Ne foto: Mimoza Agalliu

Poezia e gjetjes refleksionit dhe shprehësisë

 

Nga Kristaq F. Shabani

 

 

Pas vëllimit poetik “Çelnaja” Mimoza Agalliu shfaqet

rishtas me vëllimin poetik “Shtatorja e kurorës” , duke

treguar diagramën e saj poetike të ecurisë në poezinë, të

cilën aq shumë e ka për zemër.
Ajo çdo ditë jeton me

simbolikën, me peizazhin natyror dhe shpirtëror si dhe

me kombinimin e saj ndividual peizazhin shpirtëroronatyror,

duke bashkuar ndjeshmërinë e dy shpirtrave, të

cilët , herë faniten e herë shfaniten , duke krijuar

panaorama për të këndvështruar adhuruesit e produktit

shpirtëror  Është një poezi, e cila e ka rrjedhojën te

kërkimi me eksplodator  në mendje. Në një

këndvështrim serioz të poezisë e saj ndesh me një dukuri

të fenomenizur spontaneiteti, duke sjellë gjetje e duke

luftuar për krijimin e një individualiteti poetik gjithmonë

në rritje. Gjasat janë për këtë dhe flasin pikërisht për këtë.

Një poezi kjo e karakterit meditativo- peizazhor, e

cila vjen me zbulim të natyr shëm të ndjesive,

fenomeneve të brendshme , duke kaluar në një fazë

simbolike konstatuese e duke lënë gjurmim në mendimin

e individit. Tematika e këtij vëllimi është e gjërë dhe

prek fenomene tipikë, por edhe të rrallë të mendimit.

Materia lëviz, transformohet me forcën e impresionit dhe

të shfaqjes së dukurisë së konturuar fare natyrshëm, e cila

rritet në përmasë Në pamje të pare, të jashtme, duket,

sikur hallkat e sistemit vjershërues nuk janë të lidhura njëra

me tjetrën, por, me një studim analitik dhe duke u futur në

fshehtësinë e krijesës ndjen pulsantin e lidhësisë së hallkave.

Është poezia e ndodhjes në qëndr im, e lëvizjes, e

dinamizmit e gërshetimin molekular , e precipitimit edhe

e ngjyrimeve të rrymave të ndryshme poetike Duke i

mëshuar fort simbolit, metaforës si dhe përzgjedhjes së

fjalës, nëpërmjet një qërimi të mirë mundohet të

qëndisë , sipas mënyrës së saj. Është objektiv i krijueses

të tentojë në koincizitet, shpeshherë, në krijimin esaj dhe

t u mëshojë gjetjeve të kompozitave, të cilat zgjidhin situata

poetike ngandonjeherë dhe të shumta në numër

Spontaneiteti, madje, dhe në kërkimin e figurave, të

cilat burojnë natyrshëm e shquajnë poezinë e saj , e cila

fiton herëpasherë notësime profetike, konceptualitet të

shfaqur në një natyrë vetjake dhe lënie gjurmë në kujtesën

e lexuesit Natyrisht, për të përvijuar dhe thelluar

dukuri të shfaqura kërkohet ngulm dhe ecje në natyralitet.

Shumë krijime në këtë vëllim kanë prezencën e këtyre

elementëve të renditura më lart Retorizmi është një

dukuri e konkretizuar: A duhet shpresuar /te kjo e drejtë

e padrejtë ?! Detaji i metaforizuar: Shtangur nga habia,

/ Shpirti gdhend histori zemre

Metaforat prezente vijnë dhe qëndrojnë mbi kurora:

Urat shëmben nga fjalëgurë; bari u rilind lotit sa një planet,

(elemente të personifikimit).

Pasqyrim dhe qenësia e gjendjeve në disa shembuj :

Askurrë, për të mos t u ndarë! Zogu dhe unë dolëm nga ngrirja

Natë e mbarsur rëndë, abortoi dhimbshëm agimit.

Koha dëshmitare kthehu faqe të re, në zbardhërim të brishtë.

Kënga me nota të ngrira /mbeti mbi dy buzë, pa u kënduar!

E ardhur me një natyrshmëri thënieje: Sa lot janë kthyer

në baltosje mbi këtë tokë,/ pa asnjë dëshmitar, /shpirtkëputur

dhimbje, duke vrarë?!…

Peizazhi kombinues shprehet dhe dallohet nga syri

i mprehtë: Me sy putha rrezen shpirtdehur, / renda në agim të

paqtë. /Trëndafili shpërthen, tek hapet një buzë!Sikundër

rezulton nga shembujt i të bëjmë me një poete kërkuese

në vijim dhe në ecuri, për të krijuar individualitetin e saj.

Vëllimi Shtatorja e kurorës është gjetja e një profili

të një kurore, e cila përfaqëson shtatoren e kurorave në

kërkim të plotësisë.

 

 

A duhet ?!

 

A kemi vallë të drejtë

të jetojmë jetën ?!

Zoti nuk hodhi zare,

as me shkopin magjik,

Fatet s ndau.

Kush caktoi vjedhjen,

kryefjalë pushteti ,

ndërsa zemra fisnike

rënkimshëm të shuajë qetësisë?!

A duhet shpresuar

te kjo e drejtë e padrejtë ?!

 

Unë – Njeriu

 

Ne vështrojmë yjet,

Po ata, a na njohin Ne ?!

Katarakt plazëm e tokës,

njomën pak buzët e mia

Klorofil peme dua,

Aromë poreve dehur,

Mrekullisë tënde natyrë,

Në cep të qiellit rrufetë djegin një Tempull,

Shi zjarri shpërthejnë lumenj vullkani,

Hëna buzëqeshur ndez puthje,

Një yll vetmitar humbur,

ndër re, hesht,

Flokë të bardhë ujëvarash

shkrihen mbi ylberë,

Tingull zëri hapësinor ndër yje,

oshëtin fjala Njeri ,

Pemët zbukurohen mbi lumenj të kristaltë,

Shkëmbinj të forte përqafojnë thellësinë e tokës,

Unë, Njeriu, pëshpëris, fjalën dashuri

nëpër fije bari, grimcave të ajrit,

duke bërë

Histori të pashembullt…

 

Puthje ëngjëjsh mbi zjarre

 

Tretje siluete në dritëikje,

Udhëtar në humbje qiellore,

Psherëtijnë në dhimbje Sylotuarit,

Era përcjell pëshpërime ndjenje,

Ëngjëj ëndërrthyer,

hapin retë me krahë,

Dheu në trishtim thau lulen,

Toka me renë kalëruar mbi ëndërr të bardhë,

Mes akullnajash

Dy ëngjëj shkrinë

Puthje mbi dy buzë zjarre .

 

S’ vdes shpirti

 

Flatrim mes reve,

Kandil i shuar nga dy sy,

lotuar në errësirë,

kërkojnë dy buzë,

Drita vegimesh ndrin fytyra,

në erë puthja prek buzë në aromë,

Shpirti udhëtar i dashurisë

jeton parajsën në dy botë.

 

Arratisur

 

Aty mbeta gjithmonë,

Krahut të dashurisë përqafuar,

dehur aromës barënjomë,

Mahnitur shpirti duarve të tua,

stolisur kurorë lulesh në ballëmpirë puthjeve,

Sythe rënë flokëve djersirë,

Natyra dhe unë,

Ti dhe natyra, dashuruar në çdo grimcë ajri,

Nektarë lulesh pijmë në buzë,

aty mbetëm gjithmonë

Arratisur bilbilimit të zogjve në flatrim

 

8 Maj 2013

 

 

 

Kur ngjiz jetë në sytë e tu

 

Sytë e tu përkëdhelin butësisht vështrime,

Bulëza të nxehta ngrohin trupa, lotin prek,

s’ njoh formula në dashuri !

Unë e preka, e jetova, lumturoj shpirtin.

Pres të nesërmen të mbulohem me puthje pa fund,

për Ty, dashuri e parë , jam e fundit

për ty, e tillë mbeta e di, kjo është e mundur.

S dua të humbas, s do të shkoj larg,

duke lënë pas shpirtrat tharë,

nga etja për pak dashuri.

E ndjej prekjen tënde, kam frikë mungesën tënde.

Ti jeton jetën time, unë prek çastin tënd,

ndërsa anija e jetës rrit shpejtësinë,

ndjej të të mbaj shtrënguar,

krahëhapur ditënetëve pa ndasi, pa ritual ndjenje.

Endrrat e mia janë prelud jete,

nëse do të më zgjojë nga kjo qetësi,

do të hapja sytë të të thosha:

Më ler të fluturoj në Univers,

bashkë me ty të ngjiz jetë syve të tu!