Reflektim

 

Atëherë nuk e dija,

Që koha mëshirë nuk ka,

T´mplakur në pamje ,

E t´vegjël në shpirt na lë.

Atëbotë nuk e dija që koha jetohet, por…

Për t´ kthyer, s´kthehet më.

Sikur ta dija që sekondat ndertojnë,

Vite, dekada e shekuj,

Mendimit tim nuk do i trembesha,

Shpirtin, trishtimi s´kish për t´ma prekur.

 

Do zgjohesha herët pa dalë agimi,

Drita tokën ende pa e pa.

Synimin do ta kisha në diell!

Do fluturoja mbi halle e derte,

E lumturinë ta jetoja në qiell!

 

Do harroja hatërmbetjet,

Më askend s´do mbaja mëni,

Do bartja mbi supe

Qoftë edhe fajet e pabëra,

Vetëm mos t´lëndoja asnjeri.

 

Nuk do më bënte pershtypje,

Edhe pse do më shikonit si të marrë,

Sepse dashuri do jipja ,

Edhe atëherë kur nuk më ishte kërkuar.

 

Shumë gjëra do ti bëja ndryshe,

E disa nga gabimet do t´i bëja prapë,

S´do perfillja kode e barriera,

Nuk do t´a njihja as fjalën: NDAL!

 

Po t´a dija se jeta ka një Pikë,

Ku do kthehem pas t´shikojë,

Më gjithë qënjen do të doja të jem aty ku isha, por….

Me Përendinë dot nuk luftoj.

 

Sikur ta dija që në këtë udhëtim,

Biletë kthyese ska për të ekzistuar

Do mësoja dhe artin magjik,

Helmin ne shije mjalte do e kisha shënderruar.

 

Ëndrra t´mbrapshta pse më ndiqni?

Dhe më qeshni më ironi,

Sikur doni t´më tregoni,

Se sa e dobët është të qënja njeri!

 

Po ta dija sa zgjatë jeta ,

Vdekjes s´do i druhesha dje as sot,

Do fitoja mbi sfidat e mia,

Për botën tjeter s´do shpresoja dot!

 
Kufiri ose – ose

 

Mos më ndjek pas kujtim i egër,

S’dua të të kujtoj,

vrazhdësi që më kaplove mua

dhe popullin tim.

Hije e zezë,

që mbulove jeten

dhe ëndrrat tona.

Ik nga unë,

trishtim që ende

jeton thellë në qenjen time.

Pse o qjellë,

ishe aq i pameshireshem atëbotë,

Që cdo ditë,

murmurisje rënd e më rënd?

Pse o djellë ngrohe gjithësinë,

e ne na mbaje akullë të ngrirë?

Atëbotë të gjithë na paten harruar !

Jetonim për të vdekur,

donim të vdisnim për të jetuar!

Natës

 

 

Natës së qetë,

kaherë i jam lutur:

me bëj yllin tënd të pare.

Më rrëmbe,

në lartesinë e brishtë

ose

hijen ma dërgo në djall.

 

Më humb,

Në errësirën tënde, dhe

asnjëherë mos më kthe!

 

Më shpjer kudoqoftë

Vetëm gjurmët mi fsheh!

 

Më mirë një zjarr vullkani

Se një fije zjarri që përherë prek

Më e kuptim ka një vdekje e heshtur

Se një heshtje që çdo çast vret!

 

Më zhyt në fund të detit,

kur stuhisë dot si  bëj ball!

Më e drejtë një rrugë amshimi

Se një jetë e tërë pritje e mall!

 

Heshtja fshehurazi vret,

E ditët radhazi me prejnë në besë

Më mirë një jetë e tërë mashtrim

Se një ditë e vetme pa shpresë.

 

Lutjet,

nuk janë dobësi,

Por vijnë nga pafuqia,

që i vetëm të fitosh…

 

Vetmia nuk vjen

nga mungesa e njerëzve

Por kur rrethohesh me njerëz

që smund tu besosh.

 

Lirohu!

 

Mos u pengo nga ndërrimi i stinëve,

As nga pranverë e vonuar.

Ka shumë nga ato ditë,

Që dielli ka për t’munguar.

 

Ka nga ato orë,

që shekuj kanë për t’u dukur,

Dhimbje e dashuri të mëdha

Që koha shpejt do t’i këtë zhdukur.

 

Po pate forcën dhe guximin ,

nga litari i frikës të lirohesh,

do mbash botën në duar,

dhe pendimin s’do ta njohësh.

 

Nese mohon vetvetën,

Për parajsën që të është premtuar,

i burgosur mbrenda trupit tënd,

do të banojë një shpirt i trazuar.

 

Po u bëre rob i paragjykimit,

Kjo farë veç ankthin mbjell.

Duaje lirinë tënde,

më shumë se frymën që merr!

 

 

Nëntori

 

Pse duhej të të prisja ty,

e vetme

Kur një tjetër si unë,

i gëzohej,

ardhjes tënde?

Në një mesnatë të ngrirë acari,

erdhe në kohën kur

bota më fliste egërsisht,

E retë  kishin për qëllim të ërresonin,

çdo hapësirë të kthjellët

gjithëandej.

Hapat tu të lehtë

frikësonin dhe lumturonin

njëkohësisht

shpirtin tim të trazuar.

 

Një fund nëntori të akullt,

Kur jeta m’i ngjasonte

një ëndrre ankthi.

E pasigurtë nëse

dashuria ime e madhe

të mjafton Ty.

Ti erdhe,

e unë nuk kisha

asgjë për të dhënë veç,

lotit e dashurisë!

Nëntori i atij viti i ngjante,

Trishtimit tim.