Poezi nga Entela Tabaku Sörman

terr e drite

 

 

  1. eklips dimri

 

 

nesër kthen

qysh tash po e vrasin terrin qoshet

nata e fundit që shtriqet

hapet

si në gjanë e vet

pa pyetë sa mpin

sa tremb

sa shtyp

iso dhimbjesh të mbledhuna kupolë

nata e fundit që e vërvit fustanellën e zezë

si nё dasёm tё vet

a e ndien si era nuk ia fryn njësoj kindet

si asht randue

plandosë

se nesër kthen

qysh tash e kam nxjerrë dajren

gati jam

për vallen e dritës

 

 

  1. zbardh

 

ai çasti para se me hapё sytё

dyshimi

mёdyshja

gjumi puth ende

mbas qafet

nata me krahё tё shtrёnguem

mbas ditёs

“mos mё lёsho!”

e dita hedh shqelma nё brinjё

me u çliru

mbledhё kruspull prej dhimbjes

a pёrqafimit

andrra pёshpёrit mallin nё vesh

drita thёrret nё emёn

asht dhe nuk asht

varё pёr njё rrahje qepallet

ai çast copёtues

me fjetё me sy hapё

 

 

  1. erret

 

mbramjet janё mёngjese

tё humbuna

njё herё e pёrgjithmonё

mblidhen nyjё

nё fyt

e pikёllojnё

netёt mandej

netёt janё balsam

pikёllimi shtrihet

pajtohet me terrin

mbas qafet

dhe zbardhet prapё

mёngjeset janё mbramje

qё tё puthin

nё fyt

e llastojnё

ditёt mandej

ditёt harrojnё

puthjet kapёrdihen

shkrihen me dritёn

mbas qafet

dhe erret prapё

dhe mbramjet pa ty

nuk bahen kurrё

natё

 

 

  1. kur mёrdhet hana

hana mёrdhet sonte

unё dal nё ballkon me mbledhё teshat

e ajo mё futet shpejt nёn flokё

mё rrёshqet nё shpinё

dhe ma rrokullis mishin

kokrra kokrra

ik moj i them

se unё

mezi ngrohu vedin

por ajo s’flet

veҫ mёrdhet

mё struket nёn flokё

teposhtё nё shpinё

kokrriza hane

nёpёr trup

 

Mos e len hanёn jashtё sonte!

 

 

  1. 5.kur mёrdhet dielli

ky diell nuk shndrit si e ka zakon

i bukur dhe i pabesё

pёr qejf tё vet

i mёsuem me mё ngrohё

kur t’i teket vetё

i mёsuem unё me i zgjatё duert

e me ia mbajtё fytyrёn

tё kthyeme kёndej

 

 

ky diell asht ndryshe

gjithkund mё ndjek

më përkëdhelet në shpinë

i malluem

përmbi teshat e trasha të dimnit

mundohet me ma diftu

praninё

zgaqu moj

erdha unë!

 

 

po unё shkoj e  lodhun

ditёt e ftohta më mbajnё të mbёrthyeme

në ngërç

 

 

  1. eklips vere

 

 

s’ka natё sonte

s’ka

nё njё anё tё qiellit

rrin varё pёr dy rreze

dielli

kolovitet pёrgjatё horizontit

hareshёm

deri kёtu i ndihet e qeshuna

“e jemja

e jemja

asht nata”

nё anёn tjetёr tё qiellit

ka kapё kryet nё grushta yjesh

hana

“i jemi

i jemi

asht terri”

s’ka natё sonte

s’ka

 

May 30, 2015

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *