Mimoza Erebara
“-Unë jam mur i lartë!
-Ti je mur i lartë, por unë të heq gurin e fundit!”
“Shkëlqimi dhe rënia e shokut Zylo”- Dritëro Agolli

Në historinë e politikës botërore nuk kemi dëgjuar që politikanët e karrierës të jenë edhe artistë profesionistë. Sigurisht me përjashtime të rralla, kujtojmë rastin e ish Presidentit Amerikan, Regan. Nuk ka ndonjë pengesë profesioni në zgjedhjet e kandidatëve të politikës aktive, ata mund të jenë nga fusha të ndryshme të jetës dhe mund të jenë të suksesshëm ose edhe më të suksesshëm se sa të tjerë profesionistë. Pra, receta nuk ka. Por vetë koha dhe historia kanë përvijuar një lloj profili i cili qëndron tepër larg të qenurit artist. Kujtojmë që fjalën e kemi për ata politikanë që synojnë liderin. Në pamje të parë dhe nëpër tekste të ndryshme nganjë herë e gjejmë q edhe një etiketim pë r politikanë t sikur janë regjisorë të një shfaqjeje të madhe, reale. Por ky ë shtgë thjesht një konstatim që cek vetë m anë n e jashtme, dukjen dhe nuk ka të bë jë fare me thelbin dhe vizionet e strategjitë , taktikat, programet që duhet të ketë një politikan.Në të vë rtetë ky profesion kë rkon një fokus të vecantë . Besohet se politikanë t janë njerë z vizionarë , pra që janë në gjendje të revizionojnë teori politike, politika ekonomike, juridike etj. Kjo do të thotë që kanë objektiva të qarta dhe rrugë po aq të qarta drejt që llimeve të shenjta e sublime- populli dhe përparimi I tij patjetë r që pë rbë n një që llim sublim e të shenjtë .[Pra ata kanë disa vecori të vecanta që pjesa tjetë r e popullsisë , qofshin edhe intelejtualë t, nuk e kanë . Ndaj edhe vihen në kryre të punë ve! Por cfarë ndodh aktualisht në politikë n shqiptare? Pë r të mos listuar emrat e të gjithë artistë ve politikanë do ndalem vetë m në dy prej tyre: Ismail Kadare dhe Rexhep Qosja. Të dy shkrimtarë të njohur( kë tu nuk do të komentojmë se si janë të njohur por thjesht e pranojmë si një nga faktet), të letrave shqipe, të dy studiues të mirë filltë të kë saj letë rsie,të dy autorë që pavarë sisht se kanë punuar në vende të ndryshme dhe në kushte të ndryshme pë r cudi bashkohen në një pikë : sa herë që fillojnë të ngatë rrohen drejtpë rdrejtë në politikë jo vetë m që ngatë rrohen keqas, por hedhin në popull deklarata të dyshimta dhe të rrezikshme.Vec kësaj ë shtë edhe një e përbashkë t tjetë r e tyre që janë gjithnjë të vonuar me veprimet që ndë rmarrin, veprime krejt vetanake, besoj, në rastin më të m irë .Pë r të dy vlen të thuhet se ata nuk janë pjesa më e rë ndë sishme e debatit politik, por më e zhurmshmja.Më e zhurmshmja sepse që të dy e kanë edhe një pikë tjetë r të pë rbashkë t : ekstremizmin e bazuar në perversitetin e lakmisë së madhë shtisë absolute. Diktatura komuniste-titiste-enveriste, nuk ka brirë por vepron pikë risht pë rmes kë tyre instrumentave të cilë t në vetvete janë diktatorë , madje të egë r fort.Zhurmë n aq të nevojshme në rrugë n drejt lavdisë ata pë rpiqen ta arrijnë vetë m pë rmes kë saj diktature të zbatuar në vetvete dhe pë r vetvete rigorozisht.Por në kë të më nyrë ata janë ngritur vë rtet si një Titanik, por në të një jtë n kohë pa e kuptuar kanë ngritur shumë herë më shumë Ajsbergun e vet. I cili vetë m sa ka filluar të duket mbi sipë rfaqe! Cdo artist kur krijon pë rvec faktit që janë shtysat e brendshme, pasionit të tij, dë shirë s pë r të thë në dicka, një mesazh pë r njerë zimin, pë rvec konfirmimit publik të dashurisë (osejo!) pë r venlindjen dhe dë shirë n (ose jo), pë r pë rparimin gjithnjë e më të lartë të saj dhe të popullit të vet, ka edhe dë shirë n legjitime të afirmimit vetjak të vlerave që ai mbart. Dhe mendon se sipas më nyrë s së tij e plotë son, ose në se nuk e mendon kë shtu, atë herë nuk ka alternativë tjetë r pë rpos të mendojë që duhet pë rpjekur më shumë sepse nuk I ka thë në të gjitha , por edhe në së ka thë në dicka nuk e ka thë në të plotë . Kjo në fakt ë shtë edhe shtysa që e con një artist pë rpara në artin e vet. Frika që të thotë denjë sisht qoftë edhe një mendim gtë qashtë r si një foshnje dhe të urtë si një plak. Ë shtë një që ndrim që I ndan artistë t e vë rtetë nga pseudoartistë t. Dhe ndodh ajo që nuk duhet të ndodhë : kjo lakmi e ethshme pë r superlavdi kthehet në një simbol identiteti në opozitë me ata të cilë t nuk e ndajnë me ta, një lloj supermacie mbytë se shpirtë rore prej së cilë s ata vshtrojnë të gjithë ata që nuk janë dakort, si kolegë t, artistë t e tjerë shë rbyesit e pë rjetshë m, po ashtu edhe të paepurit, apo “armiqtë ”. Në kë të më nyrë ata kanë ndë rtuar botë n e tyre, që nuk ë shtë bota e shumicë s. Një botë ku raportet e ndë rsjellta janë të keqpë rdorura . Bota në të cilë n jetojmë kë rkon me ngulm që respekti reciprok të zë vendë sojë mosbesimin reciprok.Në botë n e Kadaresë dhe të Qoses ky raport ë shtë ndryshe: në botë n e tyre respekti reciprok ë shtë zë vendë suar me mosbesimin reciprok, mosbesim që fillon nga (mos) njohja e vetvetes dhe e vlerave reale të saj. Fakti që të dy pë rfshihen në politikë n aktive me vonesë deklaratat e tyre ë shtë një në listë n e gjatë të fakteve të tjera që tregon pikë risht kë të mosbesim dhe sigurisht edhe frikë nga mosnjohja e vetes. Etja e zhurshme pë r t’u bë rë pë rfaqë suesit e ngritjes në kë mbë të traditave e sfidave të vjetra I kthen padashur në rolin e fë mijë s së zë në në faj.Dhe gjithnjë sikur fë mija ata “HARROJNË !!!”.Pë r të bë rë të një jtin “gabim”. Por fë mijë t janë fë mijë , ndë rsa autorë t tanë nuk janë . Madje do të fyehishin rë ndë nga një pë rcajktim i tillë . E në të vë rtetë i fyer i vetë m ë shtë publiku, ë shtë populli që I lexon