Poezi nga Arian Gruda

 

 

 

 

 

 

 

 

Sa zgjat dhembja e popullit tim?

 

Më dhëmb truri nga mendimi për ty

O krijesë e pafat!

Frymëmarrja më dhëmb,

Mushkëritë më bëhën mal

Do doja të thoja të tjera fjalë

Për dashurinë…

Pamundësia më dhëmb

Kur  para syve më del Atdheu im!

Shoh sytë e tu, fytyrën tënde të tretur,

Pa shpresë më duket shprehja

Nga  gjëma që hoqëm e pamë

Të gjithë e dimë

Se të gjithë shpëtuam e shpejtojmë

Në rastësi…

Atëherë kur vlera e njeriut u kthye në pluhur,

Atëherë kur kokat e njerëzve priteshin,

Atëherë kur dhëmbja ishte e mprehtë

Dhe e hollë

U lindem unë e ti!

Nga erdhi ajo gjëmë askush se diti,

Ajo gjëmë që vrau të gjitha dashuritë…

A thua Homeri, Shekspiri, Dantja

E Migjeni ynë do të ngrihen

Të përshkruajn ferrin tonë

Apo shkatërrimtarët politikë

Dhëmbjen do na shtojnë?

Ku të jetë fshehur mirësia dhe kujtesa

Pyes humnerat e kohës

Sa pafundësia e syve tanë

E një valë deshpërimi shfryn brenda meje

Një det me brenga

Kur shoh autostrada pafund,

Gradaçela që ndriçojnë natë e ditë

E ripyes me ankth e frikë:

Sa zgjat dhembja e vendit tim?

Kur dëgjoj heqje qeverish,

Për kufoma deshtake,

Që duan prapë pushtetin ta mbajnë,

Për parlament  banditësh, për vrasje, prerje

Djeg’je , ikje pa fund e mbarim,

Për sheshe të mbushura plot e përplotë me policë

E shumë ndodhi të kohës

Mbushur me analfabetë politikë

Gërryerje toke, për të ribërë përsëri këneta

Veçëse tokës time t’i shtohet dhëmbja..

Atëherë pyes prapë me ankth e frikë:

Sa zgjat dhembja e popullit tim?!

 

24 mars 2016