NE KUJTIM  TE REVOLTES NE KAMPIN  E SPAÇIT

Nga Agim Xh. Dëshnica

 

 

O ti, o Orë e Malit,

tek endesh në vetmi

në kroje e hije në freski

a të  bie kund  ndër mend

dhunim e poshtërim,

si ai mjerim që ç’mend?

 

Ku jeta hiqej zvarrë-zvarrë,

pa gjurmë e pa mbresë,

Sizifi i dërmuar, do t’shembej

nën ngarkesë,

kur uji rrjedh e qan, sy e buzë lan

e veç një qen shoqëron

të munduar, posi qengj

e zogu në frengji

këndon dhimbshëm si shenjtë,

e njeriu, i verbër me armë.

shurdh, i prapë e pa shpirt ,

me plumb, litar e kamxhik.

 

Mos griset  re e zymtë,  sipër  majë më majë

e copë e pakët qielli, mos zbret  në ferrin  Spaç?

Me erën dhe mendimin, kalon hendekë e boka,

përroin – rrjedhë gjaku, ku jeta  hesht në gropa;

mbi kulla karakollësh, pushon e pret në pragje,

troket në porta lehtë, nga gjumi zgjon të lodhur,

me thirrje e pak fjalë,

të vdekur e të gjallë.

E gjaku vlon në tru,

në zemër e në krah,

ringjallja merr vendim

në mug e zbardhëllim,

shpërthen dëshira për liri:

Mjaftë më! Më këmbë! Drejtësi!

 

Sfilitur, skllevër, por bijë të mirë,

kur s’dimë u ngrys apo ka gdhirë.

S’durohet , tmerr, skëterrë-minierë,

qysqi e plagë, kazmë e lopatë,

vare  e rëndë, vdekje e mandatë,

me afsh vullkani  në çdo skutë;

në ditë pa ditë, helm e  gas i mrytë;

vagon me gjak e normë mizore

tunel  e  terr, shpellë mortore

e jashtë  dhunë, ndëshkim, kërbaç,

e brenda burgut qeli e tmerr,

O  Spaç, O Spaç, o Spaç!

 

Më këmbë. Flamurin !

Mjaftë më, gazetë e supë e zezë,

përbindësh apelesh në mëngjes

pa diell, pa qiell,

pa një livadh e hijeshi

e shtigje  qark, për miqësi.

 

Më këmbë! Lirinë !

Na digjet shpirti  për lule e degë,

na digjet buza  për fjalë e këngë;

për dhomë të qetë e shpresë e ëndërr;

për dasmë e valle, me nuse , dhëndër.

 

 

Për lojë vocërakësh tok me gruan;

afër  nënokes  kur gatuan

për  një gotë  me babanë,

bisedë me motër e me vëllanë.

për mësim,  shkencë e krijim,

për ardhmërinë  me ngadhënjim .

 

Na presin drita, era e lirë, gjindje e tokë.

Të gjithë me halle e mall, për miq e shokë.

Të dalim rrugësh, në bulevard,

kur moti  ngroh a mali zbardh.

Të shkojmë të lahemi në lumë,

në hije manash të bëjmë zhurmë;

në det të hapur kur fryn nga jashtë,

në muzg, në park, në orën gjashtë.

 

O ti, o Orë e malit, pse rri e kqyr më kot,

rrudh ballin e menduar, në faqe rrjedhin lot?

Skënderin, Palin, Dervishin, Hajriun;

s’i preu plumbi, as vdiqën, as humbën.

Jetojnë, thërrasin: Kujdes!

Bijtë e nënave, guximtarët e dritës,

Djelmoshat – trima të patundur .

armiqtë e territ  me flamur!

 

Enden gërmadhash, gurësh , braktisjesh ,

Pjetër, poetë, piktorë, kujtesa dhimbjesh;

përroi zhurmon,  mbush  rrjedhën e jetës…

Dëgjohen fuqishëm thirrje: kujdes, kujdes!