Ne foto Aida Bode
Kete radhe po bejme nje perjashtim ne botimin e materialeve te paraqitura ne Konkursin e Diteve te Letersise Shqipe ne Michigan per vitin 2013. Aida Bode nuk fitoi çmim dhe as qe u merakos per kete. Nuk eshte pune e krijuesit te shqetesohet per vleresimet, por per niveline krijimtarise. Ne te gjitha vleresimet ka subjektivitet e gjithesesi jane te pranueshme, ne nje kohe aq te shkurter dhe masen e vershimeve, ndonjehere edhe me materiale te lodheshme per t’u lexuar. Me botimin e Mensur Spahiut si fitues i Çmimit te pare per poezine ne kete konkurs, lajmeruam se do te publikojme disa nga krijimet qe kane fituar cmime por, mua nuk me rrihej pa publikuar edhe krijime cilesore qe mund te vleresoheshin. Falenderoj poeten dhe prozatoren Aida Bode qe bashkepunon me ne dhe eshte mike jona.
Pjeter Jaku
ETJE
Moravën e mbaj pagure
në xhepin e këmishës,
aty ku dikur mbaja
një buzkuq
kështu i njom buzët
me mallin e malit…
RRUGËTIM
Nata ka humbur
errësirën
dhe u nis ta gjente
në zemrën e njeriut.
MËKIM
Pashë ëndërr sikur
Atlantiku pikoi nga
gjinjtë e Moravës
dhe më ushqeu
me blunë e vet
derisa të shijova ty…
PARISI
Kushtuar Roland Trebcikës
ndjell
përhumbjet,
hutimet,
hamëndjet.
luan me shtegëtarët
ndërkohë që kërkojnë
tempullin e shpëtimit
aty, në fund të Senës
dhe nganjëherë në
derën e fundit të Luvrës,
atë për të cilën rrëfyesit thoshin
se ishte e një qindta
dhe ishte nxjerrë nga përrallat
për të mbajtur mahnitjet
e vizitorëve si vepra
arti.
Fton Parisi
shpirtrat, jetët,
nganjëherë dhe përjetët,
ato që lenë prapa
jehona qeshjesh
gjurmë harresash apo
dhe tinguj mbresash
dhe marrin me vete
shenja lotësh stampuar
mbi xhama kujtimesh
thyer poshtë këmbëve të
Trebickës dhe Podrimjes-
Mbarimi ka muzeun e vet
në Paris të vetëquajtur
JOSHJE
PA PUNË
Zogjtë s’ndërtojnë
më fole,
qëndrojnë në tel
injorojnë shtegëtimin
e stinëve duke përgjuar
ndriçimin e njerëzimit
dhe bisedat e rëndomta
pa thërrime buke.
Kashta është mbaruar
prej kohësh, krimbat janë
rehatosur poshtë asfaltit
dhe zogjtë pyesin:
“Kur do t’i vijë fundi fluturimit?”
PËRTEJLINDJA
7 vjet
që kur këshillat
e tua i kërkoj si dikur,
karamelet zana qe
m’i vije poshtë jastekut.
Mundohem të hap
letrën e kuqe të kohës
dhe e degjoj tek shpupurit
lëngun e heshtur të syve,
ti mbase qesh me
lumturine time të përkohshme
ndërsa unë dua të të pyes-
si e ruajte karamelen nga vëllezerit?
dhe me sytë që më shkëlqejnë
pres nga buzët e tua fjalët magjike
“ty të ka nëna të vetme!”
GJEJ FUNDIN
E kërkova Dritëroin në raftin ë librave,
por harrova që e kisha lënë në Shqipëri.
Nuk e di kush më tha që vitet
qëndrojnë në vend kur librat nuk lexohen
kështu më humbi shpresa e pavarësisë
nga ata që nëpër karrige kanë ulur hicin,
inteligjenca shoqërore është
një mit të cilit i këndohet vetëm nëpër festa,
ndërsa patriotët humbasin veten aty,
në rraftet e kohës që shfleton vitet.
1, 2…100…
mësova të numëroj derisa të gjej Pafundësinë
NJË SHEKULL
100 vjet u gatuan në këtë flamur
me recetë kockash dhe gjaku.
Hiri është tretur në trupin e dykrenares
dhe e kuqja ka mbetur pa gojë.
Nuk e di kush gënjën me shumë
as kush vuan më pak,
disa vendosin të ikin; ikin larg
të tjerë hanë me lugën e babëzisë
hijen e flamurit tek lë shenjën e vet në ditë
100 vjet që flamuri u ngrit, në një ballkon
ku boja e bardhë cfilitej plasaritur mureve
dhe pluhuri qëndronte mbi flokët e Ismail Qemalit
paçka se ai shpresonte për rreze dielli.
e kështu 100 vjet nëpër orë, minuta, sekonda,
caste pangjyrë flamuri u valëvit
nëpër shumë dritare, dyer dhe ballkone;
100 vjet dhe ai akoma pret të valëvitet në zemra.
