Dita e tetë
kohë e gërryer nga brenda
– mendime –
ka diçka nga unë ajo natë e enjtur që
largohet duke bredhur lodhtas rrugicës së përgjumur
me pamjen e një harrese fustan rrudhosur
e flokë të hutuar vetmie.
valixhia lidhur mëngjrazi
rëndon buzë më buzë
pasazhe të oksiduara
dhe në të djathtën
baulja e gjyshes që tërheq shkallëve të poezisë
që nga mituria
me gjithë gurët e mullinjëve blues që trashëgova
në njërën këmbë
ka ende këpucën që mbeti pa u shndërruar
pas klithjes së mesnatës së përralltë
e vetmja dëshmi ‘vallëzimit magjepsës
nën vello parfullimash.
gunga e madhe mes shpatullash
poshtë cipës deje-blu të lëkurës
tradhëton nyjen e lidhjes së çarçafëve të arratisjes
të zinj si velat e mynxyrës
meqë s’arriti kurrë t’i dalë ballazi vetvetes.
shkurt 2016
fytyra
më është e vështirë të qetësohem me këto tehe
që përplasen fluturakëve pëshpëritës të dhomës.
Matis* pret me gërshërë frëngëlluese letra sfilitëse
pranë veshit tim
edhe k’të natë
i zhyt në guosh blu dhe violetë intriguese
trupat e ledhatuar frojdjan
silueta bumbuese të
ngecur në zhurmërinë e trurit të tij.
në zallahurën e fëmijërisë sime.
tiparet e humbura nga fytyrat e tyre
ndoshta flenë terrenësh të pabanuar
ndoshta zhdukur për fare janë
të mos mbaj pengje borxhesh a hakmarrjeje.
mjaftojnë gjurmët në butësinë time amorfe.
11 nëntor 2014
*Henri Matisse (1869 – 1954) piktor
pas ikjes
ke ikur nga fotografia dhe në kornizë
tani shoh vetëm shatervanin parvaz-trishtuar.
njomështirën e puthjes si harresë të pllangët
copëza të shkërmoqura zhaurimë mekur
të gjetheve të shkelura.
currilat pritje-blatuar pluskojnë
përhumbjes dhe zogu që
mbaje mbi supë për të pozuar
sy-gremisur lëviz frymë sosur
puplat e pastërvitura
që s’mësuan kurrë të fluturonin
nën sigurinë tënde.
prill 2016
jetë muzeale
shiu stivosi një bezdi të verdhë hezitimi
parmakëve gëlqere-rrjepur të mërzisë
çdo gjë ndodh pas qelqeve të syve
dhe s’më përkasin.
mars 2016
kosovës
mos i shih dhimbshëm Ati im krahët
pendë-ndkura në shpatullat e mia
gjakun e kaltëryer bulza-mpiksur
të çjerrave
vragat e shigjetave dhe ciflave depërtuese
nga shpërthimet pas shpine të tradhëtisë
këto gungëzime që prek buzëdredhur me mollëza
si vargmale gjarpërueshe hartës plastike
me reliev – brenda lëkurës kith-mjelmtë – janë të
ngjiturat e kockave pas krisjeve
pas thyerjeve.
më të forta janë bërë kështu me shtresa
krenarie fitoresh.
të paepërshme.
tmerruese. më shih si heroinë
si legjendë
veç kujtimet
kujtimet dhembin tek treten.
shtator 2016
në tisin e mallit të saj
në qendër – fundit të filxhanit
liqenthi i errët
sy i një honi të thellë
i pëshpëriste të voglës në katedralet natyrore
të instiktit. rreth e rrotull gjurmët e lëngut të tharë
si vizatim me pastel vajor një syprineje poroze
kishin krijuar
kodra ngjyrë kafeje
ujvara të rrudhosura ngrirë në palëvizje
degëzme pyjesh fëshfërima ndjellëse
ku zanat ndernin vargje të kënduara
vetëm për timbanët e zgjuar të tre vjeçares së çudë.
– sot do ta lësh të gjej shtëpinë? pyet
duke lëvizur padurueshëm shputëzat e zbathura
tek
parketit të ngrohtë në ngjyrë arre
lëvrijnë endëzat e sapo ndezura degësh
dhe halishte të gjelbëruara bulojnë hajthshëm mureve
– e loze plotë! – i
thotë e gjyshja pa kuptuar se mania e të voglës
me filxhnin e saj të kafesë dhe gjurmët e lëna
në paretet e brendshme që i duken si
pyje përrallash ku do kaq shumë të ketë shtëpinë
është vetë malli i saj për
Bjeshkët legjenda-buluar të atdheut
që mbushte si esencë aromantike
dhomat e apartamentit të vogël të mërgimit
me impulset e imazheve
zënë si fluturtha të tulatura
rrjetave të meningjeve të së mbesës.
janar 2016
dialog i poetit me lumin
- erdhën? riosh Diogjen më thuaj erdhën?
- do vijnë o hyj-urtë! e sigurtë
do të vijnë
buzëve një fener xixëllonjë
gjeq i tymtë aure të kristaltë
ku s’mbesin dot gjurmët e gishtave
kalimtarsh kurjozë
a dishepujsh.
- erdhën Poet? sikur vonohen
- po vijnë o jetë
s’ka si bëhet
hiri i brengës thithëse zgjatet i qetë rrugëtim
është shpatë – është laps
gjymtyrë depërtuese në hullinë e mendjeve
- pse s’merr diçka
ta kesh për luftë o shpirt
- nuk më mposht dot e liga se
kthej faqen tjetër
o perëndi rrjedhëse në
mërgimin tim brenda vetes
një rrudhëz nën tëmtha
në këmbëzën e patës- poezimbarsur
nis të lindë
- ke dhimbje o Bir?
- mbahem o Atë i lashtë
- po e meritojnë
o Ndoci im i mirë
- s’mund të bëj ndryshe
i dua më tepër se veten
o Drini plak.
9 mars 2016
padyshim ishte një njeri
veçanërisht i cekët dhe paideale
( dosje informatike për veprimet në flagrancë)
kravatat e tij të pangjyra mbi
fanellat e pangjyra e bënin të pakombinueshëm
me kahet dhe skuadrat
biles fiks për këtë term
komentonte se
është “cibuni skllavërues që kemi
veshur foshnjërisht
endur enkas për luftën e tyre
për paqen tonë dhe grupimin e gjithë
ç’pushkatojmë
symbyllurin në një korije
a pranë një muri të gropëzuar”
cremonitë e tij të ngritjes së flamujve
shpënarjes së medaljeve
qenë përpara një gote uji të qelqtë
përhershëm me vete. shihte gjatë
përtejshmërisë së saj
si mbushej ngadalë. gëzohej me
britma të rrmbullta
mendime cipëdallgëzuara vizatonin një
bekim në boshllëqet e molekulave të padukshme
çdo gllënkë e prekte dashurisht me
tulzat e shtjerra të buzëve
e shijonte butëloshes së qetimtë të gjuhës
ndjer në rrudhëzat e drojtura të qiellzës
të depërtonte mishrat e godinave kaproçe tek
merrte zhurmërisht formën e gurrmazit
e përqafte paretet e ngrohta të stomakut
duke namatisur një ndjesi shushurimëse
malli të bukur brenda.
guxonte të thoshte se në ato pikëza shihte
gjthherë krijuesin
ç’njeri i cekët dhe cinik
desh i Madhi që s’është ngjitëse.
shkurt 2016
“trois morceaux en forme de poire”*
(qetësia ritmike
që i sillte fashitja e hapave
të zbritura pështjellshëm
digjte hijen që largohej
si cifla mikroskopike të qelqta
në lëkurë rrëzë qafës)
akoma qe aty dora e tij e zhytur
në ndrydhjen e shkulmët të ondeve pas veshit
ajo pakëz rreptësi ndjellëse gishtave mashkullor kur
e afronte pranë vetes
sytë e lëmyshqët me të bardhën e ajkët që
derdhej ende gjirit të rrënqethur
mbuluar me bottha të enigmta feksjeje
në qëndresën e saj të zhdromur*
si dëborë e harruar një rrëze të hijët
piskamës së marsit
ai nuk mundtte t’i paloste këto
n’ valixhen rrota-sertë në ngjyrën e buzkuqit
strikt të nervozes
që priste me thonjtë ritmik
timonit – motorr ndezur
as të fshihte një llojë pendese
që rripej nga buzëqeshja e tij e shtirur
si shtresë kohe e djegur nga dielli.
tetor 2015
*Erik Satie (frëngjisht:“tre pjesë në formë dardhe”)
*thërmuar, gërryer
periudhë zgjedhjesh
mishi i kuq nga një kofshë e pagatuar pule
prerë përgjysëm mbi tastierën e pjanos
ishte karreja e fundit figurative
që i mbet nga ai
gjumë i zhabaritur kinematografijeje eksperimentale.
ndjesia se diçka i tërhiqte zorrët
deri në tingëllim muzikor
i pështirte gjendrat e pështymës rrëzë
kupolës gojore.
u mundua të përqendrohej sërish
në muskujt e fytyrës alegro ma non tropo
që duhej të vizatonte
mbi këshillat si bardhësi e pluhurosur brumit të tij
që kish shtruar tërë jetën i ati.
porositi sërish një gotë ujë me akull
duke shtënë dorën e djathtë
të bëjë një lëvizje gjysmëharkore për
t’i ndërprerë udhën shqetësimit që avitej si mjegull
vështrimeve të tyre pyetëse.
shtator 2015
njeriu i metropolit
petale lulesh elektronike
e ftojnë të provojë shampon e re.
ai ka një relacion tipik me jetën
përshëndeten në mëngjes dhe në mbrëmje
si me kushuririn e dytë nga i ati – të të shoqes
me të cilin takohen çdo mëngjes pune
në 7 e katërmbëdhjetë
tek kthesa e bllokut 27
bëjnë 30 – 40 hapa së bashku mbi pllakat
ngjyrë tjegulle me granit të venitur
ndërsa mbi duar mbajnë
të drejt peshuara me kujdes
etikën
kafetë dhe
një zhgënjim seksual të mbështjell me
daylie-free që tërheqin me xhest menefreg
në të nxituar e sipër nga stendat
e vendosura në stacionin e metros.
verë 2012
gërmueshëm
i tha pa mëllef si
shkarpat e mbledhura në të dalë të
pyllit që hedh pranë turrës së druve të dimrit
për t’u marrë me to pasdreke
kur t’qetësohen e të kenë hëngër vocërrit
por një bezhti e përhimë që
rrëshqiti majtas ballit e mbeti mollzës
së prashiturit me tejdukshmërinë e çapë-viteve
sikur Miruku t’kish hedhur lëtyrshëm dritë
portretit të tij buzëmbledhur
dëftonte se aty ku ndodhi artikulimi
i foto-kujtesës toksike
paretet qenë fshikulluar sërish
e bymyer
vragë e gropës së gurit të stërmadh
zhvatur nga rrëza e atij muri handarak
vjeshtësh të stivosura
që paraprin rrapëllimën.
shtator 2016
*Ali Miruku – piktor
(1954 – 2014)
një “ajo”-je në agsholin naiv të magjisë
Genisit
e reja qëmton mendimet e veta
si oriz devedish ngjyrë bakri
nën hijëzimin sensual të ngrysjes
imazhit të perifrazuar me hukatje
në qelqin e errur.
mbrëmja është ende kërthi
ende gjallërishëm të gëzueshme pranë veshit
thirrjet joshëse të sirenave.
fëshfërimat e vellove dehëse të hesperideve.
një mijë bijtë mitikë të Gjumit
gjurmëhumbur horizontesh.
gropthave të faqeve
mushkrive fije endura
rrëmihin
kolonitë thumbëza-ëmbla të miklimeve
flurudhës së vështrimeve imcake.
tulin e qershiztë të buzëve
prerësit çukisin
të trembin buzëqeshjet buluese
dhe dëbojnë kuqëlimin e mbi hundës.
tetor 2010
me shumë ngjyra
me sytë e saj nën zabelët hiroshë
mund të ngjyeje
trapezin e bilardos dhe zhaurimën e
dritave mugëtuese që dëgjon të shkërmoqen
“Kafenesë së Vonë” të Van Gogut. gjithshka tjetër
përveç gjinjëve të pjepërt
ngjanin të shkara Botiçelit dhe figurave t’grunjta
si qirinjë të pikëlluar
mallit.
nuk qeshte shumë por tek
largohej
gjithmonë merte me vete
trishtimin tim
për të ma dërguar fjolltha-fjolltha
në reflekset e shpërqendruara qëmtonjëse
guaskash të harruara murekse
rërës së zbrazët
për të ngjyer kuqëlueshëm
imazhin e llohtë të vetmisë.
mars 2015
*titull pikture e Van Gogut
për emigrantin që s’i mësova emrin
në brigjet e Evros për vajzën 4 vjeçare që kaloi natën pranë kufomës së të atit
dhe për veten e pacipë që dua të bëj një poezi interesanteshkruar me gisht në xhamin e retinës
së të vdekurit
ndërresat brenda thesit me grimtha
foljesh në kohët e ndryshme të sintaksës
që mbante pas shpine
gazetarët thanë se qenë të sistemuara
kujdesshëm.
dhe flokët ende të lagur
të së bijës katër vjeçare
përpara se jeta pa pikë poezije
të shtrydhej mbi plloçkat e ftohta
të natës. natë e zakonshme.
29 korrik 2015
