– Perëndia do ta kthejë në gëzim çdo lot… nga sytë e tu të bukur. Ia fshiva me buzët që më dridheshin. – Do të të falë… Më shtrëngoi fort. – Dhe, e shkuara… le të mbetet atje. Në antijetë. Skënderi ndez cgaren dhe ulet në kolltukun mbështetur në shtyllën e gjerë që ndan zyrën…