Ruzhdi Gurra

 

Cikel poetik

 

Për një shok

 

Të Premten nuk të pashë,- ku qe?!
Vendi yt ku rrije dukej dhëmb i rënë.
Si një shkallë guri në një bokë me dhe
Sa në merak më ke vënë!

Në fakt të Premten ku qe?!

 

Herën e fundit ti më fole gjatë
Se një rrugë kishe në malin Sopot
Kosin e llashkave përzier me mjaltë
Do haje me shokë poshtë në Dragot

Mua të paktën nuk më the…..
Të Premten e fundit ku qe?!

 

Këtë të premte dolën nga xhamia
Flisnin peligrinët..më tha.. e më the..!
Unë i menduar në një qoshe rrija
ku ferrat dhe hithrat mbire ne bahce

-Në fakt këtë të Premte ku qe?!

 

Ca ditë

 

Ca ditë shkojnë ca ditë vijnë

Ca ditë zbardhin ca ditë nxijnë

Ca ditë ikin pa u ndjerë fare

Ca ditë zgjaten mijëvjeçare .

 

Ca ditë lodhem ca ditë shplodhem

Ca ditë ngrohem ca ditë ftohem

Ca ditë bëhem akull fare

Ca ditë ngrijnë në mijëvjeçare.

 

Ca ditë qaj ca ditë qesh

Ca ditë rroj ca ditë vdes

Ca ditë vdesin pa lind fare

Ca ditë rrojnë në mijëvjeçare.

 

Ca ditë fal ca ditë falem

Ca ditë ndal ca ditë s’ndalem

Ca ditë vritem pa u ndjerë fare

Ca ditë vras në mijëvjeçare

 

Ca ditë dua ca ditë s’dua

Ca ditë them mos fol me mua

Ca ditë vij pas si manare

Ca ditë lus mos vdesësh fare

 

Ca ditë vdes për dashurinë

Ca ditë fare s’kam të ngimë

Ca ditë lus unë Perëndinë

Zot më fal mua të zinë.

 

Ndjesi  Nëne

 

Unë e ndjej që ti nuk ke shkuar

Unë e ndjej që ti hapin nuk e ndal

Unë e ndjej dritën e bekuar

Që vjen e kujdesesh përherë me mall.

 

Unë e ndjej që ti ecën lehtë

Unë e ndjej, që  faqet m’i fërkon

Unë e ndjej lotin tënd të nxehtë

Një lot që thellë nga shpirti buron.

 

Unë e ndjej lehtë fërfëllimën tënde

Unë e ndjej erën si afsh manushaqe

Unë e ndjej në shpirt edhe në mëndje

Që ty nuk të iket pa më puth në faqe.

 

Unë t’a ndjej shenjtërinë, O Nënë!

Unë t’i ndjej qartë bekimet e tua

Unë i ndjej  bukur,dhe ti pa më thënë

Se ato ngelën dritë,që kurrë nuk u shua.

 

Si ta përkthej unë fjalën tënde

 

Në rrugën e rinisë, vite pa e shkelur,
kioskat shtrembaluqe, aty kishin ngelur,
Dola një mëngjezi, sapo kish’ aguar,

për dikënd që zemra, shumë qe përmalluar.

 

Qe mbushur qyteti, me fytyra të reja,
nuk gjeja karrike, s’dija ku të veja.

Kisha lënë vendin, për në tjera vënde,

se s’dija  përkthimin, e fjalisë tënde.

 

Nxora një cigare, e vura në buzë,

si dikur që kohën, e thurnim tërkuzë.

Gishtat kapërthyer, neteve pa gjumë,

bota kishte fjetur,por jo ti dhe unë.

 

Ashtu në karrike, kafen duke pirë,

kisha rënë në gjumë, deri në të gdhirë.

Me portretin tënd, ndër ëndrra të gdhendur,

një thirrmë nga pas, më bëri të çmendur.

 

Me dëshirë të madhe, u hodha përpjetë,

zemrën do takoja, si dikur në jetë.

Isha i sigurtë, shumë i pregatitur,

Se si ta përkthej,dashurinë e pritur.

 

Ngela i shastisur, pse jo plot zhgënjime

isha një i huaj, në vendlindjen time.

Fjala dashuri, që  s’donte përkthyer,

Malet e kufijtë kishte kapërcyer.

 

Me një dorë kafenë, në tjetrën duhanin,
zemra m’u nda gjysmë, sikur ndan bostanin.

Rruga e rinisë –me kafiqë mbërthyer,

s’isha unë i pari, që ngelja zhgënjyer.

 

 

 Nimete

 

Trafiku ngulçonte si kurrë ndonjëherë,

këmbën s’e lëvizte si i farmakosur,

në këtë skaj të botës së bardhë polare,

në erë

ëndërra amerikane peshë çon,

kjo ëndërr e nakatosur,

me tensione nervore,

trafik mendimesh,

hallesh,sharjesh, përpjekjesh,rënkimesh

rropatje, ekzistencë..burrokraci,

trafiku amerikan

kuçedër,

wampir, që çdo sekond përpin një njeri.

 

Sirena policie si shigjeta akulli

të gjuhen nga pas me frikë e oshëtimë,

makina zjarrfiksesh,

tundet vendi me bubullimë

ambulanca bluzëbardhësh- Oh my God !

-dikujt me humanizëm i ofrojnë ndihmë.

 

Ushton ekspresi në vajte ardhje,

rendin nën dritat e forta të shpresës.

Ku fati kryqëzon jetë pakeqardhje

me gozhdë pashpirtësie, e plagë mbetës .

 

Një aksident fatal

ka thërrmuar  xhamat e shpresës në asfalt,

pa mëshirë,

një filizit të sapo çelur

Ah! Nimetja bërtitën zogjtë nëpër drurë

O Zot-o Zot,- shpejto….

Mos e lërë zogun të ikë..

U derdhën aty mijëra copëza ëndrrash rinie,

me metrazh të gjatë,

premtuese,

dashurie,

jetë dhe buzëputhje.

Ah- moj nënë-përmendi ajo me një shqipe të butë si bilbileshë

fjalë zemre e ruajtur për frymën e fundit,

… kur lotët të shkojnë si krua,

“ Nënë ! Sa shumë të dua”!.

Një Yll,

Një ëndërr më shumë, sot në Amerikë u shua!

 

 

Mulliri fshatit

 

Pa derë  pa dritare mulliri fshatit tim

Duket si një han që ka humbur hanxhinë

Atje veç gomerët pëllasin me tërbim

Jargët e njëri tjetrin me gjuhë i lëpijnë

 

Mulliri fshatit buçet prej hajvanëve

Mulli kooperative kushdo dhjet e shkon

Mulli që kurrë mos pafsh këtyre anëve

Mulli që ditën  qan e natën rënkon.

 

Mes busheve qëndron mulliri  gërdallë

i thatë i rreshkur, të zitë e ullirit

Aty injoranca  pjell thërrija, e bëjnë pallë

Ca morra të kuq, sa minj të e mullirit.

 

Mulliri fshatit tim-fryhet me barkun bosh

Mulliri fshatit tim një gërmadhë e rrallë

Mulliri fshatit tim, ska as drithë as kosh

Veç  ca kurvarë llafazanë, që vijnë vërdallë.

 

Qershor 1980

 

 

Nuses time….!

 

Kam vite e muaj që nuk të kam parë

Sytë seç mu terën goja m’është tharë

Shegarushja ime të lashë duke qarë

Hëna kur unë dola mbante kokën var.

 

Mbante kokën var hëna me gjithë yje

Unë rrugn’ e malit çaja nëpër pyje

Goja më qe lidhur më qe bërë nyje

Qaj sot djalërinë që në mes m’u thye.

 

Mu në mes na u thye neve dashuria

Ato kohë të ëmbla dhënë nga Perëndia

Lulet buzë prillit i vyshku mërzia

Maji me qershorin  vdiqën nga uria.

 

Vdiqën nga uria, u thanë  nga malli

Se një çift i ri u ndanë për së gjalli

Ndaj unë qaj e fufem si një qyqe mali

Askush nuk pyet ç’hall na ka ky djali.

 

Kam vite e muaj që nuk të kam parë

Rrugët e kurbetit me lot i kam larë.

Po nuk më besove yjtë kam dëshmitarë

Shegarushja ime Zoti e sjelltë mbarë.

 

Beograd. ..1989.

 

 

Lutje

 

I Madh,  je o Zot me miljona herë

Plot mëshirë ndër krijesat pa kurrfarë dallim

Mëshirëplotë për njerzimin, myslimanë e krishterë

Mbret, i  pastër, paqedhënës, e mbajtës në premtim

Ky është Zoti  yt dhe Zoti im. !

 

Fuqiplotë, mbizotërues, krijues gjithë universal

Arkitekt, ndërtues, vazhdues, bujar e dëmshpërblim

Gjykatës, përmbarues, Ai që dënon dhe të fal

Dorëdhënës, ushtarak, gradues, e ç’gradues  në njerëzim

Ky është Zoti yt dhe Zoti im !

 

Dëgjues, vështrues, avokat në drejtësi

I Butë, i mençur, mirënjohës zemërpërdëllim

I Lartë, ruajtës, i përsosur  dhe cilësi

Ushqyesi, llogarimarrës, fisnik  e trim.

Ky është Zoti yt dhe Zoti im.!

 

Xhentil, vigjëlues, faljepranues gjithëpërshirës

I Urtë, I lavdishëm,ringjallës e vetëdëshmim

I Vërtetë, përkujdesës, i fortë, mbret i mëshirës

I Pathyeshëm ngadhnjimtar, e vetëfalenderim

Ky është Zoti yt dhe Zoti im..!

 

Filluesi, rikrijuesi, jetëdhënësi e jetëmarrësi

I Gjallë, i përjetshëm, i çfarëdosoj në krijim

Fisniku, strehimtari, i fuqishmi dhe gjykatësi

Nismëtari, paslënësi, i pari dhe i fundit mësim

Ky është Zoti yt dhe Zoti im.!

 

I Dukshmi, i padukshmi, udhëheqësi shumë i lartë,

Mirëbërës, ndëshkues e mëkatpranim.

I Dhembshur, pushtetmbajtës, cilësi shumë e qartë

Mbrojtes, pasuridhënës,mirëmbajtës dhe grumbullim.

Ky është Zoti yt dhe Zoti im.!

 

Ndëshkues, dobiprurës, shëndëllim në galaksi

Udhëzues, vetëshpikës,i pavdekshëm e trashgim

Durimtar, shumë i dashur  je o Perëndi

Bekoje O Zot popullin tënd deri në Amshim

Ky është Zoti Yt dhe Zoti im.!

Amin!

 

 

Kritikë vetes time

 

Nuk më lexon më një miku im

për një vjershë timen hatri i kish mbetur

Unë bëj ca rreshta që janë si ushqim

dhe vë në lëvizje shpirtërat e fjetur.

 

Nuk më lexon më një mikesha ime

Kur hodha ca vargje ashtu si pa mend.

Mos u hidhëroni, se nuk janë vendime

si atje lart që quhet kuvend.

 

Nuk më lexon më shoqëria  ndezur

Metrikën duan t’ua lozësh pas avazit tyre

Por këto u them, ka poezia  vëllezër

Rreshta në petale,  lule ngjyra ngjyra.

 

As vetë se kuptoj,se si një njeri

Nuk e lexon dot  poezinë e tij…

Ne jetën e tjetrit bukur kritikojmë

Paçka se të tonën  s’dimë ta lexojmë!

 

 

E urrej

 

E urrej mënyrën me mua si flisni.

flokët si i krihni më tërbon…

Inat e kam makinën si e ngisni,

çmendem kur sytë në mua zgurdullon.

 

E urrej gjithçka tënden,ecjen,çizmet,xhaketën,

më çmënd se si mendjen, ekzakt ma lexoni,

Të jem e sinqertë,- t’ju  them të vërtetën

lemerisem kur me çmëndjen time strofa poezoni.

 

E urrej kur të drejtë keni, sa gjumi nuk më merr,

por më shumë përbrendem kur  më gënjeni,

inat më vjen kur më bën te qesh,e tmerr

e  kam, kur lotët faqesh m’i vëreni.

 

E urrej kohën kur nuk jeni pranë meje,

dhe faktin që ju nuk më telefononi.

Por më së shumti urrej jashtë çdo feje,

Mënyrën se si më dashuroni…!