MOS E SHISNI SHTËPINË E VJETËR

Nuk rri më askush atje.
E mbledhur kruspull, tek një pallat i plakur gërmuq,
Ku tjegullat kërcasin e thyhen përditë,
Sa herë mbi to kalon, si një mace, ndonjë copë mjegull a larë dielli.
Më duket se është mbledhur shtëpia e vjetër,
Tutluar e bërë sa një grusht,
Shtëpia fillikate, zvogluar sa më s’ka,
Bërë si plakat e vetmuara,
Që tremben nga rrufetë e shirave të vjeshtës.
Mbi çatinë e laskaruar,
Akoma mundohet të mbledhë valë antena garravaqe
E një televizori që ka dhënë shpirt prej vitesh.

Nuk ka njeri brenda prej kohësh.

Zilja e derës nuk cingëron më, është fikur,
Teksa nëpër brinjët e hapura të portës së mjerë,
Fishkëllen era e tërbuar, si vajtojcë dimri.
Diku në mur, varur në gozhdën e ndryshkur,
Fëlterja e vjetër e gështenjave dhe tepsia e shegëve dhe hurmave.
Librat dhe kapakët e bibliotekës i ka brejtur mola,
Ndërsa në qosh kotet soba me drurët e fikur, (dikur drurë të kuq),
Ku sipër saj gërhiste lehtë ibriku i qajit që ziente.
Karriket e shtrembëruara prej artritit, lëngojnë e vajtojnë,
Sa herë që mbi to kërcen macja e vogël e lagjes.
Pak më tutje shtretërit e butë
Që flenë prej kohësh poshtë qarqafëve të pluhurit,
Ndërsa në bufe, gotat dhe filxhanët,
Vazhdojnë akoma të nusërojnë për miqtë.

Dremit shtëpia e mjerë,
Por mos e shisni të shkretën!

Se akoma nëpër të sillet, si një shall i lehtë ngjyrë tjegulle,
Ajri i butë që mbështillte nënën time,
Si titrrimi i makinës së shkrimit
Bubrron nëpër shtëpi vështrimi i ftohtë e i prerë i tim eti.
Ndjej që akoma lodrojnë e hidhen përpjetë nga gëzimi
Ditët kur vinte M. dhe puthej me mua.
Ndërsa në qosh rrinë kruspull, këngët me kaqakë të gjyshes sime,
Që i këndonte gjithë hare dhe pastaj qante.
Ermojnë kudo, muresh, velenxash, skutash,
Erërat e reçelit të sapo bërë, aromat e gjellëve të drekës,
Shurupi sajuar me trendafila,
Dollapi i kafesë që piqet ngadalë cingëron vajtueshëm,
Ndërsa në qosh të ballkonit, më duket se akoma sjell baltë për folenë,
Dallëndyshja, që s’di se përse, por më duket prej Shiroke.
Si në ëndërr, në telin e parvazit, vazhdojnë të tunden petkat e holla
Që presin për t’u tharë.

Nuk e shisni dot shtëpinë e vjetër,
Me gjithë këto gjëra që ka brenda.

TI QAVE

(Frederik Rreshpjes)

Motivet me shirat e verbër të Shirokës,
Mjegullat hollake të shkurtit,
Dhe gjurmët vocërrake të të dashurës, që s’e pate kurrë,
(Krejt ashtu, si macet e vogëla,
që lodrojnë mbi tjegullat e shtëpive të vjetra),
Kërcyen e ranë brenda teje,
Ranë në pellgun e madh të një ofshame,
Bash atje,
Ku klithte dhe përplitej dëshira jote për ta shkruar një këngë.

Nuk mundeshe më,
Dhe qave.

E krejt i drobitur, lodhur prej motivesh,
E tunde dorën tënde të zbehtë,
(Si flaka e një kandili, që shuhet mesnatës ngadalë),
Dhe thirre vdekjen.

E thirre,
Që, në gjoksin që s’të këndonte dot më,
Vdekja të të vinte një kyq,
Mbi shpinën e kërrusur, (mbështjellë me kapotën e vjetër),
Një kryq.

Në qiellin e cfilitur të shtatit tënd ,
U mbyll njëherë e përgjithmonë,
Shtegtimi pa krahë
I lirikës së fundit.

Ferrat e idhëta, rreth vorrit tënd,
Natën
Dëgjojnë një zë lutje.

AJO GRUA

Nuk e di se nga telat e cilit ballkon,
Era fluturoi,
Këmishën e natës së një gruaje.

Sillet mbi lagje këmisha e bukur e saj,
Bën ojna në ajër, përdridhet, gjasmon,
Sikur vallëzon.
Dridhet këmisha maje pemëve,
Si një trup që bën dashuri,
Dhe pastaj kalon pranë dritareve,
Duke zgjuar nga gjumi i thellë gjithkënd.

Ç’trup të ngrohtë ka mbajtur brenda vetes ajo këmishë,
Ç’hire, ç’afshe të bukura,
Tundime të lehta,
Klithje të mbytura kënaqësie
“Ohe” të pa zë?
Por unë
S’kam nga t’ia di netët,
Kësaj këmishe të hollë nate.

Sillet, përvidhet e përdridhet në ajër,
Këmisha lakuriqe e një gruaje,
Mbi mëhallë fluturon.

Trupi i gruas së panjohur,
Diku, në ndonjë dhomë,
Sheh ëndërra të bukura tek fle,
Dhe supeve patjetër ka ftohtë.