Ode to the West Wind (P.B.SHELLEY) VS.

Odë për Erën e Perëndimit

 

Trnsl: Ilda Poshi

Perktheu: Ilda Poshi

 

Canto I

O wild West Wind, thou breath of Autumn’s being,

Thou, from whose unseen presence the leaves dead

Are driven, like ghosts from an enchanter fleeing,

Yellow, and black, and pale, and hectic red,

Pestilence-stricken multitudes: O thou,

Who chariotest to their dark wintry bed

The winged seeds, where they lie cold and low,

Each like a corpse within its grave, until

Thine azure sister of the Spring shall blow

Her clarion o’er the dreaming earth, and fill

(Driving sweet buds like flocks to feed in air)

With living hues and odours plain and hill:

Wild Spirit, which art moving everywhere;

Destroyer and preserver; hear, oh, hear!

 

Kanto I

O Era Xanxare e Perëndimit, ti fryma e shtatit të Vjeshtës,

Ti, gjallesa e padukshme që përzë gjethet e vdekura

Turraprap, sikur të ishin fantazma që i fshihen magjistreshës,

Të verdha, të murme, të vyshkura, të kuqe flakë,

Turma të prekura nga murtaja: Oh ti,

Që çon me koçi te shtrati i tyre i zymtë dimërak

Farërat flatërore, që flenë kokëulur e në ftohtësi,

Secila syresh e groposur në varrin e saj, derisa

Motërza jote kaltëroshe në Pranverë t’i bjerë me ëmbëlsi

Trompës sipër tokës ëndërrimtare, dhe mbush

(Teksa i kullot në ajër sythet e ëmbla tufa-tufa)

Me ngjyra e aroma gjalluese çdo kodrinë e fushë:

O Shpirt Mizoriplotë, që shëtit ngado;

Shkatërrimtar a shpëtimtar; dëgjo, oh dëgjo!

 

Canto II

Thou on whose stream, mid the steep sky’s commotion,

Loose clouds like earth ’s decaying leaves are shed,

Shook from the tangled boughs of Heaven and Ocean,

Angels of rain and lightning: there are spread

On the blue surface of thine aery surge

Like the bright hair uplifted from the head

Of some fierce Maenad, even from the dim verge

Of the horizon to the zenith’s height ,

The locks of the approaching storm. Thou dirge

Of the dying year, to which this closing night

Will be the dome of a vast sepulchre,

Vaulted with all thy congregated might

Of vapours, from whose solid atmosphere

Black rain, and fire, and hail will burst: oh, hear !

 

Kanto II

Ti që mbi rrëke, në gji të trazimit të thiktë të qiellit,

Pret re të shpenguara, që si gjethe të zhezhitura të tokës ranë,

Të shkulura nga rrënjët e ngatërruara të Qiellit e Oqeanit,

Ëngjëj shiu dhe vetëtime: të shpërndara anembanë

Fytyrës së kaltër të valës tënde kështjellë,

Si flokët e ndritshme të ngritura nga koka kambanë

E ndonjë të Përdale të egër, ardhur nga kepat vagëllues

Të horizontit, ngritur gjer në kupë të qiellit, rrafsh me të

Kaçurrelat e stuhisë që po turret. Ti himn kobtues

I këtij viti në agoni, për të cilin kjo natë që jep shpirt

Do të jetë kupola e një mauzoleu madhështor,

Ku ke mbledhur dhe mprehur të gjitha fuqitë

E avujve, e pandashmërisht nga kjo atmosferë

Do të shpërthejë shi i zi, dhe zjarr, dhe breshër: oh, dëgjomë!

 

 

Canto III

Thou who didst waken from his summer dreams

The blue Mediterranean, where he lay,

Lulled by the coil of his crystalline streams,

Beside a pumice isle in Baiae’s bay

And saw in sleep old palaces and towers

Quivering within the wave’s intenser day

All overgrown with azure moss and flowers

So sweet, the sense faints picturing them! Thou

For whose path the Atlantic’s level powers

Cleave themselves into chasms, while far below

The sea-blooms and the oozy woods which wear

The sapless foliage of the ocean, know

Thy voice, and suddenly grow grey with fear,

And tremble and despoil themselves: oh, hear !

 

 

Kanto III

Ti që zgjove nga ëndrrat verore

Mesdheun e kaltër, teksa prehej

I vënë nëgjumë nga lumat e veta kristalore,

Në afërsi të një ishulli shtufor në gjirin e Bajës

Dhe shihje në gjumë pallate e kulla të lashta

Që veç drithëroheshin në dritën e fortë të valës

Anëkënd mbuluar me myshqe të kaltra dhe lule aq të bukura

Sa s’përshkruhen dot pa të rënë të fikët! Ti

Që me të hapë rrugën fuqitë e Atlantikut, të patrazuara,

Ndahen më dysh, përkthehen në humnera, dhe fort në thellësi

Lulet e detit dhe pyjet lymore të stolisura

Me gjethnajat e pamundura të oqeanit, ta dallojnë për bukuri

Zërin, dhe befas thinjën nga frika

Dhe fërgëllohen, dhe zhvishen: dëgjo të marrtë e mira!

 

 

Canto IV

 

If I were a dead leaf thou mightest bear;

If I were a swift cloud to fly with thee;

A wave to pant beneath thy power, and share

The impulse of thy strength, only less free

Than thou, O uncontrollable! If even

I were as in my boyhood, and could be

The comrade of thy wanderings over Heaven,

As then, when to outstrip thy skiey speed

Scarce seemed a vision; I would ne’er have striven

As thus with thee in prayer in my sore need.

Oh, lift me as a wave, a leaf, a cloud!

I fall upon the thorns of life! I bleed!

A heavy weight of hours has chained and bowed

One too like thee: tameless, and swift, and proud.

 

 

Kanto IV

 

Sikur t’isha gjethe e vyshkur që më mban në gji

Sikur të isha re e shpejt që fluturon me ty

Valë që i nënshtrohet vullnetit tend, dhe ka furi

Dhe fuqi si dhe sa ty, veçse më pak i shpenguar

Se ti, O, e pafre! Sikur

Të isha ende djalë i ri, me fat dhe i bekuar

Bashkëudhëtar në përhumbjet e tua përmbi Qiell

Si atëherë, kur me të mundë ty në shpejtësi,

Ish si me pa dritë pa sy; kurrë s’do t’isha djegur si diell

Duke u lutur për ty në dhimbje që nxjerrin flakë.

Oh, mbamë sikur t’sha valë, gjethe a re!

Rrëzohem mbi ferrat e jetës! Kulloj gjak!

Pesha e rëndë e orëve, prangosje e përbaltje

S’ia kurseu as dikujt si ti: e egër, e shpejtë, krenare.

 

 

Canto V

 

Make me thy lyre, even as the forest is:

What if my leaves are falling like its own!

The tumult of thy mighty harmonies

Will take from both a deep, autumnal tone,

Sweet though in sadness. Be thou, Spirit fierce,

My spirit ! Be thou me, impetuous one!

Drive my dead thoughts over the universe

Like withered leaves to quicken a new birth!

And, by the incantation of this verse,

Scatter, as from an unextinguished hearth

Ashes and sparks, my words among mankind!

Be through my lips to unawakened earth

The trumpet of a prophesy! O, Wind,

If Winter comes, can Spring be far behind?

 

 

Kanto V

 

Bëje lirën tënde, sikundër është pylli vetë:

Ҫ’rëndësi ka nëse gjethet e mia bien si të atij një nga një,

Pështjellimi i të fuqishmeve harmoni

Do të na rrëmbejë këtë tonalitet vjeshtor kumbues,

Të ëmbël, paçka se të kredhur në brenga. Bëhu Shpirt furiplotë,

Shpirti im! Bëhu unë, o rrëmbesë!

Përcilli mendimet e mia të vdekura nëpër botë

Sikur të ishin gjethe që sjellin një lindje të re!

Dhe, me këtë këngë magjiplotë,

Shpërndaji, si një vatër zjarri e pashuar

Hirin dhe shkëndijat, fjalët e mia njerëzimit!

Përmes buzëve të mia, behu për tokën që ende s’është zgjuar

Buçimë profecie! O, Erë e Perëndimit,

A mund të jetë Pranvera larg pas ardhjes së Dimrit?