Pa zë, me fjalë!
Bora bjen e zezë
Natyra pa ngjyrë
Era viktimë kudo
Qielli me mjegulla
Fëmijët të rritur
Hëna po fshehet
Na shkrin dielli
Neve, njerzëve të natës!
Dheu bëhet gur e rërë
Toka e kuqe nga turpi
Duart na dridhen nga qejfet
Deshira të panumërta
të përziera me epshe.
Lëkund kokën, sikur s`dua të pranoj
Këmbët ecin pa drejtim
Zgjas veshët të dëgjoj çka s`duhet
Zhurma e madhe më pëlcet nervin!
Pa kamera askush nuk të don,
as nëna që të ka pjellë
as motra e gjakut
as vëllau i barkut.
Jeta për këtë njeri qenka baltë
Sa njëqind herë në ditë e thotë këtë shtaza
Lopët kullosin napër livadhe
presim qumshtin të dal ngjyrë kafe.
U ngopa,
po iki,
po shkoj
po dua të mos bëj më mëkate.
Ah, sa shumë kam lënduar
sa zemra kam vjedhur
të buta, të forta, të zjarrta
me shije trupi dhe lavdie.
09.01.2015
Michigan, Amerikë!
Bote e pistë
Jetime me shumë fëmijë
Pa asnjë nënë
Sa shumë femra.
Mara e vogël 9 vjeçare më flet për rrethin,
Thotë: topin qe sillet sikur bota
Elinda bën proteste, kudo shpërthen
Pjetri me mençurinë e heshtur që ka,
duron, beson dhe kap shënjestër.
Unë qaj pa zë, këtë e kam mësuar nga Amerika
se duhet të jem e lirë, hapur dhe tolerante
Në fakt këto i kam ditur moti,
Ah, kjo dije e pashkollë.
Maceja që për fajin tim është e mbyllur
mjaullit dhe dëshiron të na shoqëron
Por, une dridhem nga ajo
nga një mace
mace me qime të zezë.
Bodrumi është i mbushur plotë libra
plotë faqe
plotë shkronja
plotë erë.
Shtëpia që ka plotë piktura,
vizatime, fotografi, natyrë
art dhe dashuri.
Zgjohem nga zëri i poetes
dhomat ngjitur kemi me voglushen
rrethuar nga letërsia
shkaku,
Vishemi shpejtë, dalim fluturim
qeshim, zihemi, bërtasim, shajmë,
urojmë, dridhemi, kërcejmë,
shkëmbejmë puthje,
në fund marrim pikën,
natën
dhembjen
08.01.2015
Michigan, Amerike!
Femra të forta!
Ti vjen
Ti shkon
Ti buzëqesh
Ti dhe hija jote e zezë.
Nuk e di se sa herë ti më ke thënë
Se macet s`janë të këqija
Ama, unë prap s`i dua ato.
Era jote s`është erë njeriu
Ti je engjull
Ti je djall
Ti nuk e di se çka je a për çfarë je?!
Pastaj unë s`mund të jem tjeterkushi
Ti këtë e di
Edhe ata që s`duan të din e din
Njerëz që ndërrojnë maskat sa shikimet.
Nëna më thotë se unë duhet të jem
Unë nganjëherë nuk dua si duhet
Hapa më drejtojn te kjo mut pasiguri
Edhe mua drejtim pa bindje.
Shkoj në një pijtore, ulem dhe i shtrohem pijes
Kokëmëdhenjët, krimbat, peshqit, rrudhat, zhelet
M`i përkëdhelin flokët, ma dhunojn trupin
Lëkurën ma ngjyrosin me një ngjyrë të keqe
Kokën ma ulin aq poshtë, aty ku ju duhet…
Faqet m`i skuqin si dashuria
Me duart e mia bëjnë qejfet e tyre
Thonjët mi përdorin për ledhatime
Pa e ditur se kush lëndohet
Kush kënaqet
Dhe se çmimi i gjithë kësaj është dhembja.
Ata nuk e dijnë se si është e gjitha kjo lojë
Ata kurrë nuk kanë dashuruar
As unë kurrë s`kam dashuruar
Dashuria që e njoh si kurrë
Dashuria si ata.
Pastaj më bëjnë t`u hedh flokët fytyrës
Të bëj sfilata pa fytyrë
Të bëj disa ecja të pazakonta
Dhe t`i fus në lojë.
Habitem me ta
Ata as lojën nuk e dojnë
As unë nuk e dua
Ndoshta të dua dhe të dojnë është si puna e fluturimit të zogut.
Meshkuj horra
Që sedi pse ju duhen femrave të forta!
Dhe ne pastaj qajmë, bërtasim, ankohemi
Se ata na lëjnë, na shkatrrojnë dhe marrin ndjenjat tona.
Shkojmë në bare, dehemi, gjejm ndonjë tjetër të dashur
Dridhemi, hidhemi, prishemi…
Të nesërmen këndojmë këngë xhelozie
E sot jemi të shtrira pa fije turpi dhe lutemi për paqe.
Dhjetor 2014 Michigan, Amerikë!
