Tue ecë me lisat

( Sporvë dialektore)

Poezi nga Pjetër Jaku

Publikuar ne fb me 07 gusht 2016

 

Ngjashmëri

 

Ahet si  çobanë me fyje

I l’shojnë degët tuj ra

Prrenjve të murrmë.

Në majë e mbajnë një çerdhe

Të bardhë prej bore

Ku zogjtë kanë shtëpinë e tyne!

Prej trupit  zemërgjanë,

Zbresin degët tuj ra me kry n’ujë

Me u knue gurëve

Dikur t’shkrum prej rrajve,

Tuj më kujtu fjalët e nanës:

Në këto anë  kalojnë

Veç kangët!

 

 

Garë patriotike

 

Të tanë po turrena

Me kap veç pak patriotizëm,

Me u ba veç një ditë e nja natë

Kryetar diaspore…

Shoqatat i provume,

Pa na ra asgja prej dore.

Shembullin e “mirë”

Që kemi në Atdhe

Le ta marrim, o burra

Edhe ne!

Tuj fry bulshitë patriotike

Me mish të pjekun

E me birrë të ftohun,

Sa mos t’mund

Marrim frymë

Nga kjo punë e lodhun…

Ani pse dimë

E bajmë ma pak

Se një vrimë në ujë,

Patriotizmit i duhet

Dhe pak bujë,

Ndryshe punës sonë

I mungon prezenca.

Me sy të kuqun,

O burra n’protesta

Me këmisha të kuqe,

Kostume të zeza…

 

Dashuri

 

Nuk të du për flirtin fizik

Du me t’thanë se të du

E me të dashtë se të du!

M’i nis për qielli,

Kur të kam shumë larg,

(Vetëm disa centimetra ne krevat),

Fjalët që kurrë s’i kam thanë

Pa më pytur ti: Të du!

Every time më pelqen

Togfjalshi  i përbotshëm

I love You!

 

Njeriu

 

Të gjithë njerzit e globit

Vijnë në përfytyrimin tim,

Si  gurë të ngulun

Me kambë në tokë.

Nga njani- tjetri

veç ajri i ndanë…

 

Të vetmumit

Kërkojnë shokë,

Vetmisht kur s’i kanë!

 

Tuj ecë

 

Eci  në zgrip të thinjave

Pak pa u rrzu në vitet e ngime

Me vujtje.

Tuj shkelë mbi mure, sikur

Kam shku tepër nalt

E s’du me zdryp prrenjve të halleve

As me i kujtu hiç!

Rrjedha e fjalëve du me ecë

Nëpër thinja

E në mu me ndejt përjetësisht!

 

Mbramja

 

Mbramja zbret tuj ba dritë

E tuj u mbyt n’do andrra t’lodhuna.

Deri kah e vona, pak përtej mesnate

Ndalet fryma e çdo andrre.

Terret udha ndër do shkurre

Ku veç lepujt flenë syhapun

Gati me i kcy kaçubat

Pa frymë!

Kur lodhet nata tuj ecë

n’për minuta deri n’ agim

ngarkon mëngjesin

me na i la  sytë

Me brymë…

 

Ç’të ban fjala?

 

Fjalë të palame dalin nga gojë të nyta,

Nga buzë të shpërvjeluna si mangë këmishe

Jo vetëm të vrasin, të rrzojnë dhe ikin

Po të mos jesh i lidhun me token, të mbysin!

 

Rroftë errësira

Për të verbërit me sy

Që dinë e s’dun

Me di!

 

Ma në fund

 

Ma në fund vjen fundi

Tuj u ngjit nëpër fustane ditësh të zymta.

Të keqen që dishrojnë për mikun,

Që deri dje i vareshin, si florini rreth

Qafës

Alpadrinot, made in tradhtia e qepun

Me shpifje,

Vijnë tuj u terr

Nëpër natën e tyne

Pa dritë.

Dun me pa

E s’mund i gjajnë

Sytë!

Përherë e ma shumë,

Tuj e zvoglu

Kryt!

 

E, ma në fund, fundi vjen

Tuj u rrotullu në të gjitha

Kandët e miqsisë false

Me u rikthy…

 

Kurrë nuk ka shanse!

 

Lisat

 

Të tanve ua di origjinën

Lisave që kam pa.

Zani i tyne më vinte

Të veshi, pak para se me ra!

Frikohesha se acari

Deri në mëngjes

Ka me i tha!

M’u dha me dalë jashtë

E me i vesh me do kashtë,

Kur hana dhe bora

Krejt vendin e kishin

Ba dritë.

Nana ma vuni dorën te kryt

Tuj ma mlu krejt trupin

Me tjetrën dorë!

Lisat m’u ba se kishin ardhë

N’oborr,

Me kryt mshefun në male.

Gjyshja pëherë më thonte

Një shprehje biblike:

“Duje, bir, tjetrin

Si veten tande!”

 

Përgjumje

 

E lashë gjumin në Munellë

Kur nana më thosh;

Mos fli, bir, me ftyrë për bar,

Bari të deh e harrohesh

Tu fjetë,

Deri kur dimni

T’jua thej degët pishave

E ketrit të nuhasin

Këpucët si strehëza…

Përsëri unë atje i postoj

Andrrat dhe gjumin,

Pa marrë parasysh

Porosinë e nanës…

 

Tani, kujtimet me dehin!

 

Nuk mund…

 

Nuk mund të vrapoj,

as të mbaj dhimbje

Të reja

Vitet e mia s’e mbajnë

peshën e mallit  tim….

Të dukem nuk dua,

Të zhdukem nuk dua

pa e ba një vend në

Në Munellën time…

Rrufetë s’i pres  të shkreptijnë

mbi mua

as nuk dua të digjëm ma si rrufetë.

Kambëzbathun si Prometeu

dua ta lidh tokën me mua.

Vitet s’dua të më pëngojnë

të arrij ku dua!

 

S’dua të puthem ma me zjarrin

Të digjem në buzë, në sy , në zemër

Për asnjë femën!

Të gjitha i dua,

Janë e bahen nana!

 

Të tana janë njëlloj të mira,

Njëlloj të bukura – secila,

Çdonjanës i them ylli i botës,

Secilës i jap gjithë driten time

Secilin prej nesh ato e ndezin;

Pa e prekun me duar,

Zjarrmin i venë tokës!

 

Si vreshta plot rrush,

Si vera e vjetër prekin damarët e globit

Ndizen e fiken vetëm me një çelës,

Ku secili prej nesh e ka mrena zemrës.

Me to udhëton drita e mëngjesit,

Secila jeton mrena legjendës

Diellin e turpnojnë me zjarrin e gjinit,

Përjetësojnë veten

Në emën të Zotit,  të Atit

E të Birit……