Remzije Zekolli

                 Koha ikën. Ky është fati ynë, të cilin, ndonjeherë, nuk e kemi  në dorën tonë, por rrethanat na dhurojnë kahje krejt tjetër. Ndoshta më mirë është kështu.

Gazmend Freitag.

Ashtu, i heshtur, e mbështeti dorën në dritare, shikonte  fluskat e borës që ndonjëherë formonin peisazh në xhamat e dhomës së tij. Kjo pamje theu  heshtjen që mbretëronte në atelierin   e tij.  Në ditët  plot acar mendja i shkoi te largimi nga vatra  e tij që kurrë s’e kishte dëshiruar. Pa dashur hyri në një luftë mendimesh që e tretën larg e më larg. Mbylli sytë për një çast.  Para syve kaltrosh,  i doli fshati i tij,  Pataqani  i Poshtëm, ku kaloi ditët më të lumtura në jetën e tij. Parafytyroi  shpatin plot gjelbërim, të cilin dy herë në ditë  e shihte duke shkuar në shkollë. Kënaqej tek shihte natyrën e mrekullushme. Si një ëndërr mahnitëse u shfaq  lugina ku lozte me shokët e lagjes. Iu parafytyrua vreshta me rrush të cilin e hante me ëndje të madhe.

Kishte kohë që ishte larguar.  A thua si do dukej tashti? Ende i bëhej se dëgjonte këngën e bilbilit që ia thoshte në degët e mollës, në kopshtin e tij.

Mbrëmjeve  shqetësimi  arrinte kulmin e tij helmues. Nuk kishte asnjë  mik afër  të qante hallin.  Ëndrrat  dhe dëshirat i silleshin në kokë. Gota me verë  të kuqe shpesh e shoqëronte e dhembja assesi të qetësohej, disi u bë mikja e tij.

As mëngjeset s’i gjasojnë atyre të dheut tim. Këtu çdo gjë duket si një lule me xhemba.

Vitet kalonin. Pëlhura mbeti në vekun e gjyshes fisnike pa e pikturuar portretin e tij të fshehur.  Hiri i kullës stërgjyshore e ndiente mungesën e birit të vet, i cili  ia ktheu  shpinën asaj dhe mori botën në sy.

Në dhe të huaj, në secilën  stinë plakja, lodhja e mërzia,  bëhen më të fuqishme. Këtë peisazh dhembjeje  s’kam forcë ta qes në  penelin tim. Sepse si një mjegull humb në hapsirë. Nuk mund  ta zë hapin e saj. Po ikën  shpejt. Aq më mirë sepse s’dua ta kujtoj. Ajo më vie pas  si një hije, të cilën asesi ta zë. Më duket si një fantazmë që po më ndjek.

Unë dhe hiri, assesi të gjejmë shtegtim. Unë  dua të kthehem te guri im. Mjegulla më futi në rreth si gjarpri gjahun e tij të pafajshëm. Kisha besim se  dielli do të lind përsëri. Rrezet e tij të arta larguan mjegullën tinzare që përpiqej ta humbte pa gjurmë. Më mirë se çdo kush ta  njoh dhembjen tënde,  që të përvëlonte  në zemër e të ndiqte çdo hap,  si një hije nga e cila  vështirë të largoheshe. Sa ikte  ajo prapë afrohej. Dhembja u bë pjesë e jetës.

Mundësia dhe dëshira u kryqëzuan mes veti. Dëshira fitoi dyluftimin e pashpallur deri me sot. Ajo ngadhnjeu,  sepse ishte më e zjarrtë, më e fuqishme,  më bindëse, më largpamëse dhe ballëhapur i tha mundësisë:

– Ti rri atje,  tek hiri i kohës së ikur dhe  të  harruar. Unë ballëhapur po vij te koha ime. Këtu jeta ka vlerë më shumë se në çdo cep të botës. Rrugëtimi im  vazhdon. Ai më jep forcë. Unë do të kaloj dete e male për t’i hapur zemrën asaj që e prita me vite,  sikur nëna të vetmin fëmijë.

Fisnikëria jote, më magjepsi sikur  princesha që  me vite kishte pritur princin e saj me kali të bardhë.  Ai trimërisht  pushtoi kalanë, që deri dje s’kishte shkelur   këmbë e huaj. Mbeti e tillë për të filluar jetën e re, për realizimin e dëshirës kur dikush për herë të parë do t’i thotë në gjuhën e tij:  të dua shpirti im. Këmbëngulës e  filloi dhe e fitoi   këtë betejë. Zoti i do të sinqertit,  u hap rrugë për të kalaur çdo vështirësi drejt fitores së tyre të pritur e të merituar.

Ngadhnjeu dëshira  për t’u kthyer tek hiri i kullës, e cila, ballëhapur, e pret të birin  për të bërë peisazhin më të bukur të paparë deri më sot. Peisazhin e ardhmërisë.  Ai vetëm këtu rilind, këtu  e kërkon ajri, uji, dielli, bjeshka dhe dashuria e tij. Kishte kohë që u mungonte atyre.

Mundësisë i tha lamtumirë,  i hapi krahët e me shikim në pafundësinë qiellore, me zë këmbues thirri:

–  Kulla ime, ardhmëria dhe dashuria ime,   mirësejugjeta! Unë jam këtu,  ka kohë që po ju  pres, sepse jeni  frymëzimi, jeta dhe krenaria ime.

 

Veku është pastruar nga pluhuri, pret pëlhurën e tij për të bërë peisazhin e mrekullueshëm për kohën e rikthimit në gurin e vet. Shikimet kaltroshe në kombinim me qiellin sjellin kumtin:

-Tani u ktheva në kohën time, ku besa,  lulja e dashuria lëshojnë aromën më të këndshme në pragun e kullës sime  të cilën me ëndje e thith.

 

Ai për dashurinë e jetës së tij,  u ringrit edhe njëherë nga hiri. U shndërrua në Nosit për të ndriçuar rrugëtimin e tij jetësor aty ku e njeh guri, rruga, kroi i fshatit. Pemët bëhet sikur i thonë:  Biri  jonë, jemi krenarë që erdhe prapë këtu te ne.

Te kroi i dashurisë  do të ulen bashkë. Le të digjet flakë aroma e rikthimit të saj.

Ai u shfaq si peisazh mahnitës. Kot lehin qentë si të Sodomës,  që, si të çartur, shpesh u sulën mbi ne, por kot,  engjulli mbrojtës përherë është pranë tyre.

A thua çka e shtyri ta bënte atë. Me gjithë vuajtjen që i shkaktoi kjo plagë, ai përherë gjente forcë t’i bënte ballë asaj dhembjeje. Rrugës për tek ajo ecte ngadalë, por asnjëherë s’e kishte humbur shpresën  në rikthimin e saj triumfal. Erërat e dashurisë e sollën më shpejt këtu.

Ajo u rikthye në momentin që as nuk e kishte pritur. Kjo për ju tingëllon e pakapshme, e paarritur, por ajo erdhi si një muzikë e padëgjuar ndonjëherë, pikturë e paparë. Do të dukej diçka hyjnore si   varg i pashkruar deri më tash,  çerdhe e pandërtuar nga arkitektët modernë.

Çuditërisht u bënë luftëtarë të dashurisë,  duke mësuar labirinthet e saj. Larguan   mjegullën që u ishte bërë perde e cila  i pengonte rrezet e diellit të depërtonin tek ata.

Dukej ujëvarë malli që qetësoi shpirtin e trazuar, si pemë mahnitëse që në secilën stinë  mugullon.

Ai dhe ajo triumfalisht u rikthyen…..