqata “Maja e Karafilit”, me mbështetjen e Unionit Artistik të Kombit Shqipëtar në trojet e Ali Pashë Gucisë dhe të Jakup Ferrit, në Vuthaj, Plavë-Guci me dt. 30-31 korrik dhe 1 gusht 2017.
AZGAN HAKLAJ
