FLAMURI ËSHTË FRYMË E PËRJETSHME

Kur thua Flamur,

ke thënë Perëndi
Ke thënë Flamur
Nëse thua shpirt
Ke thënë një mall

që nuk shuhet kurrë
Ke thënë atdhe!

Përtej botës
Përtej jetës
Ndërton lavdi
Njeh vetëm vëllazëri

Nuk gabon
As me bukën
As me ujin
As me kripën
Je ngritë
Kështu je ngritë
N ’kuptim Flamuri!

Shpresa
Fati i bardhë
Zemrat tona
Nuk njohin pushtete

Shtetin e peshojnë me diellin
Lavdisë nuk i kthehet shpina

Flamuri,
Flamuri është frymë e përjetshme!

 

Vetmia

 

Vetmia nje karrige druri,

Pasaportë virgjërie!

Sa u futa nën çarçafin e detit

Shpirti kullonte avull

Trupi kërkonte rrugë

Kërkonte ombrellë

Mungesa

sa nuk i’a shpërlau dëfrimin mashtrimit

Vetmia një karrige druri

Një film pafund

Një pasaportë virgjërie

Pa privilegj

Tunel i gjatë,

I  errët

Rrënqethja një ulërimë e gjatë

Zemra zgjidhet

O Zot

Shpëtova nga varfëria e shpirtit

As hija,

As muzgjet e errëta,

As koka nuk i hëngri këto kumbulla

Je një copë bote

Murriz i egër!

 

MONOTONIA

 

Në ritmin e monotonisë

të pranverës së sivjetmë,

ditët e qullura me shi lotësh,

dalëngadalë shkrihen

në shtratin e lumit të etur.

Kujtimet për ty,

fluturojnë mendjes

së humbur,

horizontit

të mbushur

me aromë mëngjesi,

të lutem mos lejo

të më dashurojë

pos teje.

Të betohem,

se do të vishem

çdo ditë

me kujtime

të freskëta

për ty,

Me to gjithnjë do ta zë

ëmbëlsinë e gjumit

me pamjen tënde…

Dua të të ndiej

edhe pse nuk të shoh.

Dua të dashuroj,

të t’i parafytyroj

sytë e qeshur

si shpresë dashurie.

Të të dashuroj,

aq sa zgjat aroma

e dashurisë sate,

që vjen e shtohet

bëhet det në sytë e mi.

 

 

Me emrin tënd

 

Eca rrugës

E vetmuar

Veç unë dhe e papritura

Eca në errësiren e pafund

Dhe lotët më rëndonin

Mundohesha t’i fshij

Para pasqyrës

Por nga zemra ime

Nuk i fshiva lotēt

As emrin tend

As ty…

 

 

FREKSI VERE

 

Lulet më rrethonin

E unë në heshtje rrija

Gurra me ujë të ftohtë

Një freksi ma solli

Doja të më shoqëronte edhe zëri yt

T’i këndojë gurgullimes

Pa këngën time

Kroin e heshtur preka

U mundova ta qëndis,

Por gishtërinjtë nuk punonin

Unë mendjen e kisha tek ty

Oqeani na ndante

Nuk kisha forcë të i ngjitesha

Anija e pritjes u fundos!

 

PÊR TY QË NUK TĒ PATA

 

Nën hijen tënde

Jetën e jetova

Me buzèqeshjen tënde

Ditët i kalova

Me kujtime për ty

Kalanë e ndêrtova

Gur themele të çelikta

Dhe kurrë s’të harrova

Gjithmonë

Maje kodrês

Shikimin

Kah ti

Zotin e kam dêshmitarë

Ta di ku je nuk e kam lehtë

Éshtê hap i madh për mua

Nën hijen tênde të rroj.

 

 KATËR YJE QË RREZATONI

 

( për gjysmen e shpirti tim)

 

Nuk ka laps, as fletore të shkruaj dashurinë pēr ju,

Dhe kur jam nê errêsirë ju ndriçoni

Kur frymoj rëndë , oksigjenin ma shtoni

Jeta është e bukur, me ju merr kuptim

Ju solla në jetê , jeni pjesë e trupit, e shpirtit tim.

Për ju do të sakrifikohesha

Nê zjarr do të bëhesha shkrumb e hi

Jeni gjaku i venave të mia, ju kam dritë në sy!